Nolita, ιταλικός κοσμοπολιτισμός στο νέο εστιατόριο Semiramis

19 Δεκεμβρίου 2016
Θάλεια Τσιχλάκη
Η Θάλεια Τσιχλάκη κι ο Τάσος Μητσελής επισκέπτονται το Nolita, το νέο εστιατόριο του ξενοδοχείου Semiramis (φωτό) και αφηγούνται τις εντυπώσεις τους από την εκλεπτυσμένη, αλλά πάντα comfort ιταλική κουζίνα του.
  • NOLITA, ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΝΕΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ SEMIRAMIS | Νέα

Η αλήθεια είναι πως ακούγοντας το όνομα του εστιατορίου Nolita- που για τους περισσότερους είναι μια σύντμηση του North of Little Italy- περιμέναμε πως η κουζίνα θα έχει στοιχεία αναφοράς στη διάσημη γειτονιά του Μανχάταν. Όμως η υπογραφή του διάσημου ιταλού σεφ Elio Sironi στο μενού και η παρουσία του ικανότατου Γιάννη Λιόκα, του νέου executive σεφ του ξενοδοχείου, στην κουζίνα κατέστησαν σαφές, από την πρώτη κιόλας πιρουνιά, πως η κουζίνα είναι αυθεντικά ιταλική.

Το νεοϋορκέζικο στοιχείο εντοπίζεται στον ανασχεδιασμό του χώρου από τους Λεωνίδα Τραμπούκη και Ελένη Πεταλωτή του γραφείου LoT, οι οποίοι με το χαμηλό φωτισμό και τις βαθυπράσινες τοίχους στους τοίχους προσέδωσαν στον άλλοτε ποιητικά pink- pop χώρο, που είχε σχεδιάσει ο πληθωρικός Karim Rashid, έναν αέρα αληθινού speakeasy, με δύο φωτεινούς πόλους στις άκρες του: το μπαρ, που σερβίρει καλοφτιαγμένα κοκτέιλ και την ανοιχτή κουζίνα, με τον πετρόχτιστο φούρνο και τα χάλκινα κατσαρολικά, ευδιάκριτες, conceptual αναφορές στην ιταλική παραδοσιακή κουζίνα.

Όσο για το δια ταύτα της γεύσης τα νέα είναι πολύ καλά. Αρχίζοντας από το εξαιρετικό μοσχαρίσιο carpaccio, με horseradish, baby λαχανικά και σάλτσα παρμεζάνας, μπορεί κανείς να υποψιαστεί πως και στη συνέχεια θα έχει κι άλλες ευχάριστες εκπλήξεις.

Δοκιμάζοντας, όμως το άψογο ζυμάρι του Calzone Max, (μια «κλειστή» πίτσα με μοτσαρέλα, κόκκινο λάχανο, ρόκα και κρέμα τυριών), όπως και τα ζυμαρικά, τα σπαγγέτι Cacio e pepe, με lime και αβγοτάραχο και τα fusilli με το καβούρι, το λάχανο και τη σάλτσα all’ amatriciana, πιάτα που θεωρητικώς είναι επιπέδου ιταλικής τρατορίας, έστω και πολύ καλής, αισθανθήκαμε πως βρισκόμαστε σε ένα πραγματικά αυθεντικό ιταλικό εστιατόριο, όπου σερβίρονται όλα τα επίπεδα της ιταλικής γαστρονομίας, απαλλαγμένα από τη μικροαστική αντίληψη πως η πίτσα δεν έχει σχέση με τη γαστρονομία.

Σημειώνω πως από τα κυρίως ξεχωρίσαμε την φίνα βουτυράτη κοτολέτα alla Milanese, η οποία από μόνη αξίζει τη βόλτα μέχρι την Κηφισιά.

Τώρα αν έχει θέση στον κατάλογο και το εντελώς γαλλικό και διαφορετικής μαγειρικής προσέγγισης tournedos Rossini* είναι θέμα που χρήζει μεγάλης συζήτησης.

Η δική μας πρόταση είναι να μείνετε στο πνεύμα της Ιταλίας, που εδώ βρίσκει μια από τις καλύτερες μαγειρικές εκφράσεις του.

