Ο Κρητικός είναι, παρά το σέρβις του και τα κολονάτα ποτήρια του, μια ταβέρνα και μάλιστα παλαιάς κοπής. Κρεατοφαγική ή, όπως θα λέγανε οι πατεράδες μας, μια «χασαποταβέρνα». Και επιλέγω αυτό το χαρακτηρισμό γιατί πιστεύω πως είναι καλό, ανά πάσα στιγμή, να ξέρει κανείς τι θα πρέπει να περιμένει να συναντήσει και τι όχι.
Για να την εντοπίσετε ευκολότερα, ενεργοποιείστε το gps σας. Είναι σχεδόν κρυμμένη σε ένα πευκόφυτο λοφίσκο, στο Λεοντάριο, τον γνωστό και ως Κάντζα, συνοικισμό της Παλλήνης.
Το κυρίως της θέμα είναι το κρέας, αλλά υπάρχει και η άψογη ψητή χορτόπιτα της μαμάς Δογιάκη, υπάρχει και ο σερβιτόρος που φέρνει τον ξύλινο δίσκο, για να διαλέξετε τα ορεκτικά σας, σύμφωνα με την παλιά συνήθεια της ταβέρνας. Όχι μοναδικά, αλλά όλα τους ευπρεπή, με αρνητική εξαίρεση την πολύ μέτρια, κατά τη γνώμη μου φάβα και με λίαν θετική τα υπέροχα χόρτα εποχής (από αλμύρα και βλίτα το καλοκαίρι μέχρι σταμναγκάθι και ασκόλυμπρους, το χειμώνα), τα οποία έρχονται πάντα βρασμένα στο βαθμό εντέλειας, που προσδιορίζω ως «al dente».
Τα κρέατα είναι ελληνικής κοπής. Θα σας προτείνουν τρυφερά και σωστά ψημένα νεφράκια, καλοφτιαγμένο κοκορέτσι, σε τέλεια αναλογία συκωταριάς-λίπους και εντέρων. Τα αρνίσια γάλακτος παϊδάκια τους ψήνονται, εκ πεποιθήσεως λίγο, για παραμένουν πάντα χυμώδη και το λιπάκι τους δεν καψαλίζεται ούτε μαυρίζει για να διατηρεί τη βουτυρένια υφή του στο στόμα.
Οπότε, όσοι τα προτιμάτε περισσότερο ψημένα, καλύτερα να το δηλώσετε κατά την παραγγελία. Άριστα ψημένος έρχεται και σιδηρόδρομος, με όλα τα παΐδια του μάλιστα, εφόσον τον παραγγείλετε ως κυρίως πιάτο. Στα must του μαγαζιού τοποθετώ τις θηριώδεις βοδινές σπαλομπριζόλες και τα T-bone. Τώρα, αν εσείς προτιμάτε μπιφτεκάκια, μοσχαρίσιο porterhouse ή ακόμα και την εξαιρετική του χοιρινή μπριζόλα Νάξου, είναι δικό σας θέμα.
Φτάνοντας στο θέμα του ψησίματος αρχίζει συνήθως η διαπραγμάτευση με τους συνδαιτυμόνες μας. Κι επειδή πάντα θα υπάρχουν αυτοί που ισχυρίζονται πως δεν αντέχουν το «αίμα»-εννοώντας τη μυοσφαιρίνη (myoglobin), το ροζ-κόκκινο και σχεδόν διάφανο υγρό, που διαχέεται στο πιάτο, όταν κόβουμε το κρέας- εφόσον οι υπόλοιποι συγκλίνετε σε κάποια διαβάθμιση του «σχεδόν άψητου» (rare) ή και «μετρίως άψητου» (medium-rare), μόλις φέρουν το κρέας στο τραπέζι και αφού το κόψουν σε κομμάτια σαν tagliata, θα πρότεινα στους οπαδούς του «παραψημένου» (well) να στείλουν τα δικά τους κομμάτια για συμπληρωματικό ψήσιμο. Ο ψήστης- αδελφός, Νίκος Δογιάκης, δεν χαλάει τέτοια χατίρια. Σημειώνω όμως: Το «θέμα κρέας» έρχεται πάντα μόνο του, χωρίς συνοδευτικό, αφειδώς κουκκισμένο με ανθό αλατιού. Οι πατάτες, κομμένες στο χέρι, θα έρθουν χωριστά, αν και εφόσον ζητήσετε.
Τέλος, από τα επιδόρπια ξεχωρίζω την απλή, γαλατένια κρεμ καραμέλ και τις πλακουτσωτές, μίνι τηγανίτες, με το μέλι.
Στον Κρητικό, τα Σαββατοκύριακα γίνεται μάχη, αληθινή αρχαιο-ελληνική μάχη, με θυσίες αμνοεριφίων και μόσχου του σιτευτού. Συμμετέχουν ενεργά-και φωναχτά- τα γυναικόπαιδα, ενώ ο ήχος της μάχης γίνεται δυνατότερος όσο συρρέουν περισσότεροι μαχητές. Σε αυτές τις κρίσιμες ώρες, όπου χρειάζεται να οπλιστείτε με υπομονή, ακόμα και το θερμό χαμόγελο του αποτελεσματικότατου Σταύρου Δογιάκη, που σας καλοδέχτηκε στο μαγαζί τους, δεν επαρκεί για να λειτουργήσει ως ειρηνευτική δύναμη. Αν, μάλιστα, συνυπολογίσετε σε όλα αυτά την κάπνα, την τσίκνα, την έλλειψη ποικιλίας στις επιλογές του κρασιού -προτείνουν μόνο δικής τους εμφιάλωσης, θα καταλάβετε τι σημαίνει στην πράξη «Ποτέ την Κυριακή», αλλά και το Σάββατο.
Επειδή το καλοκαίρι αργεί, για να σας μιλήσω για την μαγική του καταπράσινη αυλή, με τις τεράστιες γαρδένιες, αυτό που προτείνω για να απολαύσετε, ήρεμα, το γεύμα σας είναι να αποφύγετε τις μέρες αιχμής, να έχετε κάνει οπωσδήποτε κράτηση και, αν ενδιαφέρεστε για κάτι διαφορετικό, να προνοήστε να το παραγγείλετε. Φίλοι διηγούνται πως έχουν δοκιμάσει -upon request, εννοείται- νοστιμότατα ζυμαρικά με μάγουλα κι ουρά και μια μυθική μοσχαροκεφαλή, τυλιγμένη στη λαδόκολλα και ψημένη με τις ώρες, ολόκληρη, στο φούρνο.