"Για να μπορώ να βγάλω το φετινό δύσκολο πρόγραμμα μου, η ημέρα ξεκινάει με ένα καλό δυνατό πρωινό. Συνήθως είναι φρούτα, γάλα, τοστ ή ψωμί με μαρμελάδα, και έναν καφέ.
Όταν πια είμαι στο δρόμο, αν πεινάσω, μπορεί να μην έχω κάποιο συγκεκριμένο μέρος απ` όπου να προμηθεύομαι κάποιο μικρογεύμα, κινούμαι όμως εκεί όπου κάνω τις πρόβες μου. Έτσι σε όποια γειτονιά καλούμαι να κάνω πρόβα φροντίζω να μαθαίνω από τους προηγούμενους που είναι το καλό τυροπιτάδικο, ποιος φτιάχνει το τέλειο σάντουιτς, που έχει νόστιμα μικρά σνακ, που θα βρω τον καλό καφέ. Η στατιστική μου λέει ότι το καλύτερο τυροπιτάδικό είναι κάτω στο κέντρο της Αθήνας, δίπλα στο θέατρο Μουσούρη, στη Χρήστου Λαδά και βέβαια το «Άριστον» στη Βουλής.
Το μεσημεριανό είναι για μένα απλά η υπενθύμιση ότι πρέπει να φάω το κυρίως γεύμα, πράγμα το οποίο μπορεί να γίνει από τις 2 μέχρι τις 7 κάποια στιγμή. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ώρα δυστυχώς γιατί δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα λόγω δουλειάς που θα έχω πριν, αλλά και μετά... Για παράδειγμα αν έχω παράσταση μετά γύρω στις 9 δεν μπορώ να φάω στις 7. Θα πρέπει να έχω ολοκληρώσει το μεσημεριανό μου το περισσότερο μέχρι τις 5 αλλιώς θα φάω υποχρεωτικά βράδυ. Επειδή λοιπόν το μεσημεριανό θα με ... βρει συνήθως στο δρόμο και σπάνια στο σπίτι –αν δεν έχω πάρει φαγητό σε τάπερ- θα πάω στον Κίτσουλα στο Χαλάνδρι, ένα ιστορικό μαγειρειό που είναι καλλιτεχνικό και δημοσιογραφικό στέκι. Εκεί πηγαίνω 20 χρόνια και παίρνω... τα πάντα όλα! Γιατί είναι εγγυημένα πεντακάθαρα και πεντανόστιμα πιάτα και πάντα –όχι τώρα λόγω κρίσης- σε εξαιρετικές τιμές. Ο ιδιοκτήτης είναι με το χαμόγελο και με την ευγένεια, και πάντα με πραγματικό ενδιαφέρον να ρωτήσει και δυο πράγματα για τον καθένα.
Αν δεν προλάβω να φάω κανονικό γεύμα, θα προτιμήσω κάποιο ενισχυμένο σάντουιτς από το Απολλώνιο ή κάποιο φούρνο ή μια σαλάτα από το salad bar του Γρηγόρη ή του Everest. Γενικά που να είναι θρεπτικό αλλά όχι πολύ βαρύ.
