Ο φετινός Απρίλιος φαίνεται αναποφάσιστος καιρικά. Δεν έχω κανένα προσωπικό θέμα με τον καιρό, το αναφέρω απλά γιατί αυτό το τσουχτερό αεράκι ταίριαζε γάντι στην απογευματινή μου βόλτα στο Αλεξανδρινό, δίνοντας την εσάνς που του ταιριάζει. Το μικρό αυτό μπαρ μπιστρό, βρίσκεται στα στενά των Εξαρχείων, συγκεκριμένα επί της Εμμανουήλ Μπενάκη και δίνει στη γειτονία τη πινελιά Παριζιάνικου μποέμ δρόμου. Με ενδιαφέρουσα κάβα και αποστάγματα, γαλλική jazz να ακούγεται χαμηλά σε υπόκρουση, κάδρα με ασπρόμαυρες φωτογραφίες που ταξιδεύουν σε άλλη εποχή, δίπλα από κουρασμένα μουσικά όργανα που στολίζουν τώρα πια το τοίχο πάνω από τα μικρά στρογγυλά stand, το Αλεξανδρινό κατάφερε να τραβήξει εύκολα τη προσοχή μου. Αποφάσισα να δοκιμάσω στο φινετσάτο σκηνικό του ένα κλασικό Manhattan που μου σέρβιραν σε ένα παγωμένο Martini Glass. Η πρώτη γουλιά δικαίωσε την επιλογή μου, αφού πρόκειται για ένα αντιπροσωπευτικότατο και καλοφτιαγμένο Manhattan με spirit forward χαρακτήρα ο οποίος γινόταν όλο και πιο απαλός όσο περνούσε η ώρα και έδενε σωστά με την γλυκόπικρη επίγευση που άφηνε στο τελειώμα. Το Αλεξανδρινό θα μπορούσε να είχε βγει από ταινία του Γκοντάρ ή του Γούντι Άλεν αλλά και τα Εξάρχεια του πάνε πολύ. Αξίζει να το επισκεφτείτε αν θέλετε να ταξιδέψετε και εσείς σε μια άλλη εποχή, μακριά από την μερικές φορές φορτική αθηναϊκή ραστώνη.
Εμμανουήλ Μπενέκη 69, Αθήνα
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση