Κοσμάς Βίδος

«Διάβασες τι έγραψε ο Βίδος;», είναι η ερώτηση που παίζει μεταξύ δημοσιογράφων αλλά και- μη ειδημόνων- αναγνωστών όταν ο Κοσμάς γράφει την καίρια, έγκριτη, εμπεριστατωμένη, ειλικρινή και αιχμηρή άποψη του για ένα θέμα της επικαιρότητας ή για ένα θέμα που αναδεικνύει εκείνος και εμείς δεν είχαμε την παρατηρητικότητα να το διακρίνουμε. Δημοσιογράφος εδώ και 30 χρόνια είναι  μία από τις καλύτερες «πένες» που διαθέτει η ελληνική δημοσιογραφία και συνεχίζει να γράφει στον ελληνικό Τύπο και το Διαδίκτυο με συνέπεια και δημιουργικότητα. Αυτό είναι το επαγγελματικό προφίλ του Κοσμά. Ποιο είναι όμως το γαστρονομικό του προφίλ; Μας τα λέει όλα μέσα από το ημερολόγιο γεύσεων του. Και η άποψή του έχει και πάλι αξία!

"Ξυπνώ πολύ νωρίς το πρωί, στις 6. Ξυπνητήρι μου είναι το βιολογικό ρολόι μου. Παίρνω το tablet που έχω πάντα δίπλα μου και διαβάζω ειδήσεις, βλέπω Facebook και Twitter. Ανοίγω και την τηλεόραση, στον ΣΚΑΪ και στον ΑΝΤ1 για την πρωινή μου ενημέρωση. Μετά από 20 περίπου λεπτά σηκώνομαι, βάζω να γίνεται γαλλικός καφές και ετοιμάζω πολύ πλούσιο πρωινό. Καφέ πίνω πάντα στο σπίτι. Δεν είμαι άνθρωπος που πίνει καφέ έξω, ούτε καν με τους φίλους του. Προτιμώ να τους συναντώ για γεύμα ή δείπνο.

Είμαι όμως ο άνθρωπος που εκτιμώ ένα καλό σουβλάκι. Το θεωρώ ανώτερο από τις (λιπαρές) κρέπες, τουλάχιστον από τις κρέπες που κάνουμε συνήθως στην Ελλάδα. Μου αρέσει πότε πότε να τρώω καμιά ψητή πατάτα από την Καυτή Πατάτα, συνήθως γεμισμένη με coleslaw.

 Ζω μόνος, βαριέμαι να μαγειρεύω, τρώω σχεδόν κάθε μέρα έξω ή παραγγέλνω. Παλιά μαγείρευα πολύ, αλλά μεγαλώνοντας το έκοψα. Αγαπημένη εύκολη συνταγή είναι πάντα το guacamole: Ένα - δύο αβοκάντο στο μπλεντεράκι, λίγο κρεμμύδι φρέσκο ή ξερό, μαϊντανός ή (ακόμα καλύτερα, αν έχω) κόλιανδρος, μερικές σταγόνες λάιμ ή λεμόνι και αλάτι. Τα κάνεις αλοιφή, αν θέλεις προσθέτεις και μερικά κομματάκια ντομάτα... Όταν έχω spiceδιάθεση προσθέτω και μερικές (δηλαδή αρκετές) σταγόνες Tabasco. Λίγο φρυγανισμένο ψωμί ή αραβική πίτα και δεν θέλω τίποτε άλλο. Ίσως μόνο κάτι γλυκό για φινάλε...

Ψωνίζω από παντού. Μου αρέσει να αλλάζω καταστήματα. Η επίσκεψη στο σουπερμάρκετ είναι διαδικασία που την απολαμβάνω πολύ. Θέλω να ανακαλύπτω νέα προϊόντα. Αγαπημένο μαγαζί είναι το Nora’s deli στο Κολωνάκι, από όπου αγοράζω σχεδόν πάντα χούμους, φάβα, καροτοσαλάτα και ταμπουλέ. Επίσης ντολμαδάκια ή λαχανοντολμαδάκια. Και μία ταχινόπιτα σαν κέικ, που μου αρέσει πολύ. Πηγαίνω ενιότε και στο σούπερ μάρκετ του Avocado στο Σύνταγμα.

