Εστιατόριο Βάι στην Κρήτη όπου το καλοκαίρι ακόμα καλά κρατεί

Όταν ο καιρός αρχίζει να ψυχραίνει κάποιοι ακολουθούμε τη ρότα του νότου. Κι αν υπάρχει ένας τόπος όπου το καλοκαίρι συνεχίζεται αυτός είναι το Βάι, στην Κρήτη. Αφήνοντας πίσω μας τη Σητεία, μετά από καμιά 30αριά χιλιόμετρα οδήγησης προς τα ανατολικά φτάσαμε στο Βάι, τον δικό μου, τροπικό παράδεισο. Μου είναι αδύνατο να μη μιλήσω για τη μαγεία που ασκεί επάνω μου τούτη η εσχατιά του νησιού. Δεν ξέρω αν είναι μεγάλη παραλία με την ψιλή άμμο και τα καθαρά, γαλαζοπράσινα νερά ενός προστατευμένου κόλπου στο Καρπάθιο Πέλαγος ή το υπέροχο και μοναδικό στην Ευρώπη, αυτοφυές δάσος μικρών φοινίκων που αγκαλιάζει την ακτή και την κάνει να μοιάζει με όαση. Το Βάι, βέβαια, δεν είναι παρά τμήμα ενός παράδεισου που εκτείνεται κατά μήκος της θαλάσσιας ζώνης αυτού του μαγευτικού, βορειοανατολικού άκρου της Κρήτης∙ από τη χερσόνησο Κάβο Σίδερο, τον Τέντα και την Ίτανο (Ερημούπολη) μέχρι το Κεδρομούρι, τη Μαριδάτη, τον Κουρεμένο, τη Χιώνα, το Παλαίκαστρο, το λιμανάκι του Ρουσόλακου και τα Σκαριά, που μαζί και με τα νησάκια Διονυσάδες, στα βόρεια, και Ελάσα στ´ ανατολικά – περιοχές που δικαίως, έχουν ενταχθεί στο πανευρωπαϊκό δίκτυο προστασίας Natura 2000.

Την ώρα, βέβαια, που αφήνει κάποιος το αυτοκίνητό του στο τεράστιο πάρκινγκ, στο εσωτερικό της περίφραξης του φοινικοδάσους, τίποτα δεν τον προϊδεάζει για την ομορφιά της παραλίας και ακόμα λιγότερο για όσα θα γευτεί στο εστιατόριο Βάι. Δυστυχώς οι περισσότεροι έχουμε τόσο απαυδήσει από την ποιότητα των κυλικείων που βρίσκονται δίπλα σε αρχαιολογικούς χώρους, σε μουσεία ή σε περιοχές φυσικού κάλους που έχουμε γίνει επιφυλακτικοί ως προς το τι μπορούμε να περιμένουμε από ένα τουριστικό μέρος.

Ανεβαίνοντας τη σκάλα που οδηγεί στο χώρο του εστιατορίου βρεθήκαμε σε βεράντα γεμάτη κόσμο, με τραπέζια απλά στημένα, όπως θα ταίριαζε σε ένα παραθαλάσσιο εστιατόριο Μας πρότειναν ένα που επέτρεπε να απολαύσουμε τη θέα στον κόλπο και τους Περιστερόβραχους, την επιβλητική συστάδα βράχων στη βόρεια πλευρά του κόλπου.

Με μια γρήγορη ανάγνωση του καταλόγου του καταλόγου που επιμελείται ο σεφ Χρήστος Λάπας, αποφασίσαμε πως θα άξιζε να δοκιμάσουμε διάφορα. Αρχίσαμε με μια ωραία χυλωμένη, καϊκίσια κακαβιά με μοσχολέμονο, όπου επέπλεαν μεγαλούτσικα κομμάτια πελαγίσιων ψαριών (ημέρας). Ανάμεσα στα διάφορα πρώτα, που βάλαμε στη μέση, θα αναφέρω τον στακάτο γαύρο μαρινάτο με τα βραστά χόρτα εποχής, την απαλή, καπνιστή μελιτζανοσαλάτα πάνω σε φρυγανισμένο, προζυμένιο ψωμί και τις (δικές τους, έχει σημασία) μαραθόπιτες με ξίγαλο Σητείας. Στη συνέχεια πήραμε μπαρμπούνια τηγανητά. Εκτός από τα ντόπια, είπαμε να δοκιμάσαμε και μερικούς «λοχίες», ένα λεσσεψιανό είδος (εισβολέα) και έτσι είχαμε την ευκαιρία να συγκρίνουμε τις γεύσεις τους. Εννοείται πως τα δικά μας υπερέχουν αρωματικά, παρότι οι λοχίες είναι πιο «ψωμωμένοι». Ακολούθησε το ψάρι-φετίχ των κρητικών θαλασσών, ένας ολόφρεσκος, πελαγίσιος και πολύ σωστά μαγειρεμένος σκάρος πλακί, που προσωπικά με ξετρέλανε – τα δε βιολογικά λαχανικά που τον συνόδευαν, όπως και τα μυριστικά του ήταν παραγωγής τους. Σημειώνω πως ταίριαξε άψογα με το Nostos- Roussanne του οινοποιείου Μανουσάκης, που επιλέξαμε από τα λίγα, αλλά καλοδιαλεγμένα, κρασιά του καταλόγου τους.

Η παρέα μου είχε κολλήσει στην αστακομακαρονάδα και όπως αποδείχτηκε είχε απόλυτο δίκιο, αλλά έτσι δεν έμεινε πια περιθώριο ούτε για το τσιγαριαστό αρνί με τα γιαχνερά χόρτα, την οφτή πατάτα και το ξίγαλο Σητείας, που είχα βάλει εξαρχής στο μάτι και ακόμα λιγότερο για τους χοχλιούς με το χόντρο, δυο χαρακτηριστικά πιάτα κρητικής κουζίνας – με δημιουργικό πρόσημο – που σερβίρει το εστιατόριο. Όσο για επιδόρπιο κανείς δεν τόλμησε καν να το αναφέρει. Μια ρακή της γειτονικής μονής Τοπλού συντρόφεψε τον απαραίτητο για την επιστροφή μας καφέ.

Σίγουρα αυτό που με κάνει να χαρακτηρίσω το σέρβις πολύ καλό δεν είναι μόνο η ταχύτητα και η ευγένεια της ομάδας – την οποία διευθύνει, με σχεδόν αόρατο τρόπο, ο Νίκος Λιλιμπάκης, γιος του ιδιοκτήτη – αλλά και η ψυχή που βάζει ο καθένας τους και αυτή δεν αποτιμάται με λόγια.