Το καλάθι της εβδομάδας

Μαρμελάδα πεπόνι με μαστίχα

Με τις μαρμελάδες είχα πάντα ένα προηγούμενο. Μάλλον παιδικό. Κάθε φορά που άνοιγα ένα βάζο ήλπιζα να βρω τα χοντρά κομμάτια φρούτου που είχα συνηθίσει από τις οικογενειακές κατσαρόλες και έπεφτα σε μια μαρμελάδα ξενοδοχείου από αυτές που μυρίζουν βερίκοκο ακόμα και αν πρόκειται για άγριο κεράσι(πάντα είχα την απορία πως γίνεται). Με την Πυλιακή Γη, όμως, υπάρχει μόνιμο affair αφού ό,τι πιάνουν στα χέρια τους έχει μαμαδίστικη χάρη και έτσι η μαρμελάδα πεπόνι με μαστίχα ήταν πειρασμός. Aπό αργείτικα πεπόνια Μεσσηνίας, με 65% φρούτο και 35% ζάχαρη, είναι αποκλειστική πατέντα. Γλυκιά-ίσως πιο γλυκιά για την γεύση μου αλλά μάλλον, από το πεπόνι-αρωματική από την μαστίχα, ήταν τέλεια λιωμένη σαν σιρόπι πάνω σε καϊμάκι. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι ταιριάζει ταμάμ με προσούτο και μοτσαρέλα αλλά αν την δοκιμάσετε με κερκυραϊκό νούμπουλο και τηνιακό βολάκι η απόλαυση παίρνει ελληνικές διαστάσεις…

(Μαρμελάδα πεπόνι με μαστίχα Πυλιακή Γη, 5,25€, Ξαθέρι, Δουκίσης Πλακεντίας 18, Αμπελόκηποι, τηλ. 210 6927.622)

Θαλασσινό αλάτι βράχων Κυθήρων

Ο καθένας έχει τις κρυφές περιπέτειες του. Αυτές που τον συντηρούν τον χειμώνα περιμένοντας την στιγμή που θα πατήσει το πόδι στο πλοίο της γραμμής και θα τα διαγράψει όλα πίσω του. Και η δική μου είναι οι αλυκάριοι των Κυθήρων. Τους είδα μια φορά περιδιαβαίνοντας τις παραλίες του νησιού και από τότε έγιναν πάθος. Άντρες και γυναίκες με μπότες και γυρισμένα παντελόνια πάνω σε κοφτερά βράχια που καίνε από τον ήλιο, με μεγάλα πανέρια να μαζεύουν τους κόκκους από το αλάτι που μαζεύεται στους λάκκους, γούρνες όπως τις λένε στο νησί. Η ιστορία τους παλιά αφού στα Κύθηρα ισχύει το παράδοξο καθεστώς: ό,τι δεν ανήκει με τίτλους σε προσωπικές ιδιοκτησίες ανήκει στους απανταχού Κυθήριους. Κάθε χρόνο, λοιπόν, η Επιτροπή Εγχωρίου Περιουσίας Κυθήρων και Αντικυθήρων διεξάγει δημοπρασία και κληρώνει τις αλυκές όπου μαζεύεται αυτός ο λευκός θησαυρός. Ένας από τους τυχερούς και ο Τάσος Βενάρδος που αποφάσισε να το τυποποιήσει πρώτη φορά αφού συνήθως,  κυκλοφορεί στα μπακάλικα του νησιού χύμα. Λεπτό, σαν νιφάδες, στεγνώνει στον ήλιο και δίνει μια ήπια γεύση αλμύρας. Οι περισσότερες ποσότητες-πανάκριβες λόγω της ιδιαιτερότητας του προϊόντος-προωθούνται σε Σουηδία, Δανία, Νορβηγία αφού ο συνεργάτης του Βενάρδου είναι Σουηδός που τα εγκατέλειψε όλα πριν χρόνια και εγκαταστάθηκε στο νησί. Η ζήτηση, μάλιστα, είναι μεγάλη γιατί πρόκειται για εξαιρετικά πλούσια πηγή βιταμίνης D που αναζητούν σαν χρυσάφι στα βόρεια όπου ο ήλιος δεν έχει την ίδια γενναιοδωρία όπως στην Ελλάδα…

(Θαλασσινό αλάτι βράχων Κυθήρων-KalamitsiProducts, 3,90€/250 γρ., Αγία Πελαγία Κυθήρων, τηλ. 27360 34100, 6979 447215)

