«Mια τυπική μου μέρα ξεκινάει στις 6:20 λόγω της κόρης μου για να την ετοιμάσω για το σχολείο. Μου αρέσει όμως να ξυπνάω πρωί. Τέτοια ώρα ξυπνάω και όταν κάνω διακοπές. Γενικά μου αρέσει να ξυπνάω νωρίς και να κοιμάμαι νωρίς. Είμαι ο άνθρωπος του προγράμματος. Αν δεν βάλω πρόγραμμα δεν βγαίνει η μέρα ακόμα και αν δεν το κρατάω πάντα ρητά.
Αφού ετοιμάσω την κόρη μου, θα πάω για γυμναστική χωρίς να φάω κάτι για πρωινό. Δεν μπορώ να φάω και να κάνω γυμναστική. Ίσως πιω μόνον λίγο νερό ή φάω λίγο μέλι. Μετά γυρνάω και τρώω για πρωινό συνήθως αβοκάντο. Έχω εμμονή με το αβοκάντο. Μπορώ να το τρώω πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Καμιά φορά τρώω ψωμί με βούτυρο και μέλι- προσπαθώ όμως να κόψω το ψωμί- μπανάνες, αχλάδι ή μήλο. Καφέ δεν πίνω. Προτιμώ το τσάι. Ένα κλασικό Earl Grey ή με τζίντζερ. Μου αρέσει και η λουΐζα. Έχω πολλές γλάστρες λουΐζας στο σπίτι και έτσι κόβω φρέσκια και φτιάχνω το αφέψημά μου. Από την παραγωγή στην κατανάλωση.
Μετά το πρωινό πηγαίνω στην γκαλερί. Εκεί αρχίζουν τα πρώτα τηλέφωνα και τα ραντεβού. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ τα ραντεβού μου να τα κάνω στην γκαλερί αλλά αν είναι να βρεθώ έξω θα πάω εδώ στην περιοχή μου στο Μεταξουργείο. Εδώ, στην πλατεία Αυδή, απέναντι από την δημοτική πινακοθήκη, υπάρχει ένα καφέ, ο "Μυροβόλος" και είναι πολύ ωραία ειδικά τους μήνες που μπορείς να κάτσεις και έξω.
Όταν τρώω μεσημεριανό, τρώω σπίτι. Λόγω του φόρτου εργασίας όμως δυστυχώς κάποιες φορές παραλείπω το μεσημεριανό. Καμιά φορά αν βρίσκομαι έξω για δουλειές, θα πάω στον κύριο Μήτσο, στην Σωκράτους. Επειδή η παλιά μου γκαλερί ήταν στην Σοφοκλέους και πήγαινα σχεδόν κάθε μέρα, έτρωγα εκεί δίπλα μεσημεριανό. Έχει ψαράκια, ρεβίθια, πατάτες γιαχνί και γενικά πάρα πολύ ωραίο φαγητό. Είμαι των ρετρό ελληνικών γεύσεων όμως η καλύτερη μου κουζίνα είναι η Ιαπωνικήκαι η Ινδική. Πιάτα από αυτές τις κουζίνες μπορώ να τρώω «till the end of time». Δηλαδή ρύζι, φακές, φαγητά καυτερά και με πολλά καρυκεύματα. Στην Ινδία έχω πάει 4 φορές και έχω φάει εκπληκτικά. Όχι όμως σε εστιατόρια. Είναι κάτι απίστευτα μέρη που τρως με τα χέρια. Στο Άσραμ ένα μέρος για γιόγκα, τρώγαμε έτσι. Ήταν φοβερό το φαγητό τους, και απίθανο ταξίδι. Κακά τα ψέματα τα ταξίδια μου ως προς τις γεύσεις τα ξεχωρίζω σε δυο ειδών: σε προορισμούς που μπορώ να φάω κάτι φοβερά υγιεινό, καθαρό και φρέσκο και στα άλλα όπου μπορεί να με βρει κανείς να τρώω ένα bagel σε ένα Deli στην Νέα Υόρκη ή σε ένα από τα αγαπημένα μου γιαπωνέζικα εστιατόρια στo St. Germain στο Παρίσι, που δεν έχει απλά σούσι, έχει πιάτα αισθησιακά, όπως ένα αυγό μέσα στο τσόφλι του με χαβιάρι!
Εμείς αγαπάμε οικογενειακώς τόσο πολύ το σούσι που το φτιάχνουμε και σπίτι καμιά φορά. Παίρνουμε φύκια, βράζουμε το ρύζι και τρώμε και ψάρι μαζί, μια κονσέρβα σκουμπρί. Δεν είναι ανάγκη να είναι ακριβώς γιαπωνέζικο. Όπως παίρνεις με την πίτα χούμους και το τσιμπάς, έτσι παίρνεις με το φύκι το ψάρι και το ρύζι και το τρως σαν μπουκιά, σαν να το μαζεύεις με το χέρι σου. Σαν να είναι το κουταλάκι σου το φύκι και το τρως όλο μαζί.
Αν θέλω να φάω όμως πραγματικό σούσι πηγαίνω έξω. Ας πούμε στο Sushi Bar στο Ψυχικό ή στο Παγκράτι. Πρέπει να παραδεχτώ όμως ότι πάω πιο πολύ σε εστιατόρια που είναι κοντά στην γειτονιά μου. Όπως το Polly Magoo με υπέροχη γαλλική κουζίνα και το Funky Gourmet όπου κάνουν πολύ εντυπωσιακά πράγματα. Τους βγάζω το καπέλο. Είναι η Ανατολή με την Δύση βέβαια με τον... κύριο Μήτσο που μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ και να το αποκλείσω αυτό. Οι άνθρωποι κάνουν κάτι απίστευτα πράγματα, μια ελιά με λάδι τρούφας για π.χ. που την δαγκώνεις στο στόμα σου και τρελλαίνεσαι. Βέβαια το Funky Gourmet δεν είναι για κάθε μέρα αλλά για κάτι πιο ιδιαίτερο. Και το Βαρούλκο μου αρέσει πολύ.
Kαι βέβαια θα πάμε και σε εστιατόρια φίλων όπως το Salon de Bricolage του φίλου μου του Χρύσανθου. Λειτουργούμε με το συναίσθημα στην επιλογή των εστιατορίων. Θα πάμε με φίλους σε φίλους γιατί αν είναι να βγεις από το σπίτι σου θα είναι για να δεις και κανένα γνωστό, δεν είναι για μόνον για το φαγητό. Αυτό λέει η δική μου κουλτούρα γύρω από το φαγητό.
Δεν είμαι vegetarian όμως αποφεύγω το κρέας από άποψη. Θα προτιμήσω να μην φάω κρέας. Δεν είναι μόνο ότι το κάνω για το σώμα μου. Δεν επικροτώ τις τάσεις της γαστρονομίας που δεν σέβονται τη φύση, τα ζώα και το περιβάλλον. Τώρα αν ήμουν σε ένα χωριό που ήξερα ότι ένας βοσκός έχει 50 κατσίκια και ότι 3-5 φορές το χρόνο σφάζει ένα κατσίκι, πάλι είναι βάρβαρο, αλλά θα το φάω πιο εύκολα επειδή θα ξέρω πώς έχει τραφεί και μεγαλώσει. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι έχω την πειθαρχεία να μην φάω και μια... νόστιμη βλακεία, όπως το σουβλάκι! Αυτή είναι η αμαρτία μου. Παλιά όταν έμενα στα Εξάρχεια είχα ένα αγαπημένο σουβλατζίδικο αλλά τώρα... σουβλάκι να είναι και απ` όπου να`ναι.
Ψωνίζω σχεδόν μόνον από βιολογικά και πάρα πολλές κονσέρβες με σκουμπρί, σαρδέλες και ρέγκα. Πρώτον γιατί μου αρέσουν τρελά και δεύτερον γιατί είναι πάρα πολύ θρεπτικά- ένα κουτί σαρδέλες έχει 500mg ασβέστιο εν ένα ποτήρι γάλα έχει 250. Παίρνω μία βιολογική μάρκα που λέγεται Fish forever.
