Rouan Thai: Στη σκιά του παλιού του εαυτού

Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά έχει ωραίο story το Rouan Thai. Ξεκίνησε ως ουζερί από έναν Ηπειρώτη συνταξιούχο μηχανικό πλοίου, τον κύριο Μπάμπη, ο οποίος σε ένα από τα ταξίδια του στην Άπω Ανατολή συναντήθηκε με τη Noi, παντρεύτηκαν κι έτσι είπαν να σκαρώσουν ένα μικρό μαγαζάκι στη καρδιά της Τρούμπας. Πολύ αργότερα, εκεί κοντά στο 2005 το μετέτρεψαν στο απλό ταϊλανδέζικο εστιατόριο που ξέρουμε μέχρι σήμερα και το οποίο πραγματικά έχει περάσει κατα καιρούς μεγάλες δόξες.

Στη κουζίνα βρίσκεται εδώ και χρόνια η κόρη της Noi και το μενού αριθμεί - κρατηθείτε - πάνω από 150 πιάτα. Σχεδόν τα μισά έχουν καταγωγή από Ταϊλάνδη μεριά, ενώ άλλα τόσα είναι και τα κινέζικα. Χωρίς να παίρνω όρκο, τώρα, τις προάλλες που πήγαμε για φαγητό, ο εσωτερικός χώρος μου φάνηκε κάπως αλλαγμένος. Φανταστείτε ένα υβδρίδιο ασιατικής «ταβέρνας» με vintage εστιατόριο που συναντούσαμε σε άλλες εποχές. Έχει μια γλύκα όλο αυτό, μια ανθρωπιά, μια οικειότητα που βοηθάει να κατεβάσεις διακόπτες και να αποφορτιστείς. Τα χαμόγελα πάντως και η έμφυτη ευγένεια αυτής της οικογένειας παραμένουν ίδια. Όπως τα θυμάμαι από την πρώτη φορά που πήγα μέχρι εκεί, κάπου στο 2015. Μακάρι να μπορούσα όμως να πω κάτι ανάλογο και για το φαγητό.

Δεν έχω καταλάβει αν μεσολάβησε κάτι και τι είναι τελικά αυτό, από το 2019 μέχρι και πριν λίγες μέρες που επιστρέψαμε και πάλι για φαγητό στο Rouan Thai. Για του λόγου το αληθές, ρωτήσαμε και μας απάντησαν πως δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δοκιμάζοντας παρόλα αυτά ένα σωρό πιάτα, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να έχουν ατονίσει σε τέτοιο βαθμό όλες εκείνες οι εξωτικές γεύσεις που άλλοτε ξεχείλιζαν από αρώματα, καλοζυγισμένες εντάσεις και σωστή τεχνική; Στα Salapao, το ψωμάκι στον ατμό δεν ήταν αέρινο και αφράτο, ενώ η γέμιση με κοτόπουλο, bamboo και κρεμμύδι καταπνίγεται από μια γλυκιά soya sauce. Οι τηγανητές φτερούγες είχαν μια υποτυπώδη νοστιμιά και φτάσαν ζουμερές, αλλά η κρούστα τους αποδείχθηκε δυστυχώς απελπιστικά λαδοπιωμένη. Περίμενα πως και πως τη σούπα Tom Yum, και δεν λεω, συμπαθέστατη μου φάνηκε αλλά και πάλι: της έλειπε εκείνη η ακρίβεια μεταξύ ξινού και πικάντικου που θα βοηθούσε τα αρώματα της να αναδυθούν. 

Όσο για τα Pad Thai, αυτό με την πάπια το βρήκαμε αρκετά καλύτερο, από τα noodles με τις γαρίδες, που ήταν εντελώς απογοητευτικά. Από την άλλη, η σπεσιαλιτέ με πράσινο κάρυ και μοσχάρι που συνοδεύεται από ρύζι ατμού (πρέπει οπωσδήποτε να τα αναμείξετε) και το παραδοσιακό τους Phad Kra Pao (ρύζι στον ατμό με τηγανητό αυγό, όμορφο μελάτο κρόκο, και απολαυστικό μοσχαρίσιο κιμά) ήταν τα δυο μοναδικά πιάτα που μου θύμισαν το παλιό Rouan Thai χωρίς ωστόσο να έχουν την αρωματική ένταση που θυμόμουν. Τέλος σημειώστε ότι σε σχέση με το παρελθόν οι τιμές έχουν ανεβεί κατά 20-25%. Το καταλαβαίνω και δεν θα είχα απολύτως κανένα θέμα με αυτό, αλλά σε συνδυασμό με την σημερινή μέτρια εικόνα του εστιατορίου τα πάνω - κάτω €40 κατ’ άτομο δεν μου φαίνονται και πολύ δελεαστικά.