Η δυναστεία του μουσαμά. Αυτός είναι ο εναλλακτικός μου τίτλος στην κριτική αυτή. Αλήθεια σας λέω, έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι με τις... σάλες του πεζοδρομίου που περιβάλλονται από μουσαμά. Αν ανοίξει κάποιος ένα εστιατόριο σε μια «ξέχασέ με» περιοχή και η επένδυσή του είναι μερικά μέτρα μουσαμά γύρω από την «σάλα» του, προφανώς θα πρέπει το εστιατόριο να είναι φτηνό. Δεν μας κάνει και καμιά χάρη!
Αυτό που ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω, είναι η γοητεία που ασκεί αυτή η μικροαστική ατμόσφαιρά σε τόσο κόσμο. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι και οι τιμές που τελικά δεν είναι τόσο χαμηλές, απλά έτσι φαίνονται! Καθαρή Δευτέρα και πήγαμε στο εστιατόριο «Άργουρα». Είχα ακούσει και διαβάσει διθυράμβους και τελευταία έχω βάλει πείσμα να δοκιμάζω εστιατόρια με χαμηλή τιμή και καλό φαγητό αδιαφορώντας για τις ανέσεις. Δεν μου κάθεται όμως. Εντάξει, εδώ πήραμε κάμποσα πράγματα και ήπιαμε και εμφιαλωμένο κρασί, όμως οκτώ άτομα €430 δεν είναι και τόσο λίγα! Είναι; Και να ήταν όλα καλά να πω εντάξει, αλλά δεν ήταν. Η ανισότητα βασίλευε. Εξαιρετικά τα χτένια και τα στρείδια στην σχάρα, ζουμερό και νοστιμότατο το χταπόδι στιφάδο αλλά λάστιχο το ψητό χταπόδι, αδιάφορη η ταραμοσαλάτα, παραβρασμένα τα χόρτα. Καλό το Σεβίτσε μπαρμπούνι (αν και του έλειπε η χαρακτηριστική, αιχμηρή οξύτητα που οφείλει να έχει ένα σεβίτσε), ωραίο άρωμα τα μαριναρισμένα μύδια και ενδιαφέρον κοντράστ με τις τραγανές λειχήνες της θάλασσας (δεν εκτίμησα πάντως και το κοντράστ με την τραγανή ...άμμο που είχαν μερικά από αυτά), όμως η υφή των μυδιών δεν τα βοηθά να τρώγονται ωμά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που σχεδόν ποτέ δεν σερβίρονται ωμά τα μύδια. Αφήστε τα βασιλικά καβουροπόδαρα: 75 ευρώ το κιλό, πηγμένα στο λαδολέμονο και έρχονται εντελώς ακαθάριστα! Μα πως θα τα φάμε, ρε παιδιά, χωρίς να γίνουμε χάλια από τα λάδια; Και ήταν και λιωμένα από το ψήσιμο! Πέρα από όλα αυτά όμως, η λαγάνα είναι δυνατόν να είναι τόσο μέτρια; Τα σου στο προφιτερόλ τόσο πανιασμένα που μοιάζουν μπαγιάτικα και η lemon pie τόσο φλατ και γλυκιά;
Ειλικρινά δεν δέχομαι την μιζέρια που εκπέμπουν μερικά μαγαζιά, ίσως θα μπορούσα να κάνω τα στραβά μάτια αν το φαγητό ήταν σούπερ, αλλά αυτό είναι τόσο σπάνιο. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στο εξωτερικό μπορούμε να πληρώνουμε €30 και €40 το άτομο σε αξιοπρεπέστατα εστιατόρια και εδώ θα πρέπει να ανεχόμαστε τέτοιες τρύπες, προκειμένου να ελπίζουμε σε έναν χαμηλό λογαριασμό που τελικά δεν έρχεται!
Η Αθήνα δυστυχώς έχει πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει στο θέμα «σχέση ποιότητας και τιμής» και φοβάμαι ότι κι εγώ έχω να φάω πολύ …μουσαμά μέχρι να καταφέρω να σας κάνω μια πρόταση της προκοπής!