Χαριλάου Τρικούπη 48, Κηφισιά, τηλ. 210 6231181

*Γαλλικό πιάτο, όπως μαρτυράει η συνταγή του (ένα μενταγιόν βοδινού φιλέτου, το οποίο πρέπει να ψήνεται από 1 λεπτό από την κάθε πλευρά, το μισό, δηλαδή, από την εσκαλόπ του φουαγκρά που «κάθεται» πάνω του και να σερβίρεται πάνω ένα τηγανισμένο στο βούτυρο ψωμάκι, με τους ντεγκλασαρισμένους με μαδέρα ζωμούς του και τρίμμα τρούφας). Το εμπνεύστηκε και το δημιούργησε το 19ο αιώνα, για τον ιταλό μουσικοσυνθέτη Gioachino Rossini, ο σεφ του εστιατορίου Maison dorée, Casimir Moisson.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση

CHRISTIAN FILIOS - 05 Φεβρουαρίου 2017

Che Fai? Η ένδεια ιταλικών εστιατορίων είναι κάτι παραπάνω από εμφανής στην ελληνική σκηνή. Με εξαίρεση ορισμένες αναλαμπές από το Il tinello παλιότερα, και το ιδιόρρυθμο Dal professore στο Μαρούσι, όλα τα λοιπά κοπής εστιατόρια θυμίζουν διάττοντες αστέρες μιας το πολύ δύο σαιζόν χωρίς να μπορούν να προσεγγίσουν σε τίποτε την καθημερινή αυθεντική ιταλική κουζίνα. Σ´αυτό ακριβώς το κλίμα εντάσσεται και το καλαίσθητο αισθητικά Nolita, που όμως δεν νομίζω ότι θα αντέξει στο χρόνο. Πίτσες αδιάφορες για να μην πω ξερές χωρίς δεμένα υλικά, ενώ η πολυδιαφημιζόμενη Black ήταν μια απόλυτη αποτυχία με την εξής έννοια: τρούφες από κονσέρβα βαζάκι και λάδι τρούφας παντού σκορπισμένο, ενώ η στομφώδης δήλωση του σερβιτόρου ότι η λευκή τρούφα της Άλμπα δεν είναι προς στιγμήν διαθέσιμη, προκάλεσε μάλλον θυμηδία, καθώς η saison της έχει τελειώσει από τέλη Δεκεμβρίου (προφανώς όλη την επόμενη περίοδο θα αντικαθίσταται από την tuber Borchii, η οποία έχει το 1/8 της τιμής και απέχει πολύ γευστικά). Η κοτολέτα Milanese συμπαθητική αλλά με μια ακατάληπτη sauce που συσκοτίζει την ωραία βουτυρώδη γεύση, ενώ είναι άξιο απορίας γιατί ένας κατάλογος ιταλικού εστιατορίου διαθέτει τόνο ταρτάρ και σωλομό, όπως σχεδόν κάθε μέτριο εστιατόριο που ανοίγει στην Ελλάδα την τελευταία διετία! Δεν θα αναρωτηθώ, όπως η Θάλεια, για τα tournedos rossini, αλλά ίσως κάποιος να πρέπει να αφυπνήσει τον chef ότι στην ιταλική κουζινα υπάρχουν και άλλες απλές γεύσεις, βλ. Scaloppine al limone, alla marsala κλπ..., ή π.χ. το spezzatino που το βρίσκεις οπουδήποτε στην απλή ιταλική κουζίνα. Άφησα για το τέλος την πάστα: cacio e pepe με lime και αυγοτάραχο... και carbonara με sauce παρμεζάνας... ο πρώτος συνδυασμός καταστρέφει την γεύση του pecorino romano και η δεύτερη sauce καλύπτει την ένδοια του rigatino ή του guanciale, ενώ το ωμό αυγό από πάνω προδιαθέτει σε φαντεζί αλλά ουδόλως ιταλική κουζίνα! Μια βόλτα από την τουριστική τρατορία Al Moro στη Ρώμη για πάστα ίσως βοηθήσει τους συντελεστές σε βελτίωση γεύσεων...