Κάτι τρέχει με το Nolan!

Θεωρώ πολύ σημαντικό το ότι με συνάρπασε ένα εστιατόριο (και μάλιστα all-day, παραδοσιακά η πιο άχαρη κατηγορία από άποψη concept) που δεν απευθύνεται σ’ εμένα ως καταναλωτή-πελάτη. Και εντάξει, ένας κριτικός προφανώς δεν πρέπει να εκφράζει γνώμη επηρεασμένος από το προσωπικό του γούστο, όπως και να το κάνουμε όμως άνθρωποι είμαστε κι εμείς. Έτσι λοιπόν ένα εστιατόριο που μάλλον δεν θα επέλεγα ως πελάτης είναι πιο δύσκολο να με ικανοποιήσει τόσο ως κριτικό.

Το Nolan είναι μικρό αλλά ψηλοτάβανο, μίνιμαλ, έξοχα ενταγμένο στο αστικό περιβάλλον της οδού Βουλής. Μικρά, στριμωγμένα τραπέζια, άφθονο λευκό, ανοιχτό γκρίζο, μωσαϊκό, μάρμαρο, ξύλο και μια υπερυψωμένη ημι-ανοιχτή κουζίνα συνθέτουν ένα νεανικό, urban, all-day εστιατόριο που σφύζει από ζωή. Έχει έναν μητροπολιτικό αέρα και η κουζίνα του νεαρού σεφ Σωτήρη Κοντιζά (με μητέρα Γιαπωνέζα, sous-chef του Πέσκια στο Π-Box με θητεία στο 48, το Nobu αλλά και το φημισμένο λονδρέζικο The Ledbury) ενισχύει ή μάλλον ολοκληρώνει αυτό το concept.

Μπορεί η κουζίνα του να είναι πολυσυλλεκτική, να αντλεί έμπνευση από το street food της Ιαπωνίας ή του Βιετνάμ, να συνδυάζει ελληνικά και μεσογειακά στοιχεία και να φτάνει μέχρι το NFC -ένα θαυμάσιο τηγανιτό κοτόπουλο (που ωστόσο θα ήθελα αν όχι πιο τραγανό, τότε πιο αέρινη την κρούστα του) που κλείνει το μάτι στο junk KFC- όμως ούτε στιγμή δεν καταλήγει μπερδεμένη ή αμήχανη. Το μυστικό για αυτό το οξύμωρο είναι αφενός η σιγουριά που αποπνέει (εντυπωσιακή για τόσο νέο σεφ) αφετέρου ότι το ίδιο το εστιατόριο μοιάζει να αφουγκράζεται τον μητροπολιτικό χαρακτήρα της πόλης (αυτόν που ελπίζουμε να αποκτήσει έστω) και τον «μεταφράζει» σε μια fusion κουζίνα που όμως μοιάζει τόσο αβίαστα «φυσιολογική» που τελικά σε κερδίζει.

Μετά από όλα αυτά ίσως αναρωτιέστε γιατί ξεκίνησα λέγοντας ότι δεν θα επέλεγα ως πελάτης το Nolan. Είναι λίγο πιο στριμωγμένο από ότι μου αρέσει εμένα και το φαγητό –ως θέμα- δεν είναι του προσωπικού μου γούστου, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι πολύ ενδιαφέρον και καλό. Τέλος, ποτέ δεν συμπάθησα σε ένα εστιατόριο την ατάκα του –καθ’ όλα ευγενέστατου- σέρβις: «τα πιάτα έρχονται όπως βγαίνουν από την κουζίνα»! Πολύ απλά γιατί έτσι καταλήγουμε να τρώμε σε δόσεις κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο και περιμένοντας την σειρά του.

Το σημείο που θεωρώ ότι χρειάζεται λίγη προσοχή στην κουζίνα είναι η ένταση, η τόλμη στις γεύσεις και τα αρώματα. Σε ορισμένες περιπτώσεις η έμφυτη –πιστεύω- μαγειρική φινέτσα του Σωτήρη Κοντιζά (δεξιά στη φωτό) κάνει ορισμένα πιάτα να ξεφεύγουν από το φίνο και να αγγίζουν το ουδέτερο …για παράδειγμα αυτή η κοτόσουπα με τα glass noodles και το ποσέ αβγό (λέγε με ράμεν). Από την άλλη υπάρχουν εδώ πιάτα που δείχνουν μεγάλο ταλέντο και είναι εντυπωσιακά για ένα all-day εστιατόριο: τα κυδώνια με φυστίκι σε ένα ζουμί από καπνιστό ελαιόλαδο, yuzu, κόλιανδρο και τον ίδιο τον ζωμό τους είναι απλά αριστουργηματικά! Επίσης εξαιρετικό το καμμένο λάχανο με κουνουπίδι, καρύδια και ξερό ανθότυρο Μπαμπούνη με λίγες σταγόνες λαδιού τρούφας ή το korokke (μια ιαπωνική κροκέτα από κιμά, πατάτα, καρότο σε κρούστα από πάνκο) που ταιριάζει θαυμάσια και με τον υπέροχο πουρέ που σερβίρεται ως side-dish.

Το μενού του Nolan αλλάζει καθημερινά και δεν έχει νόημα, ούτε και θέλω να απαριθμήσω πιάτα. Νομίζω το στίγμα δόθηκε και αν κάτι είναι σαφές ότι στο μέλλον θα λάμψει το αστέρι του Σωτήρη Κοντιζά. Σημειώστε επίσης την πολύ ικανοποιητική σχέση ποιότητας και τιμής, αλλά και την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα –παρά την συντομία της- λίστα κρασιών. Το Nolan του Κώστα Πισσιώτη (φωτό αριστερά, τον γνωρίσαμε ως συνιδιοκτήτη του Π-Box) είναι δικαίως talk of the town και πηγαίνει τον όρο «all-day restaurant» αρκετά βήματα παραπέρα!