Η Ελένη Σαράντη και η Ηλέκτρα Ρίγκου οδηγούν το Noah σε ανοδική τροχιά

Έκανε από πέρυσι το καλοκαίρι θραύση το Noah. Και συζητήθηκε αρκετά. Άλλοτε με εγκάρδια κοπλιμέντα για την ανοιχτόκαρδη του ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε μεξικάνικη χασιέντα και για την όμορφη ενέργεια του κι άλλοτε με πιο συγκρατημένα σχόλια για το φαγητό. Ομολογουμένως δεν είμαι σε θέση να ξέρω πως ήταν οι γεύσεις του ένα χρόνο πριν. Ήταν άλλωστε και η πρώτη του χρονιά. Ξέρω όμως πως είναι φέτος. Τώρα, αν δε με απατά η μνήμη μου η αλλαγή στη κουζίνα του Noah έγινε κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Δοκίμασα λοιπόν σε delivery κάποια πιάτα από το νέο μενού χωρίς να γνωρίζω ότι η Ελένη Σαράντη (φωτό κάτω) που υπογράφει την επιμέλεια αυτή τη στιγμή είναι από τους πιο στενούς συνεργάτες του Παύλου Κυριάκη στο Ziller’s αλλά και πριν από εκεί έχει δουλέψει στη Σπονδή, στη Hytra αλλά και δίπλα στον Alain Parodi, όπου μυήθηκε στη γαλλική κουζίνα. Μετά θυμήθηκα ότι ένα επιδόρπιο που με είχε εντυπωσιάσει με τη φινέτσα του όταν ο τριάστερος Jacob Jan Boerma είχε κάνει ένα four hands με τον Κυριάκη στο Ziller’s τον περασμένο Οκτώβριο, ήταν εξολοκλήρου δίκη της δημιουργία. Αλλά και η head chef του Noah, Ηλέκτρα Ρίγκου δεν πάει πίσω από βιογραφικό: Σπονδή, Funky Gourmet, Sketch στο Λονδίνο. Όχι, εν προκειμένω δεν κάνουν σε καμία περίπτωση υψηλή γαστρονομία αν και ώρες ώρες σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον, σπιρτόζικο και τολμηρό σε κάποιες περιπτώσεις έθνικ μενού, αντιλαμβάνεσαι αρκετές νύξεις από το fine dining, κυρίως σε επίπεδο τεχνικής και καλοζυγισμένων εντάσεων. Υπάρχει μια ωραία συμμετρία σε αυτόν τον γευστικό εξωτισμό. Γίνεται ήδη πολύ καλή δουλειά στο μαρινάρισμα, στο άρτυμα, στις σάλτσες, στη διαχείρηση του τηγανιού και της σχάρας. Φαίνεται δηλαδή η φροντίδα στα πιάτα. Και το ότι πετυχαίνουν κάτι τέτοιο κάνοντας τριακόσια κουβέρ τη μέρα, το λες και άθλο. Ή μάλλον καλύτερα συμπυκνώνεται στις λέξεις ταλέντο και μεθοδικότητα. Προφανώς υπάρχουν περιθώρια εξέλιξης σε διάφορα επίπεδα αλλά η δυναμική είναι οφθαλμοφανής. Και το μέλλον μπροστά τους.

Οπότε έστω κι αν φλέρταρα αρχικά με την ιδέα να κρατήσω το Noah για κριτική, αποφάσισα να φανώ εγκρατής και να το ξαναδώ άλλη μια φορά για να σας γράψω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη. Ξεχώρισα πάντως και τις προάλλες αρκετές σπεσιαλιτέ που αξίζει να δοκιμάσετε. Θα αρχίσω από το αγαπημένο μου flatbread Anatoli με μια υποδειγματικά ψημένη και πανάλαφρη ζύμη, κιμά, ρόδι, hummus και μετσοβόνε. Φοβερά νόστιμο και ισορροπημένο. Πολύ ευχάριστη έκπληξη και το τραγανό χταπόδι το οποίο περνάνε από το τηγάνι, ενώ η αρωματισμένη με πορτοκάλι φάβα και η ήπια μαρμελάδα από τσίλι που το συνοδεύουν δένουν αρμονικά μαζί του. Τα μπενιέ από μπακαλιάρο αυτή τη φορά τα παρέλειψα αλλά για να έρχονται στο σπίτι τόσο χρυσοτηγανισμένα, αφράτα και πεντανόστιμα, φαντάζομαι τι λουκούμια που θα είναι εκεί επιτόπου. Περνώντας στα κύρια, ευχαριστήθηκα τα χειροποίητα τορτελόνι με γαρίδες, πράσινο κάρυ, ikura και διάφορα λαχανικά κι αν στο πιάτο με την εξοχή σούπα καλαμποκιού, τα φασόλια edamame και το wakame, αντικαθιστούσε το λαυράκι ένα άλλο ψάρι, τότε θα μιλούσαμε ίσως και για ένα άλλο, πολύ πιο ευχάριστο αποτέλεσμα. Η γαρίδα jumbo πάντως ήταν σε όλα της άψογη. Πρέπει να τη δοκιμάσετε οπωσδήποτε συνδυάζοντας την με την jalapeño mayo που φέρνουν μαζί. Από τα επιδόρπια μου άρεσε πολύ το μωσαϊκό, όμως θα του πήγαινε λιγότερη ποσότητα από τη ναμελάκα με καφέ. Και τώρα που είπα καφέ, θα ήταν παράλειψη να μη δώσω τα εύσημα στον μπαρίστα για το υπέροχο εσπρέσο στο τέλος του δείπνου. Όση ώρα τρώγαμε, παράξενο πως αλλά δε παρατήρησα ότι δεν υπήρχε μουσική. Δεν το συζητώ ότι αυτό το μαγαζί θα γίνεται ακόμη πιο sexy με τον DJ να κάνει τα δικά του μαγικά. Αλλά να, που καμιά φορά υπάρχει κι ένα δεύτερο πεντάγραμμο στο οποίο γράφουν τις δικές τους πιο συναισθηματικές νότες το φαγητό, το σέρβις, τα cocktail, οι άνθρωποι. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Noah. Μέσα στο συντριβάνι το μεγάλο γλυπτό με το χέρι που σχηματίζει τη λέξη «σ’ αγαπώ» στη νοηματική, επιβεβαιώνει άλλωστε του λόγου το αληθές. 

Info: Πάρκο Ελευθερίας (Μετρό Μέγαρο Μουσικής), Κολωνάκι τηλ. 2107233419