Από τον περασμένο χειμώνα το Botrini’s είχε ήδη αρχίσει να παρουσιάζει εμφανή βελτίωση σε όλα τα επίπεδα κάνοντας την δημοσιευμένη κριτική μου στο FnL ανεπίκαιρα σκληρή. Πράγματι, το εστιατόριο, όπως ήταν αναμενόμενο έχει βρει τον βηματισμό του και ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στο πιο φιλικό και προσιτό concept ενός ενδιαφέροντος αλλά πιο «καθημερινού» εστιατορίου που θέλησε ο Μποτρίνι να προτείνει στο κοινό της Αθήνας και σε αυτό του κορυφαίου Etrusco της Κέρκυρας, που είναι πάντα η «σημαία» του.
Το σέρβις έχει πλέον βρει τον ρυθμό του και καθοδηγεί με γνώση και αποτελεσματικότητα αφήνοντας οριστικά πίσω τα στραβοπατήματα της «παιδικής ηλικίας». Οι τιμές έχουν κρατηθεί σε πολύ καλά επίπεδα (πρώτα πιάτα και ζυμαρικά €17 και κύρια €27), ενώ το μενού των €40 με το πολύ ευχάριστο κρασί που δημιουργούν οι Αμπελώνες Αντωνόπουλου για λογαριασμό του είναι αληθινή ευκαιρία!
Όμως η πρόοδος δεν σταματά εδώ. Τα στραβοπατήματα της αρχής έχει ξεπεράσει και η κουζίνα που έχει πλέον την γνώριμη αρτιότητα στην οποία μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια ο Έκτορας Μποτρίνι. Τα πιάτα του, από τα πιο «ήσυχα» μέχρι τα πιο παιχνιδιάρικα και δημιουργικά, είναι εκτελεσμένα άψογα. Θέλω να σταθώ ιδιαίτερα σε αυτό το εκπληκτικό ριζότο που δοκίμασα. Ένα μνημείο ελληνο-ιταλικού fusion και ταυτόχρονα μια δημιουργία πολύ χαρακτηριστική του Έκτορα. Ακούς τα υλικά και απορείς, χαμογελάς, αναρωτιέσαι αν και πως όλα αυτά θα δέσουν τελικά μεταξύ τους και δοκιμάζοντας αισθάνεσαι οικειότητα σαν να τρως το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου! Αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό είναι που κάνει τον Μποτρίνι κορυφαίο σεφ, η μαεστρία του και η δυνατότητά του να δημιουργεί αρμονία. Το εν λόγω ριζότο είναι δεμένο με φέτα και λίγο ελαιόλαδο και τελειωμένο με στάκα, έχει δε σκόνη ελληνικού καφέ, κάρδαμο και καρπούζι! Αριστούργημα! Στον αντίποδα της πολυπλοκότητας του πιάτου αυτού, είναι το επίσης θαυμάσιο παντζάρι με παραλλαγές και παιχνίδια υφής σε ένα υλικό ουσιαστικά! Με εντυπωσίασε όμως και το χταπόδι. Ελαφρά βρασμένο, κόβεται σαν καρπάτσιο και με τις φετούλες αυτές ανασυντίθεται το πλοκάμι του και γεμίζεται με διάφορα θαλασσινά και μουστάρδα δημιουργώντας ένα ακόμη κορυφαίο πιάτο. Περνώντας στα κύρια θα σταθώ ιδιαίτερα στην τεχνική τους αρτιότητα γιατί είναι ακριβώς το αρνητικό σχόλιο που είχα κάνει την προηγούμενη φορά. Έγραφα πέρσι ότι όλες αυτές οι τεχνικές και οι ιδέες χάνουν κάθε νόημα αν το πιάτο υστερεί στα βασικά. Όποιος όμως δοκιμάσει τώρα αυτό το εκπληκτικά ψημένο και ζουμερό κοτόπουλο με μυρωδικά και πέστο μανιταριών ή αυτό το –όλο χυμούς- λαβράκι με μους μελιτζάνας, εκχύλισμα πιπεριάς Φλωρίνης και κρέμα από λεμονόφυλα δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από την εξαιρετική τεχνική της κουζίνας και την αρμονία της γεύσης.
Το Botrini’s είναι αναμφίβολα ένα από τα πέντε ή έξι καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας αυτή την στιγμή. Και από αυτά τα 5-6 είναι μάλλον το φτηνότερο και το πιο χαλαρό. Δεν νομίζω να χρειάζεται κάτι παραπάνω ως συμπέρασμα της αναθεωρημένης αυτής κριτικής!