Το ψυγείο μου περιέχει πολύ λίγα πράγματα. Ψωμί για τοστ, τυρί για τοστ με λίγα λιπαρά, ντοματίνια, αβοκάντο, καμιά κρέμα, χυμούς και λίτρα Coca Cola Zero. Η Coca Cola είναι η μοναδική μου εξάρτηση, το παραδέχομαι! Το ντουλάπι με τα τρόφιμα έχει συνήθως ρύζι, μακαρόνια, νουντλς, καμιά έτοιμη σάλτσα που την αγοράζω για ώρα ανάγκης αλλά κάποια στιγμή λήγει και την πετάω, μαρμελάδες, μέλια, παξιμαδάκια...

Έχω πολλές γαστρονομικές εμμονές - αντιπάθειες. Απεχθάνομαι τη φέτα, δεν την αντέχω ούτε όταν την τρώνε άλλοι στο τραπέζι. Από τυριά τρώω μόνο τα κίτρινα και αυτά λιωμένα. Μου αρέσει όμως το cheesecake. Δεν τρώω τίποτε που να βγαίνει από τη θάλασσα, εκτός από (αυτό το χρησιμοποιούν οι φίλοι μου για να με κοροϊδέψουν), το χαβιάρι. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ πως αγοράζω χαβιάρι κάθε εβδομάδα... Δεν αγοράζω ποτέ. Τρώω λίγο αν τύχει σε κανένα ταξίδι ή σε κανένα τραπέζι, πολύ σπάνια. Έχει εξήγηση: ο πατέρας μου που ήταν πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού το είχε περί πολλού και έφερνε όποτε ερχόταν σπίτι. Ακριβώς επειδή το θεωρούσε σπουδαίο έδεσμα, είχε επιμείνει να το δοκιμάσω και μου άρεσε. Λατρεύω τα γλυκά. Μπορώ να τρώω μόνο γλυκά. Κυρίως αυτά με κρέμα και με φρούτα.

Δεν πηγαίνω σε ακριβά εστιατόρια, και επειδή δεν έχω την οικονομική άνεση, και επειδή προτιμώ να επενδύω τα χρήματά μου αλλιώς. Δεν μου αρέσουν όμως και οι ταβέρνες τού «ένα τζατζίκι, μία κεφτέδες, ένα καρτούτσο και έξω από την πόρτα». Αυτές με τα τραπεζομάντηλα από φτηνό χαρτί. Επιστρέφω συχνά στο Salero, στα Εξάρχεια. Εσχάτως ανακάλυψα το Ergonστη Μητροπόλεως. Μου αρέσει πολύ το ψαρονέφρι και το coleslaw του Kozi’s, στα Μελίσσια. Και στην Αγορά, πίσω από το Χίλτον  πηγαίνω. Στη Σουζάνα στο Παλαιό Φάληρο και στον Μπαρμπαλέξη στη Νεά Χαλκηδόνα τρώω τους πολίτικους - ανατολίτικους μεζέδες που πολύ μου αρέσουν. Επίσης, όπου δω ινδικό, μπαίνω. Και οι Λεύκες  και το Αρισμαρί & Αβάρσαμο - και τα 2 στο Γαλάτσι- είναι συχνές επιλογές μου. Όσο για delivery; Μου αρέσει το Mama Tierra στην Ακαδημίας, με τις τορτίγες και τις σούπες του.

Σ’ ένα εστιατόριο μου αρέσει να μην πρέπει να πληρώσεις μία περιουσία για να σε περιποιηθούν. Να είναι ευγενικοί. Να μην σε ξεχνάνε - ξεπετάνε. Με εκνευρίζουν οι δηθενιές: Π.χ. που βάζουν τους άμοιρους τους σερβιτόρους να απαγγέλουν τα πιάτα του μενού σαν να σου αναλύουν την Γκερνίκα: «Πιάτο ημέρας είναι μια φωλιά από ζεματισμένα χόρτα του αγρού, ελαφρώς περασμένα από βούτυρο αρωματισμένο με Λουίζα, που μέσα της περιέχει σπιτικό απάκι σβησμένο με πορτοκάλι και μαστίχα Χίου». Και σου έρχονται βλίτα με λίγο κρέας. Ξέρω πως το μαγείρεμα δεν είναι εύκολη υπόθεση, σέβομαι τους σεφ που αγωνίζονται για να βγάλουν κάτι καλό (ακόμα και αν είναι υπερτιμημένο) αλλά δεν μπορώ το δούλεμα και τις ψηλά σηκωμένες μύτες.

