Γευστικές περιηγήσεις στις Κυκλάδες

Φέτος το καλοκαίρι ξεκίνησε δύσκολα, με διάφορα οικογενειακά απρόοπτα, εξελίχτηκε όμως με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο από την άποψη των επισκέψεων στα πανέμορφα νησιά της Ελλάδας, κυρίως στις Κυκλάδες.Το πρόγραμμα είχε λίγο Πάρο, λίγο Τήνο, λίγο Κίμωλο και πολύ Μύκονο. Δεν θα περιγράψω την ομορφιά των νησιών σε αυτό το κείμενο. Το κάθε ένα από αυτά έχει τις δικές του ομορφιές και το δικό του χαρακτήρα. Θα αρκεστώ να σας γράψω όμως τι ξεχώρισα σε επίπεδο γεύσεων, υπηρεσιών και κρασιών.

Πρώτα για την Πάρο. Αναμφισβήτητα η Νάουσα συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον από άποψη εστιατορίων, ενώ δεν μπορεί να αγνοήσει κάνεις και τη Γαλάζια Χύτρα που άνοιξε μέσα στο ξενοδοχείο Summer Senses. Στη Νάουσα ξεχώρισα το Μάριο και το Μπαρμπαρόσα.

Ο Μάριος προσφέρει ιδιαίτερους ψαρομεζέδες, καλομαγειρεμένους με καθαρές γεύσεις και πολύ καλή εξυπηρέτηση. Δεν είναι το μέρος εκείνο το οποίο θα εντυπωσιάσει με την πρώτη ματιά. Όμως η καθαρότητα των υλικών και τα προσεγμένα πιάτα καθιστούν το συγκεκριμένο εστιατόριο μια πολύ καλή επιλογή. Δοκιμάσαμε και ξεχωρίσαμε το πολύ νόστιμο σουβλάκι γαρίδας με σος αγριοράπανου και χταπόδι σχάρας με μπούκοβο και ντιπ κάππαρης.

Το Μπαρμπαρόσα είναι γνωστό εδώ και πολλά χρόνια και προσφέρει ψαρικά και κρέατα στην αντίστοιχη λογική που συνεχίζει να προσφέρει το Sea Satin στη Μύκονο. Ωραία ψάρια, πολλές επιλογές και πολύ καλό ψήσιμο. Δοκιμάσαμε ένα τετράκιλο ροφό με εξαιρετικό ψήσιμο και πολύ ωραία συνοδευτικά. Η λίστα κρασιών συμπαθητική με όλα τα γνωστά ροζέ πού κυκλοφορούν στα κοσμοπολίτικα νησιά σε πολύ καλές τιμές ενόψει του χαρακτήρα του νησιού. Φεύγοντας από το Μπαρμπαρόσα μετάνιωσα που δεν δοκιμάσαμε έναν τεράστιο αστακό γύρω στα τεσσερισήμισι κιλά. Σπανία βρίσκεις τέτοιον αστακό φρέσκο. Το κέφι που επικρατεί στο Μπαρμπαρόσα είναι καθημερινό και μερικές φορές πέραν του δεόντως «επιβεβλημένο να δημιουργηθεί», σχεδόν με το ζόρι. Εξάλλου είναι γεμάτο ελληνικές παρουσίες που έχουν την ανάγκη να κάνουν κέφι με ωραίο φαγητό και ποτό, όπως γινόταν παλιότερα σε παρακείμενα νησιά. Οι συνήθειες δύσκολα κόβονται...

Επιφύλαξα ξεχωριστή μνεία στην Γαλάζια Χύτρα που αποτελεί αδελφάκι του γνωστού αστεράτου εστιατορίου στην Αθήνα. Η τοποθεσία στο άρτι αφιχθέν Summer Senses hotel είναι εξαιρετική και η θέα εντυπωσιακή αν μάλιστα προλάβει κανείς το ηλιοβασίλεμα. Θα ξεκινήσω από τη λίστα κρασιών, η οποία είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα με ετικέτες τόσο από τον ελληνικό, όσο και από το διεθνή αμπελώνα. Δοκιμάσαμε ένα εξαιρετικό κρητικό κρασί από την ποικιλία Βιδιανό (άσπρος Λαγός) και συνεχίσαμε με ένα εξαιρετικό γαλλικό κρασί (Pouilly-Fumé, του αγαπημένου μου και ιδιόρρυθμου Serge Dagueneau) το οποίο συνόδευσε πολύ αρμονικά τα πιάτα ψαριών που είχαμε επιλέξει. Στην πρώτη του χρονιά το Γαλάζια Χύτρα έχει εξαιρετικές επιδόσεις στα πρώτα πιάτα, όπως π.χ. η παλαμίδα στη σχάρα, και η σουπιά με σπανάκι και αϊβάρ Κοζάνης, ενώ σε αντίθεση με αυτά, τα κύρια πιάτα τα βρήκα λίγο άτολμα. Δοκίμασα το λαβράκι κριθαρώτο με μάραθο και αυγοτάραχο, αλλά και τη σφυρίδα φρικασέ, η οποία ήθελε λίγο καλύτερο βράσιμο στα χορταρικά και πιο δυνατό κατά τη γνώμη μου το αυγολέμονο. Κατά τα λοιπά, το service και η ποιότητα των υλικών ήταν σε ένα αρκετά υψηλό επίπεδο. Πιστεύω ότι την επόμενη χρονιά θα είναι ιδιαιτέρως βελτιωμένο.

Η περιήγηση στις Κυκλάδες συνεχίστηκε στην Τήνο. Τελικά διαπίστωσα για μία ακόμη φορά ότι άλλος έχει τη φήμη και άλλος το όνομα. Όλοι γνωρίζουμε τη Μύκονο σαν το νησί των ανέμων, πλην όμως αυτό που πέρασα δύο μέρες στην Τήνο με τον αέρα δεν το έχω ξαναζήσει ποτέ. Το πουλόβερ ήταν αναγκαίο ιδίως το βράδυ. 

Δεν έμεινα πολύ για να γυρίσω πάρα πολλά μέρη, αλλά είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το beach restaurant Μαραθιάς στην παραλία του Αγ. Φωκά.  Πέραν του να σημειώσω ότι την διεύθυνση του συγκεκριμένου εστιατορίου την έχει αναλάβει ο γνωστός μας εδώ και πολλά χρόνια από τη Σπονδή και το γρήγορο πέρασμα από το Cavo Tagoo στη Μύκονο Ευριπίδης Αποστολίδης, πρέπει να πω ότι τα πιάτα τα οποία δοκίμασα ήταν σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Καταρχήν, άγριες αγκινάρες με λιαστό ντοματάκι Τήνου και γραβιέρα Τήνου από το συνεταιρισμό. Πρόκειται για ένα πιάτο αριστούργημα παρά την απλότητα του. Ρίκι (μορφή παλαμίδας) ελαφρά καπνισμένο, με σως από αυγοτάραχο και βούτυρο Τήνου με φρυγανισμένο ψωμί: έπος γεύσης. Δοκίμασα μυλοκόπι με μπάμιες το οποίο ήταν εξαιρετικό και μία χειροποίητη πίτα με ξινό τυρί Τήνου πραγματικά υποδειγματική! Τα παραπάνω συνοδεύτηκαν από το ιδιαίτερο αλλά πολύ ενδιαφέρον κρασί Κοκκινάκι του domaine de Kalathas (κτήμα που ανήκει στον Jerome Binda) τηνιακής προέλευσης βιολογικό και αφιλτράριστο που αποτελείται από τις ποικιλίες Κουμαριανό, Μαύρο ποταμίσι και Κουντούρα. Ιδιαίτερη γεύση και επίγευση, έντονα αρώματα φρούτων και κατά τη γνώμη μου περισσότερους βαθμούς αλκοόλη από αυτούς της ετικέτας (13%).

Κάποια στιγμή φτάσαμε και στη Μύκονο. Δεν έχω να προσθέσω πάρα πολλά σε σχέση με αυτά τα οποία έγραψε σε προηγούμενη ανάρτηση του ο Τάσος Μητσελής. Θα αναφερθώ πολύ επιγραμματικά σε ορισμένα εστιατόρια όπως το Sol y Mar, το Ovac και το Mr. Pug!

Ξεκινάω από το Mr Pug. Το καθιερωμένο πια εστιατόριο του Γιώργου Βενιέρη στη Μύκονο συνεχίζει να εντυπωσιάζει με τις γεύσεις που ο ίδιος δημιουργεί και επιμελείται. Το Pad Thai στην εκδοχή με την προβατίνα (υπάρχει και η κλασσική εκδοχή με τις γαρίδες που είναι ίσως το καλύτερο που μπορεί κανείς να δοκιμάσει στην Ελλάδα) και τα bao buns με φουαγκρά αποτελούν πιάτα γευστικές μαχαιριές στον ουρανίσκο όποιου επιλέξει να τα δοκιμάσει.

Το Sol y Mar αναβαθμίστηκε γευστικά. Μετά από αρκετές παλινωδίες, κατά τη γνώμη μου, που πέρασε τα τελευταία δύο χρόνια σε γευστικό επίπεδο, έχει πια σταθεροποιήσει μία πολύ υψηλού επιπέδου κουζίνα για beach restaurant. Δοκίμασα εξαιρετικά ψημένα καβουροπόδαρα, πολύ υψηλού επιπέδου χειροποίητα tagliolini με αχινό και την παραλλαγή που ζήτησα μια άλλη φορά με κυδώνια σε εκδοχή alla chitarra. Πραγματικά υποδειγματικά μαγειρεμένα. Τα Fine de Claire κορυφαία και σωστά σερβιρισμένα όπως στο Lipp στη Γενεύη με μπάρα βουτύρου και ξύδι με echalotes. Το σεβίτσε από όστρακα ξενίζει με την απλότητα και την αρμονία των γεύσεων, ενώ η Αθηναϊκή από τις καλύτερες που μπορεί κανείς να δοκιμάσει. Δεν θα επεκταθώ στα κρεατικά και τα φρεσκότατα ψάρια, τα παραπάνω αρκούν για να αντιληφθεί κανείς ότι το Sol y Mar έχει βρει μια πολύ θετική περπατησιά και ξεχωρίζει μεταξύ των καλύτερων beach restaurants της Ελλάδας.

Θα ήταν όμως τεράστια παράλειψη να κλείσω τη μυκονιάτικη περιήγηση χωρίς να αναφερθώ στο Ovac και τον Πολυχρόνη Δαμαλά. Όλοι γνωρίζουν ότι ψυχή του Cavo tagoo είναι η κα Σούλα Λιάκου που κάθε σχεδόν βράδυ γυρνάει τραπέζι-τραπέζι να δει αν είναι όλοι ευχαριστημένοι. Θυμίζει κατά πολύ, με διαφορετικό ίσως ύφος, την κα Antonella στην Enoteca Pinchiorri. Αυτό που ξεχώρισε όμως φέτος ήταν ο Χρόνης. Ξεπέρασε πραγματικά τον εαυτό του, απελευθερώθηκε από εξαιρετικές αλλά στερεότυπες γεύσεις που είχε δημιουργήσει πέρσι και πραγματικά έφτιαξε πιάτα που θα τα θυμόμαστε για καιρό, πάντως σίγουρα όλο το χειμώνα που έρχεται. Με μία φράση, το συγκεκριμένο εστιατόριο αποτελεί την απόλυτη μυκονιάτικη εμπειρία και ο συγκεκριμένος σεφ είναι πραγματικά υποδειγματικός και εξαιρετικός στα πιάτα τα οποία δημιούργησε φέτος. Εξαιρετικά tacos με τόνο ή με king crab, καπνισμένο wagyu beef, και σαν επιστέγασμα όλων τα καλύτερα ρουστίκ ολόκληρα καβουροπόδαρα φιλέτα, με λαχανικά στη γάστρα και σως βουτύρου με λεμόνι! Εγώ τα συνδύασα με yakitori από black angus και μπορώ να πω ότι ο συνδυασμός είναι ένα πραγματικό αριστούργημα. Αξίζουν πραγματικά συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα και το επιτελείο του Cavo tagoo και του Ovac! Ovac = douze points!

Κλείνω αυτή τη σύντομη περιήγηση στις Κυκλάδες με ιδιαίτερη αναφορά στην Κίμωλο. Ένα νησί των Κυκλάδων που δεν έχει το χαρακτήρα, τη γκλαμουριά και την προσωπικότητα που ίσως έχουν τα πιο πάνω, αλλά παραμένει αυθεντικό και όμορφα άγριο. Γευστικές επιλογές σχετικά περιορισμένες, αλλά ξεχώρισα ιδιαίτερα ένα απλό ταβερνάκι μέσα στο Χωριό της Κιμώλου. 

Είναι η ταβέρνα «Η Καλή Καρδιά» του Αποστόλη Μποχώρη. Δε νομίζω ότι έχω δοκιμάσει πουθενά αλλού τέτοια χειροποίητα τυροπιτάκια με ξινότυρο και μανούρα Κιμώλου. Δοκίμασα όμως και το απόλυτο πιάτο σε ρούστικ εκδοχή: κατσικομακαρονάδα σε γάστρα με ταλιατέλες και το ίδιο πιάτο κοκκινιστό με μανούρα και μακαρούνες. Αυθεντικό, αρωματικό, γευστικό αποτέλεσμα μιας Καλής Καρδιάς, όπως και το όνομα της ταβέρνας.

Υπάρχει όμως και το Κύμα, ένα εστιατόριο στο λιμάνι της Ψάθης πάνω στη θάλασσα κυριολεκτικά. Έχει ορισμένα ενδιαφέροντα Κιμωλιάτικα πιάτα, όπως η κολοκυθοκάππαρη (ομελέτα φούρνου) και η παραδοσιακή λαδένια. Εκεί, βρίσκει κανείς και ωραία φρέσκα ψάρια, αν και θα πρέπει να προσεχθεί πολύ το ψήσιμο, ιδίως στα μεγάλα μεγέθη όπως αυτόν τον φρεσκότατο 4κιλο ροφό που επιλέξαμε και ήρθε σε saignant εκδοχή... Είναι επίσης αναγκαίο να γίνει περιστολή των επιλογών στο menu, που έχει από παστίτσιο ως και καρπάτσιο αστακού...

Αυτά τα ολίγα και του χρόνου να είμαστε καλά!