Η ημέρα μου στο πιάτο: Ειρήνη Νικολοπούλου

«Φρεσκοστυμμένος χυμός πορτοκαλιού με προσθήκη και ενός λεμονιού. Αυτή είναι η πρώτη μου συνήθεια μόλις σηκωθώ. Το πίνω μονορούφι για να ξυπνήσω. Αυτός είναι και... ο «καφές μου» μιας και δεν πίνω ποτέ καφέ. Είμαι οπαδός του τσαγιού, κυρίως του πράσινου με γιασεμί ή κάποια «χαρμάνια» πιο ζεστά με κανέλα ας πούμε (Mariage Freres Noel). Όταν ταξιδεύω επισκέπτομαι ειδικά καταστήματα που πουλάνε διάφορα είδη τσαγιού όπως το καταπληκτικό 7eme tasse στις Βρυξέλλες.  Σταθερή θέση στο πρωινό μου έχει το γιαούρτι με μέλι . Προτιμώ το μέλι Κυθήρων από τον παραγωγό Νοταρά που για πολλά χρόνια αποτελούσε τη μόνιμη επιλογή μου.Τον τελευταίο χρόνο, προτιμώ να φτιάχνω ένα δικό μου μίγμα με γιαούρτι, δαμάσκηνα απύρηνα, μια χούφτα σταφίδες, κουάκερ και τρίβω -σαν τα μωρά- ένα φρούτο εποχής! Μιάμ!

Με το τσάι μου βουτάω 2-3 Κρητικά παξιμαδάκια «Χατζής» -τα καλυτερότερα εγγυημένα!- που βρίσκω και στο Α.Β. Βασιλόπουλο (και ανάλατα και με αλάτι είναι τέλεια). Επίσης έχω βρει ένα πακέτο cornflakes της Kellogg`s, πολύ ιδιαίτερο, με μικρά flakes, σε πράσινο κουτί που προμηθεύομαι από τα super market Θανόπουλος. Εκεί βρίσκω και τη μοναδική στην Ελλάδα Coke Light χωρίς καφεΐνη. Γενικά αυτό το super market έχει προϊόντα που αξίζει να αγοράζει κανείς μια στο τόσο έστω γιατί πραγματικά νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε διεθνές super market. Για delicatessen αγορές ή ποικιλία λοιπόν προτιμώ το Βασιλόπουλο και το Θανόπουλο. Φρούτα εκλεκτά, εξακολουθώ να βρίσκω στον Κυριάκο στο Φάρο του Ψυχικού. Αλλά η λαϊκή παραμένει ασύγκριτη για μένα και από την άποψη της φρεσκάδας, της ποικιλίας και της τιμής. Τελευταία άρχισα να ψάχνω και τις βιολογικές. Κρέας ψωνίζω από το χασάπη μου, τον Αποστολόπουλο στο κάτω Χαλάνδρι αλλά και από τον Α.Β., με καλύπτει. Έχω μια πολύ επιλεκτική σχέση με το κρέας  αφού έχω εντελώς αποκλείσει το αρνί και το χοιρινό. Δεν τα τρώω καθόλου. Το μοσχάρι δεν το θέλω πολύ ψημένο στη σχάρα, το τρώω σε μπριζόλα ή φιλέτο, με διάφορους συνδυασμούς ενώ τα μπιφτεκάκια χωρίς κρόμμυον είναι από τις αδυναμίες μου. Και βέβαια μαγειρεύω πολλές συνταγές με κοτόπουλο – μόνο «Αγγελάκη» – και ιδιαίτερα το Ελαιοπουλάκι γιατί είναι ένα κρέας που δεν σε προδίδει ποτέ. Και ελαφρύ και γευστικό και το συνδυάζεις με τα πάντα. Εμένα μ` αρέσουν πολύ και οι γλυκές γεύσεις στα φαγητά οπότε το κοτόπουλο προσφέρεται.

Με τα ψάρια που είναι η αδυναμία μου έχω μια δυσκολία να ψωνίσω, γιατί θεωρώ απίστευτα ακριβά τα ιχθυοπωλεία. Μικρή ψάρευα με το καλάμι, την καθετή ή πήγαινα πυροφάνι με τον κύριο Δώρο στην Ερμιόνη (των παιδικών μου χρόνων – πατρίδα της μαμάς) και έτσι... κάτι ξέρω από ψάρι. Μπαρμπούνια ερμιονίτικα και καλοπαραγουλιασμένο χταπόδι, πάλι από την πατρίδα μου, γαρίδες από την Κοιλάδα ανυπέρβλητες. Αξέχαστη ψαροφαγία έχω κάνει και στη Λήμνο, όπου καταναλώσαμε ένα ροφό κάποιων μέτρων μια μικρή παρέα.

