Δεν τρώω σχεδόν ποτέ πρωινό. Δεν είμαι του πρωινού. Εγώ αν θα αρχίσω να τρώω σημαίνει ότι θα αρχίσω να τρώω για πάντα. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που λένε «δεν μπορώ αν δεν φάω ένα καλό πρωινό», εγώ μπορώ μόνο αν δεν φάω. Δηλαδή, ας πούμε ότι την πρώτη φορά που θα μασήσω κάτι, αναλόγως με το τι ώρα έχω ξυπνήσει είναι σίγουρα μετά από δυο ώρες από την ώρα που θα σηκωθώ. Τότε μπορεί να φάω ένα τοστ. Αν σηκωθώ για π.χ. στις 8, θα φάω γύρω στις 11. Το πρόγραμμα μου άλλωστε δεν έχει αλλάξει πάρα πολύ από τον χειμώνα. Ξεκινάω το πρωί στις 8 και πάω τον μικρό στο σχολείο ακόμα και τώρα το καλοκαίρι γιατί είναι ανοιχτό μέχρι τις 20 Ιουλίου. Μετά ή τρέχω στην δουλειά- όταν έχω γυρίσματα πηγαίνω κατευθείαν- αλλιώς κάνω όλες τις άλλες δουλειές π.χ. τράπεζες, λογαριασμούς και ραντεβού. Κάπου εκεί ενδιάμεσα παίρνω πρωινό. Πετάγομαι σε ένα Starbucks και παίρνω ένα καπουτσίνο και ένα τοστ με ζαμπόν και τυρί το οποίο είναι τέλειο.
Τρώω κυρίως και μόνον στο δρόμο και μέσα στο αυτοκίνητο. Και επειδή είμαι μονίμως στο δρόμο καταλήγω σε λύσεις τύπου σάντουιτς, τυρόπιτες κτλ. Όμως τώρα όλα αυτά τα έκοψα επειδή είμαι σε κατάσταση αυστηρής διατροφής. Ο πιο σοβαρός λόγος είναι, ότι με την σκατοφαγία που κάνω τρώγοντας διαρκώς από το δρόμο, μάλλον πρέπει να έχω δυσανεξία σε όλα αυτά και ό, τι και να έτρωγα με φούσκωνε σαν να ήμουν 5 μηνών έγκυος. Δεν γίνεται να πάρω σαλάτα όταν είμαι δέκα ώρες στο αυτοκίνητο, έπαιρνα λοιπόν μια τυρόπιτα και γινόμουν τούμπανο. Είδα και απόειδα λοιπόν και είμαι τώρα στην διαδικασία του τοστ-γιαούρτι- φρούτα, τα οποία δεν έτρωγα καθόλου. Οπότε φεύγοντας θα πάρω 2-3 φρούτα και θα πάρω και από τον δρόμο ένα γιαούρτι Total 2% επειδή έχει τις περισσότερες πρωτεΐνες από όλα τα γιαούρτια. Επίσης είμαι πάρα πολύ των δημητριακών, ό,τι και να μου δώσεις το τρώω το θέμα είναι ότι ανακάλυψα ότι όλα έχουν ζάχαρη, οπότε τώρα παίρνω Muesli, τα προτιμώ γιατί είναι θρεπτικά. Το καλύτερο βέβαια από όλα είναι η βρώμη, το Quaker. Πολλοί μου λένε «πώς μπορείς να τρως βρώμη, το ένα ή το άλλο» και τους απαντάω «αν κάνεις μια βδομάδα διατροφή, το ανάλατο ψητό στήθος κοτόπουλο σου φαίνεται ό,τι πιο γευστικό έχεις φάει στην ζωή σου. Άμα πεινάς είναι το τέλειο». Είναι φοβερή η συνήθεια στη γεύση αλλά και το πώς, όταν μετά από λίγο αποτοξινώνεσαι από όλες τις μπούρδες, δεν μπορείς να φας τίποτα από αυτά που έτρωγες. Δηλαδή αν μου δώσεις τώρα τυρόπιτα θα μου μυρίσει άσχημα το λάδι.
Η μεγάλη μου εμμονή είναι τα γλυκά. Αν είμαι κάτι σίγουρα αυτό είναι γλυκατζού. Τρώω ο,τιδήποτε περιέχει σοκολάτα. Τώρα, αποφεύγω να μαζεύω κουτάκια με γλυκά αλλά αναπολώ το φοβερό προφιτερόλ από το «Ανδριάς» και την bitter σοκολατίνα από το «Fresh».
Ούτε μεσημεριανό τρώω. Ποτέ δεν έτρωγα. Λένε ότι είναι καλό να τρως 5 μικρά γεύματα, εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Τρώω όταν νιώσω πείνα και οι επιλογές μου για όσο κάνω αυτή τη διατροφή είναι φρούτο, γιαούρτι, κουάκερ, τοστ, αγγούρι-ντομάτα, καρότο, και φαγητό θα φάω το βράδυ. Γιατί εμένα το δράμα μου αρχίζει από τις 8 το βράδυ και μετά. Όταν λέμε για πείνα νομίζω ότι θα πεθάνω, νομίζω ότι ήρθε το τέλος μου. Δεν διανοείται κανείς τι μπορώ να φάω. Εκείνη την ώρα τρώω και άνθρωπο. Τότε 99% τρώω έξω ή παραγγέλνω delivery. Τόσο υγιεινά. Επειδή μένω στο Χαλάνδρι έχω την τύχη να έχω κοντά μου δύο φοβερές ψαροταβέρνες το «Ψάρεμα» στο Χαλάνδρι και τη «Νησιώτισσα» στην Πεντέλη. Μου αρέσει το ψάρι και επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να κάνω εγώ ψάρι στο σπίτι, μου αρέσει να το τρώω όταν βγαίνω έξω. Βέβαια το τι θα προτιμήσω να φάω εξαρτάται από την εποχή που με πετυχαίνει κανείς. Μου αρέσει πάρα πολύ και το κρέας δηλαδή η μπριζόλα, η μπριζολάρα για την ακρίβεια. Το «Meat square» στο Χαλάνδρι που κάνει και delivery έχει εξαιρετική μπριζόλα. Αγαπώ και το σουβλάκι- καλαμάκι. Είναι κάτι delivery που λέγονται «Σουβλάκι», γραμμένο με κινέζικη γραμματοσειρά. Έχει σε πολλά μέρη, και στο Χαλάνδρι. Το ιδανικό μου βέβαια είναι το βρώμικο της Μαβίλη αλλά τώρα πια...
