Είναι ωραία η αίσθηση αυτών των μοντέρνων, χαλαρών εστιατορίων που ξεφυτρώνουν καμιά φορά στο κέντρο. Το Matilde ενσωματώνεται τέλεια στο Γκάζι και είναι στα ατού του ότι βρίσκεται πολύ κοντά στον χαμό της γειτονιάς, αλλά όχι μέσα σε αυτόν. Έχει νεοϋορκέζικο αέρα και χωρίς τις κουβέντες στα ελληνικά και τις αναρίθμητες βερμούδες στα γύρω τραπέζια, θα μπορούσε κανείς να περιμένει να δει το Pastis ή το –πρώτο- Spice Market στην άλλη γωνία. Στην σάλα του δεσπόζει η μπάρα και ο ξυλόφουρνος από τον οποίο προέρχεται ότι ζεστό σερβίρεται στο μαγαζί. Τα κεφάλια των ζώων στον τοίχο μπορεί να μοιάζουν λίγο ξεκάρφωτα, δίνουν όμως έναν τόνο και «πουλάνε» την ιδέα της ψαγμένης πρώτης ύλης. Αυτό είναι το καλό του μαγαζιού. Το ψάχνουν λίγο. Δεν είναι απλά ένα trendy εστιατοριάκι που άνοιξε σε μια νεανική πιάτσα της μόδας. Η μοτσαρέλα τους είναι θαυμάσια, το ίδιο και τα αλλαντικά τους και ας είναι λίγο πιο χοντρά κομμένα από ότι θα έπρεπε. Όμως το μεγάλο ατού του Matilde είναι η πίτσα του. Αυθεντικά ιταλική, με λεπτή, τραγανή, νόστιμη ζύμη που έχει την υπογραμμισμένη, ευχάριστη καπνίλα που δίνει ο ξυλόφουρνος και τόσο toping όσο απαιτεί η ιταλικη παράδοση και όσο χρειάζεται ώστε να παίρνεις όλες τις γεύσεις χωρίς να χάνεις την αίσθηση της ζύμης αλλά και χωρίς να μπουκώνεις. Δοκιμάσαμε τρεις πίτσες και ήταν όλες θαυμάσιες από την απλή Margherita με μοτσαρέλα, ντομάτα και βασιλικό μέχρι αυτή με την γκοργκοντζόλα και το ραντίτσιο. Πέρα από τις πίτσες, κάθε μέρα υπάρχει και ένα πιάτο ζυμαρικών φούρνου. Εγώ πέτυχα crespelle με ραγού και ήταν μια πληθωρική, ρουστίκ νοστιμιά με χοντροκομμένο κιμά όπως ακριβώς έπρεπε. Κατά τα άλλα υπάρχουν ωραίες σαλάτες και ένα εξαιρετικά φίνο vitello tonato. Τα επιδόρπια δεν με έπεισαν αν και το τιραμισού ήταν συμπαθές, την άλλη φορά όμως θα παραγγείλω την καλτσόνε με νουτέλα. Στο κρασί τα πράγματα είναι συμπαθητικά και οι επιλογές καλές, όπως είπε όμως και ο Γιώργος Φλούδας την προηγούμενη εβδομάδα η αποθήκευσή τους πίσω από τον ξυλόφουρνο εγείρει προβληματισμό, ενώ ένα Sangiovese ποτήρι που πήρα ήταν καλό μεν, βραστό δε! Η επίγευση είναι αναμφίβολα θετική, θα προτιμούσα τις τιμές λίγο πιο συγκρατημένες ειδικά σε μερικά πράγματα όπως για παράδειγμα το vitello tonato που στα €15 δεν διεκδικεί αριστείο σχέσης ποιότητας-τιμής. Δύσκολα όμως θα βρείτε καλύτερη πίτσα στην Αθήνα (στο Vezene ίσως) και η ατμόσφαιρα είναι πραγματικά χαλαρωτική και ευχάριστη.