Ιωάννα Πηλιχού

20 Φεβρουαρίου 2013
Μικαέλα Θεοφίλου

Η γνωστή ταλαντούχα ηθοποιός παίζει σε μία εξαιρετική, συγκινητική, βαθιά παράσταση στο θέατρο VAULT που έχει ανέβει για δεύτερη χρονιά με τίτλο «Η μαμά ποτέ δεν πεθαίνει». Η μαμά… παίζει όμως σημαντικό ρόλο και στην πραγματική ζωή της Ιωάννας. Διαβάστε το κείμενο για να καταλάβετε τι εννοούμε…

«M’ αρέσει ο πρωινός ύπνος και όταν δεν έχω κάτι το πρωί μ’ αρέσει να κοιμάμαι αργά την νύχτα –γιατί λειτουργώ καλύτερα την νύχτα – και μέχρι αργά το πρωί. Όταν σηκωθώ πίνω ένα καφεδάκι μπορεί και δύο, ανάλογα από το πόσο έχω ανάγκη έναν καφέ. Πίνω συνήθως έναν στιγμιαίο καφέ της αμερικανικής εταιρείας Amway που τον παραγγέλνω μέσω διαδικτύου. Τον γνώρισα από μία φίλη μου και κόλλησα.  Πρωινό συνήθως δεν τρώω γιατί για κάποιο λόγο με βαραίνει. Προτιμώ να τρώω αργότερα κάτι ελαφρύ όπως ένα κουλούρι, μια μπανάνα ή μια κουρού από το δρόμο. Στο δρόμο μου βρίσκονται διάφορα αγαπημένα μαγαζιά γι’ αυτό τον λόγο όπως το Απολλώνιον, το Everest ή το Starbucks, στα οποία επιλέγω να μπω ανάλογα με τη διαδρομή μου και με το τι θέλω να φάω.

Μεσημεριανό τρώω συνήθως αργά το απόγευμα και μετά προσπαθώ να έχω τάπερ από τη μητέρα μου που είναι εγγύηση. Εγώ πάλι βαριέμαι να μαγειρεύω. Αν χρειαστεί θα το κάνω αλλά δεν είναι η αγαπημένη μου δουλειά στο σπίτι. Το θεωρώ αγγαρεία. Δεν παρακολουθώ καν συνταγές που μπορεί κάποιος να μου πει και σίγουρα δεν βλέπω μαγειρικές εκπομπές στην τηλεόραση. Μ’ αρέσει το τραπέζι να μου το κάνει κάποιος άλλος. Κάποιες φορές μαγειρεύει ο σύντροφός μου όταν βρίσκει χρόνο και όρεξη. Οπότε το φαγητό εξαρτάται κυρίως από τη μαμά μου η οποία… πριν μας αναλάβει, αναρωτιόταν «πώς ζούμε και τι τρώμε;».

Στην ίδια λογική είμαι και με το σούπερ μάρκετ. Το βαριέμαι απίστευτα. Με ζαλίζουν τα φώτα, ο πανικός,  ο κόσμος… Γι’ αυτό συνήθως πηγαίνει ο σύντροφός μου. Εγώ πηγαίνω σπάνια και συνήθως σε σούπερ μάρκετ που τα ξέρω χωρίς λίστα γιατί συνήθως ο σύντροφός μου κρατάει. Εγώ ξέρω πάνω κάτω τι θέλω,(κορν φλέικς, τόστ, αυγά και όσα προϊόντα δεν θέλουν πολύ μαγείρεμα) περνάω απ’ αυτούς τους διαδρόμους  που θέλω, πάμε σε ταμείο που δεν έχει κόσμο και μετά ξεκινάει ο Γολγοθάς του να πάμε σπίτι με τις σακούλες. Και λέω Γολγοθάς, γιατί μία διαδικασία που μου έχει περάσει η μαμά μου είναι ότι τα ψώνια του σούπερ μάρκετ πριν μπουν στο ντουλάπι ή στο ψυγείο πρέπει να καθαριστούν με βρεγμένο Wettex. Δηλαδή άλλες πόσες ώρες η τακτοποίηση…

Είμαι περίεργη στα φαγητά. Είμαι δύσκολη. Μ’αρέσουν συγκεκριμένα πράγματα όπως είναι το κοτόπουλο σε διάφορες μορφές αλλά όχι κοκκινιστό, τα βραστά λαχανικά, οι πατάτες, οι σούπες , τα θαλασσινά, το σούσι, το κινέζικο, και μόνον το μοσχαρίσιο φιλέτο- γιατί γενικά δεν τρώω κόκκινο κρέας. Αν έπρεπε να πω με λίγα λόγια τι δεν μ’ αρέσει θα έλεγα ότι δεν μπορώ τις σκληρές τροφές ή ό,τι χρειάζεται πολύ μάσημα. Ακόμη και τα μακαρόνια θέλω να είναι τα πιο λεπτά και πολύ βρασμένα.  Επίσης δεν τρώω με τίποτα τα περισσότερα όσπρια και τις μπάμιες, τα μυρωδικά και τα μπαχαρικά, το σκόρδο και το κρεμμύδι και οφείλω να πώ ότι έχω δυσκολέψει πολύ τη μητέρα μου που δεν ήξερε από μικρή που ήμουν, τι να μου μαγειρέψει.  Μόνον όταν είμαι άρρωστη ξέρει τι να μου μαγειρέψει η μαμά μου. Τι άλλο, από την αγαπημένη κοτόσουπα και γενικά φαγητά που θυμίζουν παιδική ηλικία, όπως ας πούμε φιδέ με λίγο λάδι και λεμόνι, βραστές πατάτες, τραχανά…

Ωστόσο η γευστική ανάμνηση που έχω από την παιδική μου ηλικία δεν είχε ουδεμία σχέση με αυτά που σας περιέγραψα πιο πάνω. Θυμάμαι για παράδειγμα ότι γύρω στα 16 δεν έτρωγα καθόλου αλμυρό, αλλά είχα τρελή λατρεία στα παγωτά. Υπήρχαν μέρες που έτρωγα 7 παγωτά την ημέρα. Έκανα βέβαια και πολύ αθλητισμό και αυτό με έσωσε. Αντίθετα πιο μικρή συνέβαινε το εξής παράδοξο: μέχρι τα 5,6 μου δεν έτρωγα καθόλου γλυκά. Τα σιχαινόμουν, με αποτέλεσμα ακόμα και στα γενέθλια μου να μη δοκιμάζω τα υπέροχα γλυκά της μαμάς μου.  Όμως αυτό που θυμάμαι πραγματικά με νοσταλγία  είναι ότι μ’ άρεσαν οι παιδικές κρέμες που μου έφτιαχνε η γιαγιά μου, την οποία την έχασα σε μικρή ηλικία. Ακόμα και σήμερα θέλω να τρώω αυτές τις υπέροχες κρέμες.

Από το ταξίδι μου στο παρελθόν, μια  βόλτα στις αγαπημένες μου ιταλικές γεύσεις που δοκίμασα στα ταξίδια μου στη γειτονική χώρα. Ομολογώ ότι έχουν γεύσεις που μου αρέσουν παρά πολύ. Στη Ρώμη και τη Νάπολη που έμεινα περισσότερο ξεχώρισα, εκτός από τα μακαρόνια τους, και τις σαλάτες με το προσούτο. Έχουν πολλά είδη προσούτο και πρέπει να ξέρεις ποιο να διαλέξεις.

Παρόλο που θα με πείτε δύσκολη στο φαγητό,  μου αρέσει πολύ να βγαίνω έξω για φαγητό. Προτιμώ να βγω με φίλους σε ένα εστιατόριο όπου θα μπορούμε να φάμε, να συζητήσουμε ήρεμα και να περάσουμε καλά παρά να βγω το βράδυ για ποτό.  Στη Θεσσαλονίκη  που είναι και φαγητούπολη όταν ήμουν έβγαινα πολύ συχνά κυρίως σε ταβερνάκια,στο Applebee’s αλλά πήγαινα και σε μια κρεπερί στη πλατεία Ναυαρίνου όπου έτρωγα μια συγκεκριμένη κρέπα με ζαμπόν, τυρί και… μερέντα. Ακούγεται περίεργο αλλά σε πολλούς άρεσε.  Εδώ στην Αθήνα πηγαίνω για σούσι στο Sushi bar και για κρέας στο Meat Me στο Χαλάνδρι αλλά και στο Kitchenbar . Επίσης στο Χαλάνδρι μου άρεσε πολύ ένα ιταλικό με ωραία ατμόσφαιρα και design που λέγεται Pizza Espresso.

Εκτιμώ πολύ την καθαριότητα σε ένα εστιατόριο. Αν δεν είναι καθαρό ένα εστιατόριο μπορεί να μην φάω ή να το κάνω τεράστιο θέμα,  γιατί έχει να κάνει με τη διατροφή μας και με ό,τι βάζουμε στον οργανισμό μας. Οπότε δεν θα πάω σε εστιατόρια που δεν νιώθω, δεν βλέπω και δεν καταλαβαίνω ότι είναι καθαρά. Το άλλο μεγάλο θέμα που έχω είναι η εξυπηρέτηση. Όχι μόνον ο τρόπος που θα σερβίρουν κάτι, αλλά και η συμπεριφορά, όταν για π.χ. οι σερβιτόροι βαριούνται, ξινίζουν τα μούτρα τους ή είναι αγενείς. Μπορεί να μη τους αρέσει η δουλειά τους αλλά πρέπει την εκτιμήσουν γιατί έρχονται σε επαφή με κόσμο.

Κρασί δεν πίνω συνήθως. Ή για να είμαι πιο ακριβής πίνω κρασιά που δεν θυμίζουν πολύ τη γεύση του, όπως το Vinsanto και το Μοσχάτο Λήμνου. Γενικά είμαι των γλυκών πότών. Όταν βγαίνω συνήθως πίνω ρακόμελο ή ρακή Αμοργού, D’Asti ή αν δεν έχει κάτι από αυτά που θέλω να πιώ μπορεί να καταφύγω… στο ρετρό B52, το οποίο όταν το παραγγέλνω όλοι με κοιτούν περίεργα. Δεν έχω βραδινά στέκια σταθερά. Αυτά αλλάζουν ανάλογα από το που βρίσκεται το θέατρο που παίζω κάθε φορά. Τώρα ας πούμε μετά την παράσταση μπορεί να πεταχτούμε μέχρι το Almaz στο Γκάζι όπου δουλεύει και μια συνάδελφός, και πραγματικά μ’ αρέσει και το περιβάλλον. Άλλες φορές μπορεί να πάω στην Αγία Παρασκευή, στο Play, ένα μικρό και ιδιαίτερο μαγαζάκι που παίζει ψαγμένη μουσική.  Ψαγμένη θέλω να είναι και η τελευταία μου μέρα πάνω στη γη. Θα ήθελα να φάω σούσι με τον αγαπημένο μου και την οικογένεια μου στην… πηγή του σούσι, στο Τόκυο».

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση