ΦΠΑ και άλλα δεινά.

Έβλεπα χθες τις ειδήσεις όπου άναυδοι οι παρουσιαστές προσπαθούσαν να εξηγήσουν -ή μάλλον να καταλάβουν πρώτα- τι εννοούσε ο ποιητής με το θέμα της αύξησης του ΦΠΑ στα εστιατόρια. Τι ακριβώς θα συμβεί τελικά θα σας γελάσω, φαίνεται όμως πως για την ώρα το 23% στα κανονικά εστιατόρια τουλάχιστον είναι δεδομένο. Και αν σε αυτόν τον άμεσο φόρο υπολογίσει κανείς και δημοτικά τέλη και σέρβις και τα συναφή τότε μπορεί να καταλάβει την απόγνωση του μέσου εστιάτορα… Τουλάχιστον του μέσου, έντιμου εστιάτορα. Η αύξηση του ΦΠΑ είναι το κερασάκι στην τούρτα της γενικότερης κρίσης που χτυπά αλύπητα και τα εστιατόρια. Είναι όμως το κερασάκι. Τα πραγματικά προβλήματα είναι δύο.Πρώτον ο κόσμος βγαίνει λιγότερο έξω λόγω κρίσης και διάθεσης, δεύτερον πιστεύει ότι τα ελληνικά –και ιδιαίτερα τα αθηναϊκά- εστιατόρια είναι υπερτιμημένα. Για το πρώτο λίγα πράγματα μπορεί να κάνει ένα εστιατόριο. Για το δεύτερο όμως; Προφανώς μπορούν να γίνουν πολλά περισσότερα, εκείνο όμως που ακόμη με εντυπωσιάζει είναι η αδράνεια, η έλλειψη φαντασίας, ακόμη και η παγωμένη σαστιμάρα με την οποία αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι επιχειρηματίες και σεφ μια καθολική απαίτηση των πελατών τους που στο κάτω-κάτω έχει ισχυρές βάσεις! Άκουγα χθες ότι το μέτρο του ΦΠΑ αφορά 125,000 επιχειρήσεις! Μέσα σε αυτές είναι φυσικά και σουβλατζίδικα, και delivery και κάθε είδους fast-food. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι το νούμερο είναι μάλλον μεγάλο για μια χώρα δέκα εκατομμυρίων, αλλά και το ότι σε μια αγορά δεκάδων χιλιάδων εστιατορίων και ταβερνών εκείνα που ξεπερνούν το απαράδεκτο ή απλά το αδιάφορο και αποδεκτό είναι μερικές εκατοντάδες! Και εκείνα που μπορούν να περηφανεύονται για την καλή σχέση ποιότητας και τιμής τους πολύ λιγότερα! Αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς λοιπόν ελπίζει να επιβιώσει σε μια τέτοια κρίση ένας τόσο μέτριος επαγγελματικός κλάδος; Είναι εύκολο να κατηγορήσουν τους πάντες για το πρόβλημα και ιδιαίτερα την παραπαίουσα κυβέρνηση, μήπως όμως σιγά-σιγά θα πρέπει να αρχίσουν να κοιτάζουν και στον καθρέφτη;