Βέβαια, εμένα μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω. Απλά δυστυχώς φέτος δεν έχω το χρόνο να μαγειρεύω όπως και όσο θα ήθελα. Ευτυχώς όμως δεν είναι κάθε χρονιά μου τόσο γεμάτη επαγγελματικά, και δεν το επεδίωξα να είναι κάθε χρονιά μου τόσο γεμάτη. Ωστόσο αυτό που προλαβαίνω και μου αρέσει να φτιάχνω πολύ είναι σαλάτες. Και μάλιστα με το ένστικτο. Τα μυστικά μου είναι πάντα, προφανώς τα καλά υλικά αλλά και το dressing. Εγώ έχω στην κουζίνα μου 10-20 πράγματα που τα θεωρώ βασικά του dressing όπως είναι λάδι, μέλι, ξύδι, soya sauce, τζίντζερ, μουστάρδα, γάλα, διάφορα μπαχάρια, και από εκεί και πέρα με βάση τα υλικά της έμπνευσης που θα έχει η σαλάτα θα παίξω με τις μυρωδιές. Θα φτιάξω λοιπόν δοκιμαστικά μια μικρή ποσότητα σος, και αν μου αρέσει θα το φτιάξω και σε μεγαλύτερη ποσότητα για να ντύσω την σαλάτα μου. Μου αρέσει να συνδυάζω σαλάτες με φρούτα και τυριά. Μία αγαπημένη μου σαλάτα που πραγματικά όταν την σκέφτομαι μου ... τρέχουν τα σάλια είναι εκείνη που έχει πράσινη σαλάτα, λόλα, ρόκα, τυρί chevre, κατσικίσιο ή ανθότυρο, φράουλα ή κόκκινα φρούτα λίγο λιωμένα σαν μαρμελάδα, και κάποιους ξηρούς καρπούς. Το dressing έχει λάδι, σόγια, μουστάρδα, γάλα και λίγο τζίντζερ. Βέβαια τις αναλογίες δεν μπορώ να σας τις πω γιατί είναι θέμα γευστικού ενστίκτου, εμπειρίας και προσωπικού γούστου. Αυτή τη σαλάτα την έφαγα κάποτε στο Βέλγιο σε ένα bistro και προσπάθησα να καταλάβω τα συστατικά της για να μπορώ να τη φτιάξω και εγώ και από τότε είναι μία από τις αγαπημένες μου. Από τα ταξίδια μου γενικά φέρνω... στη βαλίτσα μου μαζί με όλες τις υπόλοιπες εικόνες και γαστρονομικές αναμνήσεις. Μία από αυτές είναι στην Brugges, όπου έφαγα σε 2-3 εστιατόρια που ήταν όντως πολύ gourmet. Θυμάμαι την ιδιαιτερότητα του γεύματος, του τρόπου σερβιρίσματος, της διάρκειας του γεύματος, του περιβάλλοντος... Και στην Ρώμη και στο Παρίσι έχω αντίστοιχες αναμνήσεις. Όπως και στην Κούβα, όπου είχα πάει για ένα μήνα, για να σκεφτώ και συνειδητοποιήσω... αν θα γυρίσω πίσω στην Ελλάδα. Στην Κούβα λοιπόν έχουν τα μαύρα φασόλια, με το ρύζι, ένα πολύ ιδιαίτερο πιάτο, αντί για ψωμί έχουν καλαμποκόψωμο, έχουν τηγανητό ψάρι και τηγανητά τσιπς μπανάνας αλλά αυτά που θα μου μείνουν εμένα αξέχαστα είναι τα πρωινά τους... Δεν είναι ότι είναι πλούσια αλλά είναι φτιαγμένα με τόση αγάπη... Αν θέλει κάποιος πλούσια πρωινά θα πρέπει να πάει σε ένα από τα ακριβά ξενοδοχεία. Εγώ έμενα σε σπίτια Κουβανών, οπότε πλήρωνε κανείς το πρωινό 1-2 ευρώ. Υπήρχε ένας μικρός μπουφές στο τραπέζι τους, έστρωναν όλα τα εξωτικά φρούτα, χυμούς, κίτρινο γλυκό καλαμποκόψωμο, αυγά, μπέικον... Δεν ήταν όμως αυτά που έτρωγες ήταν το πώς και πού τα έτρωγες και ποιος τα είχε φτιάξει για σένα. Εγώ τη μαγειρική τη χρησιμοποιώ και ως παράδειγμα στα μαθήματα που κάνω στα παιδιά στη σχολή. Τους λέω 10 διαφορετικοί άνθρωποι να φτιάξουν αυγά μάτια με τα ίδια υλικά, το ίδιο τηγάνι και στη ίδια κουζίνα δεν θα είναι ίδια. Για μένα στη μαγειρική το σημαντικότερο όλων πάντα είναι πόσο αγαπάς αυτό που κάνεις.
