Ο χώρος ανοιχτόκαρδος, κομψός με ρετρό πινελιές όπως τα φερ φορζέ έπιπλα, εκεί που συναντούσαμε το Silver Casa και πριν τα Casa di Pasta & Silver Star. Ο σεφ Κώστας Τσίγκας υπογράφει μια ακόμη τρατορία, μετά το Vespa Rossa, με πολλά κοινά στοιχεία με το πετυχημένο εστιατόριο του Παγκρατίου.
Το μενού είναι και εδώ πολύ ενδιαφέρον καθώς συνδυάζει πολύ όμορφα την τρατορία με ένα steak house. Ξεκινήσαμε μάλιστα με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο καθώς δοκιμάσαμε μια δική τους εκδοχή κατσικίσιας «μοτσαρέλας» και πολύ ωραία φοκάτσια. Στην συνέχεια ένα ριζότο με σαφράν και χτένια ήταν γευστικό αλλά του έλειπε το σωστό χύλωμα και ήταν μια ιδέα πιο βρασμένο, η καρμπονάρα έμοιαζε εξαιρετική αλλά της έλειπε η ένταση ενώ η πίτσα με τέσσερα τυριά ήταν αναμφίβολα νόστιμη, με ωραία ζύμη αλλά μάλλον παραφορτωμένη σε υλικά. Πάντως πολύ καλά, όλο άρωμα και γευστική ένταση, αλλά και άψογα βρασμένα ήταν δύο ζυμαρικά με μανιτάρια που δοκιμάσαμε. Εκεί που έχω τις μεγαλύτερες ενστάσεις ήταν στο κρέας. Παραγγείλαμε ένα εντυπωσιακό prime rib (costata di carne) για δύο άτομα. Ήρθε μια όντως εντυπωσιακή μπριζόλα, χοντρή, με ωραία κρούστα, όμορφα σερβιρισμένη σε ένα μεγάλο, ξύλινο πλατό με «τηγανάκια» με μανιτάρια και μια καλοφτιαγμένη λεμονάτη πολέντα. Ήταν τρυφερή, ζουμερή και σωστά ψημένη αλλά κάπου εδώ τέλειωναν τα καλά της. Με το που την έκοβες το πιάτο πλημμύριζε αίμα, ενώ και το ίδιο το κρέας ήταν απρόσμενα ουδέτερο σε γεύση και άρωμα.
Συνοψίζοντας, η κουζίνα είναι ενδιαφέρουσα αλλά άνιση, έχει κάποια θεματάκια τόσο στην εκτέλεση όσο και σε ορισμένα υλικά (κρέας). Ενώ προβληματική θεωρώ και τη λίστα των κρασιών παρά την παρουσία ορισμένων εμβληματικών ιταλικών κρασιών.
Η ειλικρινής μου απορία «γιατί είναι τόσο δύσκολο να έχουμε μια αυθεντική και πραγματικά καλή τρατορία στην Αθήνα;» παραμένει…