Χρήστος Συριώτης

Απόφοιτος της δραματικής σχολής του Γ. Θεοδοσιάδη ντύθηκε τους ρόλους σπουδαίων θεατρικών κειμένων. Άμλετ, Φόνισσες, Ερωφίλη, Οιδίπους Τύραννος, Επιθεωρητής, Μάλα, Δείπνο ηλιθίων, Λυδία, Οι επισκέπτες, Γαμήλια δεξίωση, Ασκητική, Άμλετ comedy, Ολόκληρος ο Σαίξπηρ σε μια ώρα, Μη γελάτε είναι σοβαρό, Χαρτοπαίχτρα, Μαύρη κωμωδία, Κύκλος με την κιμωλία, Ειρήνη κ.α.

Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε αρκετές θεατρικές παραστάσεις και το 2004 διασκεύασε και σκηνοθέτησε το έργο του Νίκου Καζαντζάκη Ασκητική. Έχουμε ακούσει τη φωνή του σε πολλές μεταγλωττισμένες παιδικές σειρές. Η σχέση του με το φαγητό καρμική. Και με τη ζωή επίσης.

"Πως μπορώ να ξεχάσω τα μοσχομυριστά φαγητά της Γιαγιάς μου της Κατίνας, που καταγόταν από την Πόλη, και τα υπέροχα πασχαλινά της κουλουράκια, σκαλισμένα με τόση μαεστρία , που τα σχέδιά τους ομοίαζαν  έργα τέχνης, αλλά και εκείνα τα μοναδικά κανταΐφια τα παραφουσκωμένα στους ξηρούς καρπούς, σιροπιασμένα με αγνό μέλι και στολισμένα με ένα γαρυφαλάκι και που όμοια τους δεν έχω ξανά φάει στη ζωή μου;

Αλλά και της Γιαγιάς μου της Δέσποινας – αριστοκράτισσας εξ Αιγύπτου- πως μπορώ να μην νοσταλγώ τα υπέροχα σοκολατένια της κέικ και το γαλλικό πρωινό με  τα βουτηγμένα στο φρέσκο γάλα και αυγό  ψωμάκια ;

Την μνήμη την ενισχύουν οι γεύσεις, και καμία φορά η μνήμη και η θύμηση  «φωλιάζουν» στις γεύσεις.

Πόσες φορές μιλάμε για έναν τόπο που επισκεφτήκαμε και αυτόματα μας έρχεται στο νου η γεύση του τοπικού φαγητού που φάγαμε εκεί; Και πόσες φορές θυμόμαστε και νοσταλγούμε  κάποιον που μας τάισε εξαιρετικά;

Γιατί το φαγητό , κακά τα ψέματα, είναι πολιτισμός, κουβαλά μνήμη, είναι αίσθηση, είναι ο χαρακτήρας του ανθρώπου που το έφτιαξε, είναι η αύρα του τόπου που σερβιρίστηκε, είναι το αίσθημα που βάζει αυτός που το φτιάχνει, για να το προσφέρει σε αυτόν που το τρώει.

Και η στιγμή που όλοι βρίσκονται γύρω από ένα τραπέζι για να φάνε είναι μυσταγωγία . Μια μυσταγωγία που ξεκινά από την στιγμή που αρχίζει να μαγειρεύεται το φαγητό, από το πρώτο υλικό του.

Όποιο τόπο και αν επισκεφτώ έχω φροντίσει από πριν να ενημερωθώ για τον πολιτισμό των γεύσεων που κρύβει. Για τα παραδοσιακά του εδέσματα και τις κρυφές γωνίες που επιλέγουν οι ντόπιοι για να τραφούν. Από μικρός μου άρεσε να ταυτίζω τα μέρη που βρισκόμουν με γεύσεις  και μυρωδιές. Και όσο μεγαλώνω αυτό αποτελεί ανάγκη πια. Ναι! Μου αρέσει να είμαι γευσιγνώστης! Είναι συναρπαστική εμπειρία . Και όταν ομοτράπεζος την μοιράζεσαι με άλλους, αυτό το λέω ευτυχία .

Και την ευτυχία αυτή στην Ελλάδα μπορεί κανείς να την βιώσει έχοντας χιλιάδες διαφορετικές επιλογές.  Ευτυχώς είμαστε σε πλεονεκτική θέση έναντι άλλων λαών που έχουν περιορισμένες επιλογές. Δεν μπορούν να φάνε για παράδειγμα πλάι στη Θάλασσα, ή εν αντιθέσει με μας, για πολλούς μήνες έξω στη φύση. Και ούτε και το κλίμα που έχουν, τους επιτρέπει να καταναλώνουν τα καλούδια που έχουμε εμείς.

Το πιο φτηνό ψάρι του κόσμου, που κάποιοι το υποτιμούν, το θεωρούν τροφή για τις γάτες, είναι ο πλουσιότερος μεζές σε βιταμίνες, το καλύτερο γευστικό έδεσμα για τον ουρανίσκο. Η σαρδέλα!

Ορίστε και η συνταγή.

Για ψητές σαρδέλες βάζουμε :

1 τραπέζι πλάι στην θάλασσα, λίγη θαλασσινή αύρα, μια πρέζα δροσερό αεράκι, πασπαλίζουμε με καλή παρέα, γέλια και συζητήσεις, και σερβίρουμε με ουζάκι, τσίπουρο ή κρασάκι.

Έχετε τίποτα καλύτερο ;

Σίγουρα ναι !

Γιατί ο καθένας αναζητά τις δικές του μνήμες, τον δικό του πολιτισμό, τα δικά του διατροφικά «θέλω».

Η δικιά μου μέρα τα πρωινά ξεκινά με ένα απλό Ελληνικό καφεδάκι, και αν υπάρχει φρέσκο ψωμί με μέλι, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτή η μέρα να γίνει υπέροχη .

Όταν βρίσκομαι σε διακοπές ή στην εξοχή σίγουρα το πρωινό μου είναι πιο αμαρτωλό, με μια γεμιστή ομελέτα , ή με ζεστό χωριάτικο ψωμί περιχυμένο με την κλασική παιδική Μερέντα !!!

Όταν πάλι βιάζομαι το πρωί να πάω στη δουλειά , έχω κάποια εγγραφή στο στούντιο ή κάποιο γύρισμα και δεν έχω χρόνο να ετοιμάσω πρωινό, στάνταρ σταματάω στο HOLE (Λ. Πεντέλης138) στο Χαλάνδρι , σχεδόν δίπλα στην Αττική Οδό και τον προαστιακό.  Ένα μικρό μαγαζάκι, αλλά με υπέροχα σάντουιτς , φανταστικό pastrami , και έναν αξέχαστο χυμό μπανάνα με δυόσμο και lime. Α! εκεί πίνω και τους καλύτερους καφέδες στην Αθήνα .

Τα μεσημέρια στο σπίτι προτιμώ να τρώω κάτι απλό, λαδερά , κρέας ή  ψάρι, πάντα σε συνδυασμό με μια σαλάτα.  Αγαπώ τις σαλάτες, αρκεί να τις έχω φτιάξει εγώ . Μου αρέσουν πολύ και αγαπώ να τις φτιάχνω, συνδυάζοντας τα λαχανικά με κρουτόν , σταφίδες, ξερά σύκα, τυράκι, φρέσκα μυρωδικά, ρόδι κλπ.

Κάποια μεσημέρια, κυρίως τα σαββατοκύριακα κανονίζουμε παρέα και φεύγουμε εκτός Αθηνών, για να απολαύσουμε την φύση ,το καλό αλλά και οικονομικό φαγητό. Έτσι σε απόσταση μιας ώρας από την Αθήνα στην Παραλία της Αλμυρής του Ν. Κορινθίας καταλήγουμε  στο Αλμυρίκι.

Ένα παραθαλάσσιο ταβερνάκι που το κτυπά το κύμα της θάλασσας, και η φυσική σκιά από τα Αλμυρίκια απογειώνουν το τοπίο τη διάθεση και τη δροσιά. Τα πιάτα στο Αλμυρίκι πειρασμός και ηδονή για τον ουρανίσκο. Αξίζει κανείς να φάει εκεί Σφουγγάτο (ομελέτα με κολοκυθο-ανθούς ) λεμονάτο, χοιρινό, αλλά και να γευτεί τις σαλάτες με τα βιολογικά λαχανικά! Και δεν υπάρχει στον κατάλογο πιάτο πάνω από 5 ευρώ . Αξίζει μια βόλτα για φαγητό ως εκεί .

Τα βράδια στο σπίτι συνήθως έχω φίλους , και λατρεύω να μαγειρεύω για αυτούς. Η βεράντα μου γεμίζει γέλια ,μουσικές αλλά και μυρωδιές από το Κινέζικο , ή το Αραβικό φαγητό πού έφτιαξα για να τιμήσω τους φίλους μου. Σπιτική πίτσα, σουφλέ με μπρόκολο, μακαρονάδες, κρέπες, λαχανοκεφτέδες, είναι μερικές από τις σπεσιαλιτέ μου.

Και όταν έρθει η ώρα για γλυκό , ο δρόμος θα με βγάλει στο Θησείο , στο roof του Chocolat (Απ. Παύλου 27). Με θέα την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, αυτή η ταράτσα μπορώ να ομολογήσω ότι αποτελεί το στέκι μου εδώ και χρόνια .  Τα γλυκά του είναι «κόλαση» κυρίως το cheesecake , αλλά και τα παγωτά του, τα σουφλέ….  Α! Μην παραλείψω να σας πω ότι έχει και εξαιρετικό φαγητό . Προσωπικά δείχνω ιδιαίτερη προτίμηση στον σολωμό με λιγκουίνι και σάλτσα λεμονιού.

Κάθε μέρα της ζωή μας είναι μια καινούρια εμπειρία, με γεύσεις , χρώματα, αισθήματα. Όλα στη ζωή λειτουργούν αυτόνομα, όλα τα γευόμαστε «στη στιγμή» αλλά πάντα υπάρχει η Mνήμη που λειτουργεί συνειδητά ή ασυνείδητα . Και πάντα αυτή ορίζει «τα μέτρα και τα σταθμά» , γιατί κακά τα ψέματα αυτά που συχνά νοσταλγούμε – όπως τα καμωμένα από τα χέρια της γιαγιάς- είναι και τα πιο πολύτιμα αγαθά μας.

Θα κλείσω χαριτολογώντας με την απορία ενός εφτάχρονου που διάβασα στο διαδίκτυο:

Θα ‘θελα να ‘ξερα ποιος βάζει τις βιταμίνες στο σπανάκι, στο καρότο και στο ρετσινόλαδο και δεν τις βάζει στα παγωτά, στα πατατάκια και στις καραμέλες."