Η μέρα στο πιάτο: Χρήστος Ζαμπούνης

Φωτογραφία Μάρα Λαζαρίδου

Κάθε πρωί, μετά την πρωινή κολύμβηση κατευθύνομαι στο καφενείο όπως αποκαλώ το Da Capo. Εκεί παραγγέλνω έναν καπουτσίνο κι ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης που παρασκευάζει ο φούρνος του Τάκη στο Κουκάκι.  Πρωινό δεν παίρνω ποτέ στο σπίτι και όταν βρίσκομαι εκτός Αθηνών, είτε είναι στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό προτιμώ να ξεκινώ την ημέρα μου «μεσ` την συνάφεια του κόσμου» που λέει ο ποιητής.  Αυτός είναι ο μοναδικός καφές της ημέρας, αλλά δεν είναι η μοναδική γαστρονομική έξοδος.

Τα μεσημέρια δίνω συνήθως ραντεβού με τους συγγραφείς του εκδοτικού μας οίκου «Φερενίκη» στην Αθηναϊκή Λέσχη. Εκτός από την αψηλάφητη αστική γαλήνη προσφέρει μια εύγεστη και καθαρόαιμη ελληνική κουζίνα.  Δεν είναι λίγες οι φορές που κατευθύνομαι στον «Παπαδάκη» όπου μεγαλουργεί η Αργυρώ – το βιβλίο της «Στην Κουζίνα με την Αργυρώ», που είχαμε την τιμή να εκδώσουμε έχει ξεπεράσει τα 55.000 αντίτυπα.  Τελευταίως λόγω της γειτνιάσεως με τα γραφεία του ηλεκτρονικού ιστότοπου με τον οποίο συνεργάζομαι, την i-efimerida, γευματίζουμε με τον δημιουργό της Χρήστο Ράπτη στην παρακείμενη «Αγορά», που προτείνει μια τίμια και ενδιαφέρουσα στις γεύσεις κουζίνα.

Άλλοι αγαπημένοι μεσημεριανοί γαστρονομικοί προορισμοί είναι το "Codice Blu", το «Καφενείο», το "My  Sushi", o «Φιλίππου», το εστιατόριο «Δημόκριτος», το "G.B. Gorner" κ.α., όλα δίπλα στο γραφείο και το σπίτι.  Τα βράδια οι επιλογές είναι ακόμη περισσότερες , η "Ratka", το "Inbi", το "Salon de Bricolage", ο «Παπαιωάννου» στον Πειραιά, τα «Κανάρια», το "Kiku", το "Abreuvoir", το "Adamo", το "Base Grill" στο Μπουρνάζι, το "Funky Gourmet", το «Βαρούλκο», το "Lalu" και άλλα ων ουκ έστι αριθμός.

Όπως γίνεται αντιληπτό σπανίως μένω στο σπίτι και εξ` ίσου σπανίως μαγειρεύω.  Όταν όμως τούτο λαμβάνει χώρα, τα μόνα φαγητά που τολμώ να παρασκευάσω μόνος μου είναι το ρύζι μπασμάτι με σως που ποικίλλουν, από σκέτη σόγια έως σάλτσα τόνου και το κριθαράκι με σως ντομάτας, πάντα με φρέσκιες ντομάτες, ελιές Χαλκιδικής «Χλιάπα» και ενίοτε γαλλικά τυριά, ρομπλεσόν ή ροκφόρ που είναι τα αγαπημένα μου.  Συνήθως συνοδεύω τα οικιακά γεύματα με κόκκινο κρασί Κτήμα Άλφα, τσικουδιά που μου φέρνει από το Ρέθυμνο ο Αντωνάκης Χριστοδούλου ή σαμπάνια Deutz που από την εποχή που ζούσα στο Παρίσι έχει υπερισχύσει.  Το Carrefour στις αρχές της λεωφόρου Κηφισίας είναι το super-market απ`όπου κάνω μια ή δύο φορές τον μήνα τις προμήθειες σε τρόφιμα ενώ η «Κάβα Ανθίδη» είναι η «Κάβα του Αλή Μπαμπά» για τα ποτά.

Τα πούρα Αβάνας είναι ο πιστός σύντροφος στις ατελείωτες συγγραφικές ώρες – είτε δημοσιογραφικών άρθρων, είτε βιβλίων – αλλά και στις κοινωνικές υπερωρίες.  Το πρώτο, συνήθως ένα Wide Churchill το καπνίζω μετά τον καφέ στο γραφείο της Σπευσίππου, ενώ το τελευταίο διαβάζοντας στο υπνοδωμάτιο ή βλέποντας μια ταινία στο σαλόνι.  Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι εάν ζητούσα γνωριμία σε social media, από τα οποία σημειωτέον απέχω συστηματικώς, αυτή θα ξεκινούσε με εξής : Ζητείται κοπέλα που να αντέχει τον καπνό!