Πρόσφατα ένας φίλος δικηγόρος που τον έχουμε χρίσει στην παρέα σεφ γιατί είναι εξαιρετικός μάγειρας, μου έκανε την τιμή να μου κάνει δώρο ένα μαχαίρι κουζίνας επαγγελματικού επιπέδου. Το χάρηκα σαν μικρό παιδί, και αποτελεί ένα ακόμα κίνητρο για να ... μεγαλουργήσω στην κουζίνα. Δεν πρέπει να χάνουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας και ευτυχώς που τα παιδιά μας, μάς βοηθούν να μην το ξεχνάμε. Εγώ δεν ξεχνώ επίσης τις γεύσεις μου ως παιδί: Βυσσινάδα, ψωμί, σοκολάτα υγείας. Έχω την αίσθηση ότι το περιβάλλον αυτών των γεύσεων είναι ο παιδικός σταθμός. Αυτός ο συνδυασμός γεύσεων είναι αποτυπωμένος μέσα μου σ` αυτό το περιβάλλον. Μπορεί να το έχω φανταστεί, μπορεί να μην ήταν ακριβώς έτσι αλλά σίγουρα αυτόν τον συνδυασμό τον έχω φάει και έκανε κάποιες χημικές αντιδράσεις ο εγκέφαλος μου που χαράχτηκαν μόνιμα. Όπως επίσης άλλη μια παιδική ανάμνηση που με πάει μέχρι την εφηβεία είναι: τσουρέκι Τερκενλής, μαρμελάδα φράουλα Bonne Maman και φέτα Βαλμάς. Όλα αυτά μαζί! Αυτό ήταν το κολατσιό μου όταν ήμουν στην Χαλκιδική. Είναι μία γεύση που ήταν, είναι και θα είναι εξαιρετική! Είναι λίγο ιδιαίτερή βέβαια, γι` αυτό και οι περισσότεροι με κοροϊδεύουν. Επίσης από μικρός τρελαινόμουν και ακόμα τρελαίνομαι για κρύο γάλα με ξεδιψούσε. Αντίθετα μέχρι έφηβος δεν μπορούσα να αντέξω τη θέα και τη μυρωδιά από το συκώτι, και εννοείται δεν μπορώ να το φάω μέχρι σήμερα, όπως και τις μπάμιες.
Όταν δεν είμαι καλά τις περισσότερες φορές μου κόβεται η όρεξη, αν όμως θα ήθελα να φάω κάτι εκείνη τη στιγμή μάλλον θα επέλεγα κάτι γλυκό, ίσως σοκολάτα. Έχω την αίσθηση ότι λόγω της κρίσης πολλά ζαχαροπλαστεία δεν έχουν χάσει την πελατεία τους. Εγώ περνάω από τα Max Perry της περιοχής μας που είναι ένα εξαιρετικό ζαχαροπλαστείο με πολύ νόστιμα γλυκά και πολύ καλές τιμές και γίνεται χαμός.
Και μια που μιλάμε για κρίση μπορεί εμείς ως οικογένεια πάντα να κινούμασταν ήρεμα , ωστόσο σήμερα δεν είναι εύκολο να βγαίνεις τόσο συχνά, ή να μπορείς να κεράσεις ένα τραπέζι, θα πρέπει να έχεις περισσότερο το νου σου στις τιμές και στα προιόντα για να υπάρχει μια αντιστοιχία ποιότητας –τιμής. Αυτό κάνω και εγώ όταν ψωνίζω στο σούπερ μάρκετ. Έχω στη γειτονιά μου όλα τα σούπερ μάρκετ . Το πιο κοντινό είναι το Carrefour και ο Βασιλόπουλος οπότε παίρνω διάφορα από εκεί, ανάλογα με το τι θέλω και σε τι ποσότητα. Είμαι ο άνθρωπος της λίστας γιατί αλλιώς μπορεί να μείνω δυο ώρες για να πάρω τα ίδια πράγματα, συν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να πάρω περισσότερα από αυτά που χρειάζομαι. Γιατί για μένα δεν υπάρχουν πειρασμοί στο σούπερ μάρκετ, υπάρχουν ... προληπτικές αγορές για το ενδεχόμενο να τα... χρειαστώ! Γι` αυτό σας λέω η λίστα με σώζει.
