Nolan: Εθιστικό πατατόψωμο και γιαπωνέζικες πιρουέτες

Το ερώτημα που μου έρχεται στο μυαλό είναι: "Έχουμε την υπομονή να τον περιμένουμε λίγο ακόμη;" Στην περίπτωση του πολύ ταλαντούχου, κατά την γνώμη μου, Σωτήρη Κοντιζά, η ερώτηση θα μπορούσε να είναι ρητορική, μολονότι δεν είμαι σίγουρος, αν τελικά, είναι. Άλλωστε στην δική του μαγειρική αισθητική οφείλεται το "μπαμ" του Nolan, που μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε. Πως θα μπορούσε άλλωστε να περάσει, αφού μεταφράζεται σε μια τόσο προσωπική και ταυτόχρονα τολμηρή κουζίνα, που έκανε αμέσως δημοφιλές το μητροπολιτικό "μπιστρό" της οδού Βουλής; 

Η αρχική εντύπωσή μου από τα πιάτα του, ήταν πολύ θετική και ενθουσιώδης και παραμένει ενθουσιώδης, αν θέλετε, αλλά με πολύ κατεβασμένους τόνους πια. Με κέρδισαν η ευγένεια και η καθαρότητά τους, οι πρωτότυποι συνδυασμοί τους, μέχρι και οι κάποιες νύξεις ενός «καθωσπρέπει» street food, σε ένα μενού που πρωτοστατεί η φινέτσα. Οπότε έκανα τα στραβά ματιά στα ατοπήματα του πρώτου καιρού. Ούτε μπορώ, ούτε και θέλω να ξεχάσω, για παράδειγμα, εκείνη την απίθανη και άψογα ψημένη βασιλική ζαργάνα που σέρβιρε σε στυλ carpaccio, το καλοκαίρι. 

Η κουζίνα του Κοντιζά, δέκα μήνες μετά συνεχίζει να μη μοιάζει με καμία άλλη και αυτό από μόνο του μπορεί να είναι αρκετό, αλλά τελικά δεν φτάνει. Παραμένει ανήσυχη, δημιουργική, και σε ορισμένες περιπτώσεις ντελικάτη αλλά ούτε αυτό φτάνει, κατά την γνώμη μου. Στην περίπτωση του, το προτέρημά του είναι, σε ορισμένα σημεία, και το μειονέκτημά του: η φινέτσα, η οποία κάποιες φορές δίνει εκπληκτικές συνθέσεις, όπως το σασίμι ψαριού πάνω σε ένα τέλειο ζελέ μπέικον με καρδιές ντομάτας, αρακά και ξηρούς καρπούς, ενώ κάποιες άλλες τα πιάτα του είναι σχεδόν μονοδιάστατα, ουδέτερα και άνευρα όπως για παράδειγμα, εκείνη η αλμυρή του κρέμα από σπανάκι. Υπάρχουν όμως και διάφορες στραβοτιμονιές στην τεχνική που με προβληματίζουν. Από το NFF, το μπέργκερ ψαριού δηλαδή με το φανταστικό ψωμί, ο μπακαλιάρος, παναρισμένος σε panko είχε τραβήξει αρκετό λάδι που δεν κατάφερε να το εξισορροπήσει ούτε η σος ταρτάρ που συνόδευε, το κατά τα άλλα νόστιμο μπεργκεράκι. Η κρούστα από τα περίφημα Nolan Fried Chicken δεν ήρθε ούτε μια φορά τραγανή και, μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά ένα τέτοιο, επαναλαμβανόμενο φάουλ, από ένα χέρι σαν του Κοντιζά, μου φαίνεται αδιανόητο. Στον αντίποδα,  ένα υπέροχο πατατόψωμο, φτιαγμένο από τον ίδιο, αποτελεί από μόνο του λόγο να πάει κάποιος μέχρι το Nolan και, πριν προλάβει να το καλοσκεφτεί, να έχει φάει καμιά δεκαριά, πίνοντας απλώς ένα από τα λευκά της σύντομης, αλλά ενδιαφέρουσας wine list.  

Να μην ξεχάσω! Ψυχή του εστιατορίου είναι η ανοιχτόκαρδη οικοδέσποινά του, Έλενα Μαντζουράνη, η οποία σου φτιάχνει αμέσως το κέφι με τη φιλοξενία της, αλλά και με τον επιτυχημένο τρόπο που συντονίζει το κάθε φορά και καλύτερο σέρβις. Το Nolan του classy Κώστα Πισιώτη, που ομόρφυνε την εστιατορική σκηνή της πόλης, έχει αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά του, αλλά δεν το φοβάμαι. Είμαι βέβαιος ότι ο χρόνος, έστω και με αργούς ρυθμούς, θα λειτουργεί συνεχώς υπέρ του, καθώς ο πολλά υποσχόμενος Σωτήρης Κοντιζάς, θα ωριμάζει μαγειρικά παράλληλα με το Nolan, έτσι ώστε σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον μπορεί και να μιλάμε για αυτό αναφέροντας το ως εστιατόριο-προορισμό.
Τίποτα δεν αποκλείω μαζί του.

Info: Βουλής 31-33, Σύνταγμα τηλ. 210 3243545 τιμή: €30-40 το άτομο.