Δεν μαγειρεύω. Εννοώ με την έννοια της μαγειρικής να ξεκινήσω μια συνταγή από το μηδέν ή να φτιάξω μια σάλτσα για μακαρόνια. Στο τσακίρ κέφι μπορεί να βράσω μακαρόνια και να βάλω από πάνω μια έτοιμη σάλτσα. Αυτές οι αγαπημένες σάλτσες που έχει ο Βασιλόπουλος είναι εξαιρετικές. Είναι μια του Μαμαλάκη και μια του Λαζάρου που είναι υπέροχες. Οπότε γιατί να κάθομαι να φτιάχνω; Δεν υπάρχει λόγος. Ευτυχώς για το μικρό μαγειρεύει η μαμά μου και μια κυρία που με βοηθάει στο σπίτι.
Το μόνο που κάνω είναι μια σαλάτα με στάρι που έχω ξεπατικώσει από ένα εστιατόριο στη Σαντορίνη και μου άρεσε πάρα πολύ. Βράζεις το στάρι, και σε ένα μπολ προσθέτεις μαζί με το στάρι, ρόκα και μαρούλι, λιαστή ντομάτα, ανθότυρο και μια σος με μέλι, μπαλσάμικο και λάδι. Είναι θανατερό!
Κατά τα άλλα στο σπίτι μου θα βρει κανείς πράγματα ανεκμετάλλευτα. Πολλά είδη μακαρόνια Barilla ολικής αλέσεως, τόνο σε νερό, πολλές σάλτσες για σαλάτες τις οποίες και παίρνω μόνο από τον Θανόπουλο γιατί δεν τις βρίσκω πουθενά αλλού, τις σάλτσες του Λαζάρου και του Μαμαλάκη για τα μακαρόνια από τον Βασιλόπουλο και πολλά σνακ για τον μικρό για το σχολείο. Το ψυγείο μου είναι... στενάχωρο: Σουρωτή λεμόνι και γάλα 0% -που όταν δεν τα βρίσκω στο ψυγείο μου εκνευρίζομαι- ψωμί για τοστ, ζαμπόν, τυρί για τοστ, κάτι γιαούρτια και επιδόρπια για το μικρό.
Λατρεύω την κινέζικη, γιαπωνέζικη και ιταλική κουζίνα. Ιταλικό έχω να φάω καιρό λόγω των πολλών υδατανθράκων. Ωστόσο η Ρώμη θα μου μείνει αξέχαστη για το φαγητό της. Είναι να αυτοκτονείς! Έφαγα μακαρόνια με διάφορες σάλτσες και τρελάθηκα. Τα καλύτερα όμως ιταλικά τα έχω φάει στη Μύκονο. Στο Sale e Pepe και στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Santa Marina. Εκεί τρώω ένα περίεργο μακαρόνι, που λέγεται Strozzapreti με κάποιες εκπληκτικές συνταγές –που κάποτε είχα αντιγράψει αλλά πλέον δεν θυμάμαι. Έφαγα τον κόσμο να βρω αυτό το είδος μακαρονιού και το βρήκα αλλά δεν μπορώ να κάνω τη συνταγή 100% γιατί την ξέχασα.
Γενικά είμαι ο άνθρωπος που όταν μου αρέσει πάρα πολύ κάτι που τρώω ή πίνω έξω, θα το ψάξω να το βρω για το σπίτι και μπορεί να τρώω ή να πίνω για ένα διάστημα μόνον αυτό. Δεν είμαι της εναλλαγής, κολλάω με προϊόντα. Το ίδιο έπαθα και με ένα κρασί το οποίο είχα πιει σε ένα ξενοδοχείο που είχα πάει διακοπές, το «Λαλούδι», το οποίο έφαγα τον κόσμο να το βρω και σε κόκκινο και σε λευκό- που είναι τέλειο. Πήγα στις μεγαλύτερες κάβες και τελικά βρήκα τον άνθρωπο που το παράγει, τον πήρα τηλέφωνο και μου έδωσε το τηλέφωνο του προμηθευτή του, για να το βρω.
Βγαίνω ελάχιστα πια και δεν έχω στέκι. Όταν βγαίνω μπορεί να πάω στο Γκάζι ή εδώ τριγύρω στο Χαλάνδρι που έχει κάτι μπαράκια. Συνήθως εκεί πίνω κάτι, ανάλογα με τα κέφια μου: κοκτέιλ, κρασί ή βότκα λεμόνι που είναι το ποτό μου. Υπάρχει όμως ένα ποτό που το έχω πιει στην ταράτσα του Gazarte, ένα απίστευτο Mojito με mango, το οποίο μου το πρότεινε ο άνθρωπος εκεί. Καλά που το θυμήθηκα, να ξαναπάω...
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση