Zano: Νεοϋορκέζικη αύρα και κουζίνα με δυνατή υπογραφή στο Κολωνάκι

Το Zano έκανε πρεμιέρα περίπου πριν από δυο μήνες στο Κολωνάκι, πολύ κοντά στην πλατεία, και η αλήθεια να λέγεται: αν το χαζέψει κάποιος απ’ έξω, δύσκολα θα υποπτευθεί αυτά που γίνονται στην ανοιχτή κουζίνα του. Κακά τα ψέματα, αλλά εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, διαχρονικά αυτή η συνοικία δεν προσφέρεται για γευστικές πτήσεις που να έχουν επίπεδο. Όμως η περίπτωση του Zano είναι διαφορετική και κάτι παραπάνω από αρκετά ενδιαφέρουσα, ενώ αν βάλω στην εξίσωση την βρεφική του ηλικία, στοιχηματίζω πως έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί στο κοντινό μέλλον σε ένα από τα απολαυστικότερα restaurant-bar της Αθήνας, κάνοντας εύκολα τη διαφορά.
Σκηνογραφικά αποπνέει μια κοσμοπολίτικη αύρα εστιατορίου που θα μπορούσε να βρίσκεται άνετα σε οποιαδήποτε μητρόπολη του κόσμου. Ο Αντώνης Καλογρίδης έντυσε το μαγαζί με νεοϋορκέζικο αέρα, μια και το  βιομηχανικό στοιχείο συνυπάρχει με την απτή πολυτέλεια και η κλασικότητα με πιο μοντέρνες πινελιές, χωρίς να δημιουργούν παραφωνία. Από τη μια τα ντυμένα τραπέζια με λινά, τα κηροπήγια και οι ρετρό καρέκλες. Από την άλλη οι φανεροί αεραγωγοί που βάφτηκαν με κροκί χρώμα, τα μαύρα τούβλα στους τοίχους, ένα κεντρικό μπαρ και παντού τριγύρω εντυπωσιακές συνθέσεις λουλουδιών από τη Neda Decoration. Στον πρώτο όροφο ένας κίτρινος γορίλας παίζει μπάσκετ, καθώς ο δεύτερος και ο τρίτος θα αξιοποιηθούν σύντομα, συμπληρώνοντας το σκηνικό. Το σέρβις μου φάνηκε στην αρχή κάπως μουδιασμένο, αλλά λύθηκε γρήγορα. Η ευγένεια και το χαμόγελο βοηθάνε σχεδόν πάντα σε αυτές τις περιστάσεις. 


Το μενού που υπογράφει ο πολύ ταλαντούχος Γιάννης Κιόρογλου στο Zano, βάζει στο επίκεντρο την ελληνική κουζίνα σε μια πιο καλοζυγισμένη σύγχρονη εκδοχή, αλλά πάει τις γεύσεις και έναν κοσμοπολίτικο γύρο από τη Μεσόγειο. Άλλωστε μέχρι και σήμερα «τρέχει» ορισμένα από τα πιο δημοφιλή concept στις Κάννες, στο Saint Tropez, στο Saint Barth και στο Παρίσι όπως το La Guerite, το La Petit Maison κ.α. Αυτή η συσσωρευμένη εμπειρία αποτυπώνεται σε πιάτα όπως η βελούδινη και απίθανα νόστιμη ταραμοσαλάτα, το βουτυράτο sashimi τσιπούρας που κόβεται δεξιοτεχνικά (το πόσο του πηγαίνει ο άνθος αλατιού δε λέγεται) και οι κορυφαίες «γαρίδες σαγανάκι»: σερβίρονται με μια ντελικάτη μπισκ με «ζωντανό» άρωμα και τα ψωμομένα κεφάλια τους είναι πασπαλισμένα με πούδρα από ντομάτα. Πιστεύω ότι το πιάτο θα απογειωνόταν αν η ένταση του τυριού ήταν πιο ευδιάκριτη. Εκεί που παραδέχτηκα τον Κιόρογλου ήταν όταν έβαλα στο στόμα μου τη πρώτη μπουκιά από το μαγειρεμένο φαγκρί με al dente φασολάκια. Καλές και άγιες οι αστακομακαρονάδες και τα rib eye αλλά το να βγάζεις «λαδερό» σε restaurant bar στο Κολωνάκι, είναι μεγάλη υπόθεση. Στη ζουμερή σφυρίδα η εξαιρετική σάλτσα από λευκό οξειδωμένο κρασί, μου άρεσε περισσότερο κι από το ίδιο το ψάρι, ενώ ο τόνος δυστυχώς παραψήθηκε. Τον ζήτησα σχεδόν rare και ήρθε κάτι λιγότερο από well done. 

Μετά από όλα αυτά δεν είχα δυνάμεις για το σαφράν ριζότο με το πρόβατο. Το έβαλα όμως πρώτο-πρώτο στη λίστα για μια επόμενη επίσκεψη. Περνώντας, τέλος, στα επιδόρπια διαπιστώνω ότι κι εδώ γίνεται αρκετά προσεγμένη δουλειά: το μωσαϊκό είναι καλοφτιαγμένο και σερβίρεται σε σωστή θερμοκρασία που βοηθάει την υφή και τονίζει την όμορφη γεύση του. Όσο για Sunday Caramel Show που αρχίζει σιγά σιγά και γίνεται viral, πρόκειται για ένα ιδιαιτέρως ευχάριστο παγωτό μαστίχας με φινετσάτη, σχεδόν μεταξένια δομή, καραμελωμένα ποπ κορν, πλούσια σάλτσα καραμέλας και σαντιγί που έχει γούστο για φινάλε. Δεν θα φανεί σίγουρα καλή ιδέα σε όποιον κάνει δίαιτα, αλλά τελικά είναι πιο ανάλαφρο από όσο φανταζόμουν. Στο υπόγειο υπάρχει ένα κουκλίστικο, μικρό κελάρι με ελάχιστες ετικέτες από τον ελληνικό και διεθνή αμπελώνα. Σκέφτονται να την εμπλουτίζουν σταδιακά. Το εύχομαι γιατί το φαγητό στο Zano «διψάει» για κρασί.