Δεν είναι μια κοινή pizzeria ή spaghetteria. Τη νύχτα, περιτριγυρισμένη από τα ψηλά πεύκα
μοιάζει με παραμυθόσπιτο. Δεν ξέρω τι δημιουργεί αυτή την εντύπωση ∙ αν είναι,
δηλαδή, το δροσερό, πράσινο χρώμα της μέντας (της Προβηγκίας) στους τοίχους και
τα ψυγεία ή οι ασπροκόκκινες, ριγέ τέντες στην οροφή του αίθριου, με τους περασμένους,
σαν γιρλάντες στα σίδερά τους, φωτοσωλήνες ή ακόμα κι εκείνη η διάφανη κίτρινη
πόρτα που κάνει το παρασκευαστήριο των φρέσκων ζυμαρικών να μοιάζει με βιτρίνα των
Printemps έτοιμη για στόλισμα. Θα μπορούσε να είναι κι εκείνο το μήνυμα “take
it cheesy” πάνω στον μπρούντζινο ξυλόφουρνο, στο βάθος, που μαζί με όλα τ’ άλλα
μηνύματα που εκθειάζουν την πίτσα και τα ζυμαρικά, τυπωμένα στις χαρτοπετσέτες
με κόκκινα, bold γράμματα, μου θύμισαν τις σουρεαλιστικές φράσεις που ανακάλυπτε,
σε κάθε της βήμα, η Αλίκη Χώρα των Θαυμάτων.
Κι όμως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα παραμύθι, αλλά με δυο με δυο Ιταλούς «μάστορες», τους φανταστικούς χαρακτήρες βιντεοπαιχνιδιών της Nintendo: τον Mario και τον αδελφό του, τον Luigi, που δημιούργησε ο Ιάπωνας σχεδιαστής παιχνιδιών Shigeru Miyamoto. Αυτοί ενέπνευσαν τους ιδιοκτήτες (Σπύρο Αργυρίου και Αντώνη Βαρδάλο) να ονομάσουν το εστιατόριο τους Mario & Luigi -The Eatalians. Βέβαια, το ότι πολλά ονόματα πιάτων ζυμαρικών αναφέρονται σε κάποια πριγκίπισσα, οφείλεται στην Princess Peach του Βασιλείου των Μανιταριών, την οποία έσωζε ο Jumping Mario, πηδώντας με τον καρτουνίστικο τρόπο του από πολύ ψηλά. Μιας όμως και πλησίασα, επιτέλους, το θέμα φαγητό, ας πάρω τα πράγματα από την αρχή.
Στην ήσυχη αυτή γειτονιά της Ηλιούπολης το σενάριο του Mario & Luigi έχει στηθεί γύρω από ένα μπρούντζινο ξυλόφουρνο, με κεντρικό θέμα την πίτσα και «πρωταγωνιστή» τον σεφ και κορυφαίο pizzaiolo, Νίκο Σωτηρόπουλο, που, όπως έγραψε τον Απρίλιο ο Βασίλης Δημαράς «παίζει τα ζυμάρια στα δάχτυλα». Εδώ να πω πως όσοι νομίζετε πως γνωρίσατε τη δουλειά του στο Nolita, στην Pizzoteca ή στο I Fratti- Mykonos, επιτρέψτε μου να σας διαψεύσω. Εδώ έχει λανσάρει τη πολύ trendy ζύμη diversamente napoletana, ένα διαφορετικό τύπο ναπολιτάνικης ζύμης για πίτσα, με περισσότερη υγρασία, αλλά και πολύ πιο ελαφριά, που προφανώς θα σας γοητεύσει. Την δοκίμασα εκεί που κρίνονται πιο εύκολα οι ζύμες, σε μια «λευκή» πίτσα, χωρίς ντομάτα. Προτίμησα μια πληβεία, όπως η Lolita με μορταδέλα, φιστίκι, mozzarella fior di latte, mozzarella di bufala και ricotta, η οποία καταχωρήθηκε στα must μου, με υπερθετικό πρόσημο. Χωρίς να αποκλείω, βέβαια, καμία από τις πριγκίπισσες, με τις οποίες επιφυλάσσομαι να «συστηθώ» μια άλλη φορά.
Η άλλη κομψή πριγκίπισσα της pasta fresca, με την οποία γνωρίστηκα ήταν η «μουσικόφιλη» Antonella alla Chittara*, φτιαγμένη με δικά τους φρέσκα σπαγγέτι αλά κιτάρα, βρασμένα σε bisque γαρίδας και νόστιμες γαρίδες με θυμάρι και τσίλι – μια πολύ καλή επιλογή, για την οποία δεν μετάνιωσα. Εδώ θα πω πως αν θέλει κανείς να δοκιμάσει περισσότερα, αξίζει να έρθει με παρέα γιατί και οι πίτσες δεν είναι απλώς δελεαστικές είναι και μεγάλες. Στον κατάλογο θα βρείτε ακόμα τέσσερις σαλάτες και τρία ορεκτικά (antipasti). Προτίμησα τα supplì, ρυζοκροκέτες με ραγκού από κουζίνα της Ρώμης, μια απάντηση στα σιτσιλιάνικα arancini. Τα γλυκά ένα κλασικό τιραμισού, η luna ένα (γλυκό calzone),σε σχήμα μισοφέγγαρου με γέμιση κι επικάλυψη σοκολάτας, ο μπαμπάς (baba napoletano) και η τάρτα λεμόνι (ολίγον τι σαν lemon pie) είμαι σχεδόν βέβαιη πως έχουν ήδη φανατικούς οπαδούς. Προσωπικά, και με δεδομένη την εμμονή μου να ξεχωρίζω τα γλυκά από τα επιδόρπια, τα βρήκα πληθωρικά για φινάλε. Είπαμε όμως de gustibus…
Η ομάδα του σέρβις είναι γρήγορη, αποτελεσματική κι ευγενική, την εκτίμησα, παρατηρώντας και τα γύρω τραπέζια. Όσο κι αν φαίνεται μικρός ο κατάλογος των κρασιών, αναλογικά με τις προτάσεις φαγητού δεν είναι καθόλου. Εύκολα μπορεί κανείς να δέσει αρμονικά κάποιο κρασί του με τα περισσότερα πιάτα. Έφυγα με τη σκέψη πως θα ξαναγυρίσω, η κατάλληλη παρέα να βρεθεί και δεν θα αργήσω.
*Chittara σημαίνει κιθάρα στα ιταλικά