Μύδια Ολυμπιάδας

Με τα μύδια τα πράγματα είναι απλά: ή τα αγαπάς ή τα μισείς. Ενδιάμεσο στάδιο δεν υπάρχει. Τουλάχιστον, αυτό πίστευα αφού ανήκα φανατικά σε αυτούς που τα μισούν. Από προκατάληψη περισσότερο. Και όχι μόνο τα μύδια αλλά και τα στρείδια, γυαλιστερές, φούσκες, πίνες και πετροσωλήνες-οι οποίοι παρεμπιπτόντως είναι είδος σε εξαφάνιση. Ώσπου τα δοκίμασα ένα βράδυ σε κάλεσμα σε μικρασιάτικο σπίτι σαν μυδοκεφτέδες. Έψαχνα ώρα να καταλάβω τι είναι το βελούδο που έλιωνε στο στόμα(τα στοιχήματα έδιναν και έπαιρναν) ώσπου οι φίλοι που είχαν καταλάβει ότι την πάτησα, αποκάλυψαν το μυστικό. Και από τότε άρχισα να το ψάχνω. Λάτρης δεν γίνεσαι με την πρώτη ειδικά αν πέσεις πάνω σε λάθος καταστάσεις. Αλλά τα μύδια από τις μυδοκαλλιέργειες της Ολυμπιάδας έχουν άλλη χάρη. Άλλοι λένε ότι είναι η τέχνη των προσφύγων που τα έφεραν από τις πατρίδες και άλλοι τα νερά του Στρυμώνα που πέφτουν στον Στρυμονικό κόλπο. Το σίγουρο είναι ότι η ασφάλεια και η ποιότητα των μυδιών του Βασίλη Αναστασίου είναι εγγυημένη-πολύ περισσότερο αφού πρόκειται για ένα από τα λιγοστά πιστοποιημένα Κέντρα Αποστολής Οστράκων και Αποκελυφωτήριο Μυδιών στην βόρειο Ελλάδα. Η περιοχή, μάλιστα, παραμένει ακόμα παράδεισος παρόλο που τα τελευταία χρόνια, η παράνομη αλίευση έχει σαρώσει τα πάντα. Το καλό είναι ότι έρχονται και καθαρισμένα σε συσκευασία με θαλασσινό νερό οπότε γλυτώνει κανείς την ταλαιπωρία. Οι Πόντιοι, μάλιστα, τα κάνουν με φρέσκια ντομάτα, κρεμμυδάκι, πιπεριές και πλιγούρι σε ένα τέλειο μεζεδάκι…

(Μύδια Ολυμπιάδας Αναστασίου, τηλ. 23760 51008, γίνονται και αποστολές αλλά και παραγγελίες σε άγρια όστρακα, στρείδια, γυαλιστερές, κυδώνια και φούσκες)

Ρετσέλι από το Πάικο

Όταν ο Προυστ έγραφε για τις μαντλέν δεν είχε σίγουρα το ρετσέλι στο νου του. Ο καθένας, όμως, έχει την δική του μαντλέν και το ρετσέλι ήταν πάντα για μένα flashback στην δεκαετία του ΄70. Εκείνα τα μεσημέρια καλοκαιριού που άκουγες μόνο τα τζιτζίκια, έκλεβα το βάζο με το ρετσέλι από την κουζίνα, έπαιρνα τα κλασικά εικονογραφημένα και την έβγαζα σε μια σκιερή γωνία στο μπαλκόνι ώσπου με έβρισκαν μισοκοιμισμένη με το κουτάλι να κολλάει στα χέρια. Και ρετσέλια υπάρχουν πολλά-ειδικά στους Πολίτες και μικρασιάτες που έχουν φέρει τα μυστικά της βελούδινης φρουτένιας γεύσης-και αλλά οι Γουμένισσες, οι γυναίκες του χωριού Γρίβα στις πλαγιές του Πάικου με πρώτη και καλύτερη την Δήμητρα Δάρτση- φτιάχνουν κάθε Αύγουστο ένα σπάνιο ρετσέλι με ώριμα σύκα. Μυρωδάτο, όσο πρέπει γλυκό χωρίς να σε πνίγει, τρώγεται με το κουτάλι(της σούπας), γίνεται πάστα φλώρα, μπαμπαδάκια με ρούμι και τσάτνει για ένα κρητικό ανθότυρο. Καραμελώνει, όμως, ωραία και αρνίσια παιδάκια σε μαρινάδα πριν μπουν στην σχάρα  ενώ στους υπαίθριους πάγκους στους δρόμους της Βηρυτού κάνουν και ένα πικάντικο κοτόπουλο με ρετσέλι και τζίντζερ να γλείφεις και το πιάτο…

(Ρετσέλι Γουμένισσες, 5,80€/350 γρ., Δήμητρα Δάρτση, τηλ. 23240 43455 )