Πηγαίνω συνήθως στο "Περιβόλι της Οικολογίας", στον Παναγιώτη στα Εξάρχεια επειδή έμενα εκεί δίπλα και το έχω μάθει, στο "Βιόκηπο", στη Βάγια εδώ στην Κεραμεικού και στο Miinas Greece στον Φλοίσβο που έχει υπέροχα προιόντα. Είμαστε των βιολογικών και προτιμάμε να ψωνίζουμε σε βιολογικά καταστήματα 100%. Ακόμα και απορρυπαντικά παίρνω από τα βιολογικά. Και στο Carrefour ή στον Βασιλόπουλο να πάω, στα βιολογικά θα με βρείτε. Ας πούμε γάλα μόνο ο Βασιλόπουλος έχει το καλό. Είναι το γάλα της Γεωργικής Σχολής της Θεσσαλονίκης. Διάβασα ένα άρθρο παλιά στο "Οίκο" της Καθημερινής και έμαθα ότι είναι το καλύτερο γάλα. Και το ΕΒΙΟΛ είναι ένα καλό γάλα. Προσπαθώ εδώ και χρόνια, και το κάνω ευλαβικά, να αγοράζω πράγματα όταν είμαι κάπου, ας πούμε αν πάω στη εξοχή θα φύγω με πράγματα που φτιάχτηκαν εκεί. Προσπαθώ να αγοράζω πράγματα που δεν έχουν ταξιδέψει, που είναι τοπικά. Για παράδειγμα, μια φορά δεν είχαμε λεμόνια και είχα πάει στον Βασιλόπουλο που είχε λεμόνια από την Αργεντινή και δεν πήρα. Αν δω ότι κάτι έχει φτιαχτεί μακριά και να το θέλω δεν θα το πάρω. Και στη λαϊκή όταν πάω τους ρωτάω όλους «είναι από το κτήμα σας ή είστε μεσάζοντες» και αν είναι μεσάζοντες πάω στο επόμενο.
Η οικονομική κρίση δεν έχει επηρεάσει καθόλου τον τρόπο που διατρεφόμαστε στο σπίτι. Απλά δεν βγαίνουμε τόσο συχνά έξω. Στο σπίτι πάντα προσέχαμε, ποτέ δεν παίρναμε κάτι που να ήταν πανάκριβο και τώρα δεν το παίρνουμε. Δεν το έκανα ποτέ. Γενικά όλη μου την ζωή έκανα πράγματα που ξαφνικά κάνουν όλοι τώρα. Δεν πετάω ποτέ τίποτα. Ακόμα και το άδειο μπουκάλι λάδι που πάντα μένει κάτι κάτω το γυρνάω μπρούμυτα και βγαίνει ένα δάχτυλο λάδι. Έχω αυτή τη μανία.
Επειδή έχω άγχος να μην χαλάνε τα πράγματα ψωνίζω, χωρίς φόβο, κονσέρβες, ρύζια και πράγματα που έχουν μακρά ημερομηνία λήξης. Βλακείες πολλές δεν παίρνω, καμιά σοκολάτα ΙΟΝ αμυγδάλου και την Παυλίδη την μπλε, αυτές οι δυο υπάρχουν πάντα το ντουλάπι μου. Όμως το ντουλάπι μου συνήθως είναι γεμάτο από βιολογικά. Το ανοίγω τώρα και βλέπω: ρύζι αναποφλοίωτο «Real food Φύση όπως παλιά στα χωριά», ένα σακουλάκι με πορτσίνι "Grade A, Μάριος και Στέφανος Χατζηγεωργίου, Ευριπίδου 37"- αυτοί οι 2 είναι τόσο συμπαθητικά παιδιά!-, sushi rice, ηλιόσπορο ψίχα βιολογικός ΑΒ, χυλοπίτες, μουστάρδες, μάνγκο chutney, μέλι θυμαρίσιο ΚΕΑ, ρύζι μπασμάτι Βασιλόπουλου, ρύζι bio Carrefour, Provamel bio sol για drink chocco, coconut milk, αντζούγιες φιλέ Καλλονή ρολέ με κάπαρη, ζάχαρη ακατέργαστη, ρεβίθια, φακές, φασόλια, φάβα κόκκινη και φύκια για να φτιάχνουμε το σούσι. Στην ίδια λογική και το ψυγείο αυτή τη στιγμή: Μια μουστάρδα Maille και μία Bornier, ένα μικρό βιολογικό γάλα Τροφίνο μακράς διάρκειας, ένα γιαούρτι "Τυροκομείο Άνδρου", σαρδέλα μαρινάτη Καλλονής, μαρμελάδες, τσάτνεϊ, μια βιολογική μερέντα Bio Hazel pate a tartiner au noisette, γραβιέρα Κρήτης και Αμφιλοχίας, τυρί από τη Σίφνο, μανούρι βιολογικό Biopan Π.Ο.Π από τα Γρεβενά, μια κολοκύθα από την Άνδρο από μποστάνι και πολλά λαχανικά. Είμαστε άνθρωποι των βιολογικών αλλά και λίγο του γκουρμέ.
