Πριν από μερικές μέρες σε ένα από τους βραδινούς περιπάτους μου στο κέντρο της Αθήνας, πέρασα από τον πεζόδρομο της Πετράκη και το The bar in front of the bar. Για το συγκεκριμένο concept -να το χαρακτηρίσω έτσι καλύτερα- σας είχα αναφερθεί σε παλιότερο άρθρο και είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζετε μιας και έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για αυτό. Δεν θα πω ότι έχει γίνει άδικα. Το αντίθετο μάλιστα. Από την αρχή μου φάνηκε ότι είναι μια πρωτότυπη ιδέα που έλλειπε από την πόλη ακόμα κι αν αυτό της καθημερινής αλλαγής της λίστας των ποτών δεν με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.
Στρίβοντας, λοιπόν, για να μπω στην Πετράκη, η μουσική και οι δυνατές ομιλίες με ετοίμαζαν ψυχολογικά για το τι θα αντίκριζα. Κεφάτες παρέες, δεξιά και αριστερά του δρόμου με ποτά στο χέρι, να μιλούν και να κουνιούνται στα bit στης μουσικής. Σκηνικό που με πήγε χρόνια πίσω, τότε που στο Γκάζι, πριν ακόμα ανοίξει το μετρό, στο μικρό στενό της Τριπτολέμου, όπου βρισκόταν το Tapas bar, το Γκαζάκι και άλλα μικρά μπαρ, πίναμε στο δρόμο όλοι μαζί σαν μια μεγάλη παρέα σε νησί. Όμως, με μια μεγάλη διαφορά: τότε, πίναμε μπίρες και «βασικά» κοκτέιλ που δεν τους δίναμε πολλή σημασία, βρισκόμασταν εκεί για την «φάση». Τώρα, οι περισσότεροι κρατούσαν από ένα προσεγμένο γυάλινο ποτήρι απολαμβάνοντας κάποιο κοκτέιλ. Πίνοντας ένα Negroni και χαζεύοντας το όλο σκηνικό αναρωτήθηκα αν αυτό που έβλεπα είναι μια νέα τάση ή απλά οφείλεται ότι το συγκεκριμένο bar δεν έχει φυσικό χώρο, με την έννοια του οικήματος.
Κάπως παρόμοιο σκηνικό αλλά σε πιο μικρή έκταση, συνάντησα και στο πεζόδρομο της Ρόμβης όπου υπάρχει το Tyco (σας είχαμε γράψει και για αυτό ) που σερβίρει κοκτέιλ στο δρόμο, αλλά σε πλαστικό ποτήρι. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά, πιο λιτά, πιο street αν θέλετε. Σίγουρα όμως, δεν ήταν για τα δικά μου γούστα και θα τολμήσω να πω ούτε για την δική μου ηλικία – αν και κάπου εκεί ανάμεσα στον κόσμο υπήρχε μια παρέα σαραντάρηδων. Όπως και να έχει το εν λόγω μαγαζί που άνοιξε μέσα στο 2018, αντέχει ακόμα. Και όχι μόνο άλλα έχει αποκτήσει και δύο «αδερφάκι» ένα στο Χαλάνδρι και ένα στη Νέα Σμύρνη. Και εδώ να κάνω μια παρένθεση και να σας πω ότι την περίοδο της καραντίνας τα δύο καταστήματα εκτός κέντρου καθημερινά είχαν ουρές κόσμου απέξω.
Συνεχίζοντας τον προβληματισμό μου, έβαλα στην εξίσωση και τα έτοιμα, συσκευασμένα κοκτέιλ που κυκλοφορούν στην αγορά. Τα περισσότερα βγήκαν την περίοδο που η εστίαση είχε μείνει κλειστή. Έκαναν τον κύκλος τους. Κάποια έμειναν γιατί μπήκαν στο ξενοδοχειακό κομμάτι, κάποια ακόμα υπάρχουν απλά για να υπάρχουν. Προσωπικά, τα βρήκα ωραία ιδέα για όσο είμαστε στο σπίτι, όμως πλέον αυτή η «δικαιολογία» δεν υπάρχει. Τα μπαρ είναι ανοιχτά και μας περιμένουν και καλό θα είναι να τα επισκεπτόμαστε. Όσο για το αν το ποτό στο χέρι, στο δρόμο είναι τάση, δεν έχω ξεκάθαρη άποψη. Το μόνο που θα πω είναι ότι αν γίνεται σωστά, δηλαδή δεν χάνει την ποιότητα, σερβίρεται όπως πρέπει και έχει κάτι να πει, το βλέπω με θετικό μάτι.