Όταν ξεμένω, μαγική λύση είναι το mini market της Παλιάς Αγοράς στη Φιλοθέη, ανοιχτό ακόμη και ανήμερα το Δεκαπενταύγουστο. Υπέροχα Κρητικά προϊόντα ψωνίζω από ένα μπακάλη τέρμα Σεβαστουπόλεως, στους Αμπελόκηπους. Αν βρεθείτε εκεί και είστε φίλοι της κινέζικης ή γενικά ασιατικής κουζίνας, πηγαίνετε μια βόλτα στη γωνία με την Αργολίδας στο Asian Market.

Σιχαίνομαι την πιπεριά και το πράσο γιατί δεν μπορώ να τα χωνέψω. Μάλιστα στο test δυσανεξίας που έκανα για το ποιες τροφές δεν ανέχεται το στομάχι μου ήρθαν πρώτα όλα τα κρεμμύδια-πράσα-σκόρδα. Τα χρησιμοποιώ ωστόσο στη μαγειρική μου αλλά για τους άλλους. Επίσης δεν μου αρέσουν τα οστρακοειδή.

Σπάνια βγαίνω για «καφέ» που λέμε, όχι μόνο γιατί δεν πίνω αλλά γιατί νιώθω σαν να χάνω το χρόνο μου. Προτιμώ την επικοινωνία μέσω ενός μεσημεριανού γεύματος ή δείπνου. Ωστόσο στα Starbucks έχω πάει πολλές φορές και γιατί είναι «άκαπνα» και γιατί μου αρέσει το tazo τσάι που σερβίρει. Πολύ τσιμπημένες οι τιμές του, όμως... Έτσι αγόρασα τα θερμός του και κάθε πρωί παίρνω μαζί μου από το σπίτι τσάι αρκετό για όλο μου το πρωινό. Μου αρέσουν τα καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης και του Ιδρύματος Θεοχαράκη γιατί είναι ήσυχες γωνίες, έξω από τα συνηθισμένα. Όμως για μένα η ωραιότερη βεράντα της Ελλάδας για καφέ βρίσκεται στις Σπέτσες, στο «Ποσειδώνιο», αγναντεύοντας τη θάλασσα.

Από τις νοστιμιές... του δρόμου μου αρέσει πολύ η τυρόπιτα κουρού, αλλά τελευταία με τις κατεψυγμένες παντού, δεν τρελαίνομαι. Μια ωστόσο είναι η top, του Λομποτέβη στην οδό Βουλής, σταθερή αξία, ανυπέρβλητη. Πολύ καλό σουβλάκι έχει το "Αβάνα Καλαμάκι". Κάποια στιγμή πέρασα και από την εποχή της κρέπας με πρώτη των πρώτων στο "Κρεπηλατείο",  στην Κηφισίας στο ύψος της διασταύρωσης με την έξοδο 11 από Αττική οδό. «Χτυπούσα» σταθερά κρέπα όταν επέστρεφα από νυχτερινό δελτίο στον Alpha και έσκαγα από το ...κακό μου.

Αγαπημένο μου εστιατόριο είναι ο «Milos» με το μενού των 25 ευρώ το μεσημέρι. Too good to be true value for money. Αντίθετα έφαγα βράδυ a la carte και δεν έμεινα ευχαριστημένη. Το καλύτερο μακράν οικονομικό gourmet είναι στην Αλσούπολη «Γωνιά Γεύσεων» το βρίσκω εντυπωσιακό γιατί φτιάχνει γευστικά αλλά όχι απρόσιτα πιάτα, και δεν εννοώ μόνο από θέμα τιμών αλλά και συνδυασμών υλικών. Αγαπώ τα καλά γλυκά από  συγκεκριμένα ζαχαροπλαστεία: για παράδειγμα το καλύτερο γαλακτομπούρεκο το έχω φάει στη Νέα Σμύρνη, στο ζαχαροπλαστείο του Κούτρα. Μου αρέσει η Πάβλοβα του delicieux, το millefeuille- επιμένω- της Δέσποινας, και τα ανατολίτικα του Χαμηλοθώρη στην Πάρο! Μιάμ!

Όταν δεν έχουμε μαγειρέψει κάτι στο σπίτι παραγγέλνουμε από το πολύ καλό delivery ο «Ολλανδός» στο Μαρούσι και το «Λεμόνι». Ο «Ολλανδός» –που είναι όντως Ολλανδός- πρώτον είναι ευγενέστατος, δεύτερον είναι ο μόνος (;) που φτιάχνει ό,τι φρέσκο χυμό θέλεις, τρίτον έχει σαλάτες νόστιμες, φρέσκιες και καλής ποιότητας, και τεράστια σάντουιτς σαν σπιτικά! Το «Λεμόνι» κάνει καλό delivery αλλά δεν συγκρίνεται με τον «Ολλανδό». Τα κινεζο – ιταλο – τίποτα είναι για τα μπάζα. Ούτε ένα δεν έχει ποιότητα και συνέπεια. Αμάν, γεμίσαμε «ιταλούς» σέφ και «κινέζους» μούφα! Με προβληματίζει το πώς εξελίσσεται η Ελλάδα και όχι μόνο η εστιατορική σκηνή της αλλά τελικά ίσως δεν αντέξουν λόγω κρίσης οι φούσκες και οι κοροϊδεύοντες.

Τώρα πια δεν έχω στέκια βραδινά, το μόνο που θα έλεγα ότι κάποτε το είχα στέκι μου ήταν το καλοκαιρινό Balthazar. Εκεί έμπαινα και ένιωθα πάντα ότι είμαι σε νησί, έβρισκα τους φίλους μου, έτρωγα αρκετά καλό φαγητό και το bar δεν θυμίζει χαμαιτυπείο αλλά μια «υγιή» ατμόσφαιρα διασκέδασης και διακριτικού φλερτ.

Λόγω της δουλειάς μου ταξίδεψα πολύ όμως  την καλύτερη γαστρονομική ανάμνηση την έχω από τις  Βρυξέλλες. Με κορυφαίο τον Ιταλό σεφ Enzο, του οποίου το λιλιπούτειο εστιατοριάκι υψηλής γαστρονομίας χωρίς αστέρια και καθιερωμένες διακρίσεις, θέλετε φακό για να το βρείτε, σ` ένα σκοτεινό παράδρομο της Avenue Louise. Μαγειρεύει «ό,τι θέλει» ή «ό,τι φρέσκο» βρει εκείνη την ημέρα και το βράδυ δημιουργεί. Λατρεύει την Ελλάδα, και πρόσφατα απέκτησε σπίτι στην Ελαφόνησο. Η κάβα του εξ` ίσου ανωτάτου επιπέδου. Η Odette en Ville, είναι επίσης ένα πολύ καλό αλλά πιο συμβατικό εστιατόριο με δημιουργική γαλλική κουζίνα. Στις Βρυξέλλες μ` αρέσουν πολύ και τα πιο παλιά εστιατόρια, δηλαδή μπορεί και τα, των αρχών του περασμένου αιώνα, Aux Armes des Bruxelles και l` Ogenblik. Το Ελληνικό «ο Νότος» είναι πολύ καλό αλλά και το Chez Oki με fusion γιαπωνέζικη κουζίνα. Η Villa Loraine για πιο επίσημες καταστάσεις με ρομαντικό περιβάλλον και ατμόσφαιρα «πύργου» στην εξοχή. Τέλος θα αναφέρω το favorite και του Κώστα Σημίτη, το παλιό σιδηρουργείο «La Quincaillerie» Η χαρά του καλοφαγά είναι οι Βρυξέλλες.

Και από τις Βρυξέλλες να σας γυρίσω στην Ελλάδα και για την ακρίβεια στις Σπέτσες με  το αρχοντικό περιβάλλον και τη φτωχή γαστρονομική απόλαυση δυστυχώς... Ασφαλώς το άνοιγμα του «Ποσειδωνίου» έφερε ένα νέο αέρα στο νησί με το «Άνετον» και το Freud Oriental, τα οποία ωστόσο υπολείπονται των «αθηναίων» αδελφών τους. Το ίδιο και ίσως λίγο χειρότερα τα πράγματα με το «Σπύρος και Βασίλης» στο παραδοσιακό συγκρότημα «Nissia». Το αποτέλεσμα ήταν απλά κάτω του μετρίου. Τα πιο απλά είναι καλύτερα στις Σπέτσες όπως η ταβερνούλα στη Ντάπια ακριβώς πίσω από το Ρούσσο, το «Νερό της Αγάπης» προσπαθεί αλλά παραπατάει, άλλοτε πολύ καλό, άλλοτε μέτριο. Τελικά, ο «Πατράλης», μάλλον η πιο έντιμη επιλογή του νησιού... oldies but goldies.  Η ανακάλυψη του φετινού καλοκαιριού για μένα  ήταν ωστόσο στη Σκύρο η υπέροχη κουζίνα του Φιλιππαίου, στη Λιναριά (το λιμάνι) και το ουάου ταβερνείο στη χώρα της Σκύρου.

Στη Σκύρο σταθείτε για τυρόπιτα στου Μήτσου, από τα χεράκια της κυρίας Καλής. Η καλύτερη τυρόπιτα, με χειροποίητη ζύμη και χωρίς πολλά βούτυρα. Τέλος βάζω 10 και στη μακαρονάδα με σκορπίνες στο ταβερνάκι του Κατσούνα, στη μικρή Σάντα Μαρία της Πάρου. Να γλείφεις τα δάχτυλά σου και να μη σου παίρνει και το κεφάλι... μετά. Ραντεβού εκεί ή αλλού για νέες ανακαλύψεις το επόμενο καλοκαίρι».