Seawolf: Μοντέρνα ψαροφαγία από τον Ηλία Μπαλάσκα στο Κουκάκι

Δεν πάει πολύς καιρός που ο σεφ Ηλίας Μπαλάσκας αποφάσισε μετά από μια πολυετή θητεία σε διάφορα εστιατόρια εντός κι εκτός Αθηνών, να ανοίξει το δικό του κι έτσι το Seawolf έκανε το ντεμπούτο του καταμεσής του καλοκαιριού, στο Κουκάκι. Ωραία γειτονιά. Πολυσυλλεκτική, urban, γεμάτη ενέργεια και με ένα σωρό χαριτωμένα μαγαζιά που την έχουν ζωντανέψει για τα καλά τα τελευταία χρόνια, μια και δεν είναι λίγος ο κόσμος που έχει το Κουκάκι ψηλά στην ατζέντα του. Ακόμη και οι τουρίστες ζαχαρώνουν τις περαντζάδες του. Τις προάλλες που πήγα μέχρι το Seawolf για να γράψω κριτική στο διπλανό τραπέζι έτρωγαν Ασιάτες, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι ξένοι επισκέπτες που προφανώς πέσαν πάνω του στη βόλτα και κοντοστάθηκαν για να το χαζεύουν. Παρότι, τώρα, το εσωτερικό του εστιατορίου μου φάνηκε εξαιρετικά περιποιημένο μες την όμορφη απλότητα του, εκείνο το βράδυ είχε μια δροσιά και είπαμε να προτιμήσουμε ένα από τα τραπέζια που έχουν απλώσει στο πεζοδρόμιο. Δεν ήταν τελικά καλή ιδέα μια και η βαβούρα της κίνησης στη Δημητρακοπούλου μου φάνηκε αρκετά ενοχλητική. Μέσα έχει κλιματισμό, ανοιχτή κουζίνα και μια μπάρα με stools ακριβώς μπροστά της για όσους θέλουν να ζήσουν από κοντά το μαγειρικό δρώμενο, ενώ ακόμη και από τα τραπέζια έχεις θέα στο δρόμο λόγω της περιμετρικής τζαμαρίας.

Ο Ηλίας Μπαλάσκας έχει κάνει τη γύρα του στην αθηναϊκή γαστρονομική σκηνή και οι περγαμηνές του είναι παραπάνω από καλές. Δεν είναι δηλαδή τυχαίος. Οι περισσότεροι ίσως να τον θυμάστε από το πολύ αξιόλογο Oil Resto, στο Ίλιον, θήτευσε όμως κι σε διάφορα άλλα πόστα εκτός Αθηνών, όπως το Κόκκινο Ποδήλατο στη Σαντορίνη. Ο τελευταίος του σταθμός πριν το άνοιγμα του Seawolf, ήταν η γοητευτική ψαροταβέρνα του Θαλασσινού, εδώ στη πρωτεύουσα. Όποιος δοκίμασε εκεί τη μοντέρνα και ιδιοσυγκρασιακή άποψή του για τη ψαροφαγία, ίσως διαπίστωσε ότι και άποψη έχει και ταλέντο. Στο καινούργιο του εστιατόριο  προσεγγίζει επίσης τη θαλασσινή γαστρονομία με ψαγμένο τρόπο, σε ένα χαλαρό πλαίσιο στο οποίο από τη μια συναντάς ένα ιδιαίτερο fusion που κλείνει το μάτι σε Λατινική Αμερική και Ιαπωνία κι από την άλλη υπάρχουν και απλούστερες προτάσεις με ελληνικό παραδοσιακό πρόσημο. Το μενού του Seawolf χωρίζεται σε τρεις κατηγορίες: σε αρκετά ορεκτικά (€6.5-€13), σε σαλάτες (€6-€9) και σε οχτώ επιλογές κυρίως πιάτων (€12-€22) μεταξύ των οποίων και ένα ψάρι ημέρας. Η λίστα των κρασιών είναι φτωχή αφού αριθμεί δώδεκα ετικέτες, παρολαυτά μπορείτε να κάνετε παιχνίδι με αποστάγματα, τα οποία ταιριάζουν αρκετά στις γεύσεις.

Τώρα, βρήκα σε γενικές γραμμές το επίπεδο του εστιατορίου προς το παρόν αρκετά συμπαθητικό, με σαφείς δυνατότητες εξέλιξης τόσο σε επίπεδο έμπνευσης, όσο και σε επίπεδο τεχνικής. Μια χαρά ιδέα είναι η ταραμοσαλάτα με το wasabi και τα τηγανητά φύλλα nori, αλλά στο σύνολο το πιάτο είναι αμήχανο μια και η ταραμοσαλάτα ήταν γευστικά άνευρη, δεν είχε βελούδινη υφή ενώ τα φύκια ψήθηκαν αρκετά, τραβώντας λάδι που δεν τα έκανε ευχάριστα. Από την άλλη στο προσεκτικά εκτελεσμένο σεβίτσε με ρίκι, που έβγαζε μια λεπτή αίσθηση παστού, δεν έχω να προσάψω τίποτα εκτός από τη baby ρόκα στη κορυφή του πιάτου, που μου φάνηκε κάπως κουρασμένη. Δυνατό στιγμιότυπο από το μενού είναι τα άψογα τάκος με ολόσωστα τηγανισμένο μπακαλιάρο που κράτησε και την κρούστα του χρυσαφένια και τη σάρκα του ζουμερή, μια αξιοπρεπή γουακαμόλε και σάλτσα τσίλι. Τα χειροποίητα ραβόλια είναι καλοφτιαγμένα κι έρχονται γεμιστά με εξαιρετικό κιμά χταποδιού. Θα περίμενα όμως τη σάλτσα ντομάτας κατά τι πιο ανάλαφρη και όχι τόσο μπουχτιστική. Στο πιάτο με τη νόστιμη τεμπούρα του φρέσκου μπακαλιάρου, βγάζω το καπέλα στη μπριγκάντα για εκείνη την άψογη σκορδαλιά αμυγδάλου, που ανέβαζε το πιάτο ψηλά. Τελειώσαμε με μια μους σοκολάτας, μια και ήταν το μοναδικό γλυκό που σερνόταν εκείνο το βράδυ. Ευχάριστη ήταν, δεν λέω, αλλά με μια ποιοτικότερη πρώτη ύλη θα ήταν πολύ καλύτερη.