Εγώ δεν μαγειρεύω καθόλου. Όμως η σύντροφός μου, που δεν τρώει καθόλου κρέας, μαγειρεύει εκπληκτικά. Φτιάχνει καλαμαράκια με πέστο και κριθαράκι, ινδικές φακές με διάφορα μπαχαρικά, φρέσκο ψάρι στο φούρνο με λεμόνι, μία φοβερή κολοκυθόσουπα, σπανακόριζο, μακαρονάδες με διάφορες σάλτσες... Έρχονται φίλοι μας, καμιά φορά, και τρώμε και μας λένε «παιδιά έτσι τρώτε κάθε μέρα;» και όταν τους λέω απλά «ναι», γελάνε!
Οι φίλοι μου γελάνε όμως και επειδή δεν μου αρέσει το... παστίτσιο. Μόνο τη λέξη που ακούω δεν μπορώ, μου κάνει πολύ «μπλιάχ». Και τη φέτα δεν αντέχω. Μόνο σε τυρόπιτα μαζί με άλλα τυριά και αν δεν το καταλάβω.
Αντίθετα πολλοί μπορεί να κάνουν μπλιάχ με μια δική μου παιδική ανάμνηση που την τρώω μέχρι σήμερα. Τότε δεν υπήρχαν και τα ψαγμένα και τρώγαμε τα απλά και τα ίδια, τα γνωστά. Μας έφτιαχνε για π.χ. η μαμά μου φιλέτο με πατάτες τηγανιτές αλλά τρώγαμε και ... μυαλό και συκώτι με παξιμάδι και τηγανητές πατάτες για το οποίο τρελαίνομαι και σήμερα.
Τρελαίνομαι και για τα νησιά το χειμώνα. Έχω κάνει πολλές φορές Χριστούγεννα στη Μύκονο και ήταν φανταστικά. Και φέτος θέλουμε να πάμε σε νησί. Στην Άνδρο, όπου νοικιάζουμε ένα σπίτι αλλά δεν το έχουμε ακόμα οργανώσει. Όπως και δεν έχουμε οργανώσει το χριστουγεννιάτικο μενού. Δεν είμαστε και πολύ του κρέατος και είναι δύσκολο να καλέσεις κόσμο και να μην του βγάλεις κρέας. Καλά τώρα μια γέμιση μπορούμε να την φτιάξουμε! Δεν είμαστε τόσο αυστηροί. Πριν μία εβδομάδα είχαμε κάνει ένα δείπνο για το Thanksgiving και είχαμε φτιάξει μια απίθανη γέμιση με κοτόπουλο -όχι γαλοπούλα- και σούπα κολοκύθας. Ήταν απίθανο. Βέβαια εμείς δεν γιορτάζαμε το thanks giving, το κάναμε για να θυμόμαστε τί έκαναν στους ινδιάνους αυτοί που πήγαν εκεί και τους άλλαξαν... την πίστη».
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση