Στην τελευταία μου κριτική, το καλοκαίρι του 2014, έγραφα –για το βελτιωμένο τότε Rakkan- ότι έχει βάλει πλώρη να γίνει το καλύτερο έθνικ εστιατόριο στην πόλη. Έγραφα για την σιγουριά που απέπνεε και επαινούσα τα σούσι του που, παρά το φόρτωμα ειδικά των signature rolls, ήταν γευστικότατα και άρτια φτιαγμένα.
Σήμερα, ενάμιση χρόνο μετά, το Rakkan μοιάζει –γαστρονομικά- παρατημένο και σκιά του παλιού του εαυτού. Η κουζίνα του δείχνει να έχει απολέσει τα δυνατά της σημεία και να έχει υποκύψει σε όλα της τα ελαττώματα. Τα signature rolls δεν έχουν ίχνος φινέτσας και παρόλο που δεν αρνούμαι ότι ορισμένα από αυτά είναι νόστιμα, δεν κρατούν πλέον καμία επαφή με την έμφυτη κομψότητα της ιαπωνικής κουζίνας. Κάποια από αυτά δε είναι σχεδόν ανέκδοτο! Τι εννοώ; Σας παραθέτω την περιγραφή του Joe και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας: maki inside out με μαύρο ρύζι, γεμιστό με αβοκάντο, spicy sauce, γαρίδα tempura τυλιγμένο με καψαλισμένο σολομό, μια νότα togarashi, butter και sweet sauce και στην κορυφή wasabi mayo και καταΐφι chives.
Δεν είναι όμως μόνο τα signature rolls, στα περισσότερα πιάτα έχει χαθεί το μέτρο και η ισορροπία. Οι rock shrimp tempura έχουν υπερβολική sauce, το κλασικό –και κάποτε κορυφαίο- black cod with sweet miso ήρθε λιωμένο και αφόρητα γλυκερό από το ψήσιμο και το υπερβολικό μαρινάρισμα, ακόμη και τα yellow tail jalapeno & white fish tiradito είχαν χάσει την αιχμηρή ισορροπία τους που τα έκανε ορεκτικά και απολαυστικά.
Το Rakkan θα πρέπει να αναθεωρήσει άμεσα την κουζίνα του αν θέλει να μακροημερεύσει, η σύγκριση με το –δικό του- παρελθόν είναι αμείλικτη και οι τσουχτερές τιμές του δεν επιτρέπουν την ανοχή σε τέτοια στραβοπατήματα.