Όταν δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι, εμπιστευόμαστε με κλειστά μάτια το Delight, στο Χαλάνδρι για τη συνέπεια, την καθαριότητα και την νοστιμιά των πιάτων τους. Είμαστε πια φίλοι, γιατί εγώ μένω πολλά χρόνια στην περιοχή και είναι άπειρες οι φορές που έχω παραγγείλει από εκεί. Πρέπει να σας πω, δε ότι έχει εξαιρετική ... πίτσα τόνου! Όταν μου το είπαν για πρώτη φορά, τους είπα αυτό θα το φας και θα πεθάνεις. Από τη στιγμή που τη δοκίμασα έγινε μία από τις αγαπημένες μου πίτσες.
Όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό μας αρέσει το Sushi bar, αν και δεν πάμε πια συχνά, ο Κατεχάρης με εξαιρετική Κρητική κουζίνα, το Saint Lucien στα Πετράλωνα, το Gallery στο Περιστέρι με εξαιρετικά πιάτα με μανιτάρια, ένα συγκλονιστικό πιάτο με γαρίδες και απίστευτες σαλάτες...
Τα κρασιά για μένα επίσης ήταν μια μεγάλη ιστορία. Είμαι της κλασικής λογικής λευκά το καλοκαίρι, κόκκινα το χειμώνα. Μου αρέσει και το ροζέ « Βιβλία Χώρα». Τα κόκκινα κρασιά τα αγαπώ ιδιαίτερα.. Καταρχάς υπάρχει ένα εξαιρετικό Chateau Neuf du Pape, παλαίωσης, τα Βordeaux και τα Bourgogne που τα εκτιμώ πολύ αλλά και τα ελληνικά Ξινόμαυρα και το Αγιωργίτικο. Από ετικέτες μου αρέσουν πολύ τα κρασιά του Κυρ Γιάννη, όπως το Ράμνιστα, το Syrah του, το Παράγκα όπως επίσης έχει και εξαιρετικό κρασί και ο αγαπημένος συνάδελφός μου ο Γεράσιμος ο Γεννατάς. Και δεν το λέω από συναδελφική αλληλεγγύη. Έχει όντως νόστιμο κρασί. Από λευκά μου αρέσουν τα Μοσχοφίλερα, ο Ροδίτης αλλά και οι σαμπάνιες σε συλλεκτικό επίπεδο. Έχω ένα φίλο στη Γαλλία ο οποίος μου στέλνει σαμπάνιες από εκεί και κοσμούν τώρα το ψυγείο μου. Έχουμε και λέμε: μία Detrand, μια Moet, μια ροζέ παλαίωσης Pierre Jean Baptiste, μία Piper και μία Ponsardine. μορφή. Είμαι όμως και του χύμα κρασιού, το οποίο όταν φτιάχνεται σωστά είναι εξαιρετικό, όπως το ροζέ κρασί του ξαδέλφου της συζύγου μου, από την Κρήτη το οποίο είναι νέκταρ και θα το έχουμε και στα βαφτίσια της κόρης μας μαζί με την τσικουδιά του.
Με λευκό κρασί θα πέρναγα και την τελευταία μου μέρα πάνω στη γή. Δίπλα στη θάλασσα με την αγαπημένη μου, -κανονικά θα έπρεπε να πάρω και το παιδί μου στην εικόνα αλλά δεν μου αρέσει η ιδέα ότι θα είναι η τελευταία μέρα πάνω στην γη, και θα μαγείρευα εγώ ένα ελαφρύ πιάτο με κάτι θαλασσινό και λίγη σαλάτα, γιατί έχουμε και ταξίδι μπροστά μας".
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση