Η Αθήνα είχε πάντα ένα «affaire d`amour» με την γαλλική κουζίνα, και για να
μπω κατευθείαν στο θέμα, το Brasserie Lorraine στην Πλατεία Δεξαμενής επένδυσε
εξαρχής σε αυτόν τον διαχρονικό ρομαντισμό. Άνοιξε το 2020 και, παρότι συνέπεσε
με τις επανειλημμένες καραντίνες, αγκαλιάστηκε αμέσως από το κοινό για το
παριζιάνικο μικροκλίμα του, έτσι όπως ανοίγεις τη βελούδινη κουρτίνα της
εισόδου για να μπεις σε ένα εστιατόριο-χάρμα οφθαλμών, που σου ζεσταίνει το
«είναι». Πρώτη σεκάνς: το μαρμάρινο, υποβλητικά φωτισμένο μπαρ. Από το τραπέζι
που καθόμουν για να πάρω μια πρώτη γεύση από το μενού του Ηλία Δημέλη, ο οποίος
ανέλαβε τη σκυτάλη στη κουζίνα από τον Παναγιώτη Ζώκο, έστρεψα πολλές φορές το
βλέμμα προς αυτό το μπαρ. Το Lorraine διαθέτει πολλά στοιχεία στη διακόσμησή
του που σε μαγνητίζουν, και ο χαμηλός φωτισμός, τι να κάνουμε τώρα, σιγοντάρει
όμορφα σε αυτό το και λίγο «Orient Express» σκηνικό.
Το φαγητό στο Brasserie Lorraine ήταν πάντα αξιοπρεπέστατο και νόστιμο, χωρίς ωστόσο να σου πέφτει το σαγόνι. Οι παραλλαγές σε κλασικές ιδέες της γαλλικής κουζίνας δεν είναι από τις πιο εύκολες προκλήσεις, και παρόλο που συνεχίζουν να διατρέχουν το μενού — με περισσότερη φειδώ — ο σεφ Ηλίας Δημέλης, με την υποστήριξη του hardcore foodie και συνιδιοκτήτη του εστιατορίου, Γιώργου Μελισσάρη, εστιάζει πλέον περισσότερο σε τεχνικές που αναδεικνύονται κυρίως στις σάλτσες και σε άλλες παρασκευές. Αυτή η προσέγγιση φαίνεται να αποδίδει καρπούς, στρέφοντας την κουζίνα του εστιατορίου σε μια πιο πειστική και ουσιαστική κατεύθυνση. Ενδεικτικό αυτού είναι η ντελικάτη αλλά και κατάλληλα όξινη beurre blanc με τα στρείδια, ο σολομός που καπνίζεται διακριτικά από τους ίδιους και σερβίρεται με μια φανταστική ρεμουλάντ σελινόριζας, ψημένα κάσιους και σαλάτα με κόκκινη mizuna. Επίσης αξίζει να αναφερθεί το όμορφα σωταρισμένο φουά γκρα, συνοδευόμενο από μια ρουστίκ μαρμελάδα χουρμά, η οποία, αν και γλυκιά, προσφέρει και μια ισορροπία που δεν σε βαραίνει στο τέλος, καθώς και πίκλα κυδωνιού και μια ανάλαφρη, αλλά και βαθιά νόστιμη μπριός.
Θέλει να έχεις χέρι για να απλώσεις «τόσο όσο» σ’ ένα φίνο υλικό όπως τα
σπαράγγια, κρέμα από τυρί Comté και καπνιστό μπέικον, έτσι ώστε το
γκραντινάρισμα να δουλεύει άψογα. Κι ο Δημέλης το έχει αυτό το χέρι. Τα χτένια,
από την άλλη, με πουρέ κουνουπιδιού, σάλτσα λευκού κρασιού και ζεστή σαλάτα από
κουνουπίδι με φουντούκια, αν και ήρθαν με προσεγμένο ψήσιμο, μου φάνηκαν κάπως
μπουχτιστικά και το αλάτισμά τους ξέφυγε λίγο. Βρήκα πολύ καλά τα σαλιγκάρια,
σε σκορδάτη κρούστα με μαϊντανό, αν και, αν έχω να τους προσάψω κάτι, αυτό θα
ήταν η ελάχιστη σάλτσα που είχαν στη βάση τους — εκεί θέλει απλοχεριά. Ωραία
και η Côte de Bœuf: το ψήσιμο ήταν εξαιρετικό, η ποιότητα του κρέατος αρκετά
καλή και οι σάλτσες που το συνόδευαν εντελώς παριζιάνικες.
Αν μέχρι εκείνο το σημείο είχα κάποιους ενδοιασμούς για το αν θα βαθμολογήσω το Brasserie Lorraine με 6.5 ή με 7, το εκπληκτικό clafoutis αμυγδάλου με κόκκινα φρούτα και κρέμα αρωματισμένη με λικέρ από κεράσι δεν μου άφησε κανένα περιθώριο και, έτσι, με σιγουριά του δίνω το εφτάρι — που σε αυτή την κατηγορία εστιατορίων δεν είναι και τόσο συχνό φαινόμενο. Το Brasserie Lorraine είναι ένα από τα πιο όμορφα και γοητευτικά εστιατόρια στην Αθήνα, ενώ πλέον η κουζίνα του εξελίσσεται ποιοτικά και τεχνικά σε ικανοποιητικό βαθμό, ενισχύοντας ακόμη περισσότερο το ήδη καλό προφίλ αυτού του πανέμορφου μπιστρό. Βάλτε το στην ατζέντα σας, και σημειώστε πως τις Κυριακές σερβίρει ένα από τα καλύτερα lunch / brunch στην πόλη.