Θεωρώ την ελληνική ως μια από τις πιο πλούσιες, τις πιο ωραίες κουζίνες στον κόσμο. Αλλά δεν την έχουμε εξάγει σωστά. Θα μου άρεσε η ελληνική κουζίνα να ακουστεί περισσότερο, να καταλάβουν οι ξένοι πως δεν είναι μόνο κακής ποιότητας σουβλάκι, η «βαλσαμωμένος» μουσακάς με μπεσαμέλ στόκο. 

 Μου αρέσουν πολύ η Λιβανέζικη και η Ινδική. Μου αρέσουν τα μπαχαρικά τους, κυρίως το κίμινο. Όπως και τα ινδικά κάρυ. Επίσης η Κυπριακή κουζίνα είναι εξαιρετική για τα γούστα μου.

Αγαπημένο μου φαγητό ωστόσο είναι ο καλός μουσακάς, από την ελληνική κουζίνα αλλά και το μπιφτέκι και οι κεφτέδες - γενικώς μου αρέσουν οι κιμάδες. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω τις βελουτέ σούπες, με καλύτερές μου τη σούπα με πράσο και την κολοκυθόσουπα με μπόλικο πιπέρι ή Tabasco  που είναι και το comfort food μου. 

Δεν τρώω σχεδόν ποτέ βραδινό, μόνο αν τύχει να βγω με φίλους που και πάλι προτιμώ να είναι νωρίς, αλλιώς βαρυστομαχιάζω, υποφέρω, δεν μπορώ να κοιμηθώ. Έχω διάφορα προβληματάκια με το στομάχι μου και κατάλαβα πως το βραδινό φαγητό δεν βοηθάει.

Πίνω μόνο κρασί. Κυρίως το ροζέ, μετά το λευκό και τελευταίο το κόκκινο. Δεν σκαμπάζω πολλά όμως. Ελαφρύ θέλω να είναι, γιατί αλλιώς στο δεύτερο ποτήρι έχω μεθύσει.

Κεφάλαιο γλυκά:  Μου αρέσουν σχεδόν όλα τα γλυκά, κυρίως, όπως ξαναείπα τα «άσπρα». Να μην ξεχάσω την πάβλοβα της Pavlova, τα cheesecakeτης Κυβέλης, την άγλυκη μηλόπιτα του Cake, τις κρέμες του Δημητρίου, ειδικά αυτή με μάνγκο. Και τα γλυκά του Τάκη, ενός πολύ ωραίου φούρνου στο Κουκάκι.

Γλυκιά είναι και η γαστρονομική μου ανάμνηση από τα παιδικά μου χρόνια:

Τα λυχναράκια, τα παραδοσιακά πασχαλιάτικα ταρτάκια (με τυρί) που κάνουν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου την Τήνο. Μοιάζουν με τα κρητικά σκαλτσούνια, αλλά κατά τη γνώμη μου είναι πιο ντελικάτα και πιο νόστιμα.

Λατρεύω τα ταξίδια. Το καλοκαίρι γύρισα επί 15 μέρες την Ολλανδία και συνέχισα άλλες 15 μέρες σε διάφορες πόλεις της Ισπανίας. Σε αυτά τα μεγάλα ταξίδια τρώω κυρίως σε φτηνά μαγαζιά ή από σουπερμάρκετ για να εξοικονομώ χρήματα, αλλιώς δεν βγαίνουν. Εντάξει, η Ολλανδία είναι μια κούκλα, αλλά κουζίνα δεν έχει. Η Ισπανία εκτός από άπειρες ομορφιές έχει και πλούσια κουζίνα. Πολύ ψάρι όμως, που εγώ... δεν! Ωστόσο οι αγαπημένοι προορισμοί μου είναι άλλοι: στην Ασία η Ταϊλάνδη, για τις ομορφιές της, την ευγένεια των κατοίκων της και την πλούσια (αν και ώρες- ώρες εξωφρενικά καυτερή) κουζίνα της. Στην Ευρώπη, η Πολωνία. Πολύ ωραίο φαγητό, και κρέατα και ζυμαρικά (πιερόγκι). Τώρα για εστιατόρια, σας είπα. Όταν πεινάω, όπου βρω μπαίνω.

Αν ερχόταν η τελευταία μου μέρα δεν θα ήθελα να φάω. Θα ήθελα να ήμουν με συγκεκριμένη παρέα στο σπίτι μου στην Τήνο για να πω τα αντίο μου με τον δικό μου τρόπο. Αν ήταν η προτελευταία μέρα μου, θα ήθελα να ξαναφάω τα λυχναράκια που έφτιαχνε η γιαγιά μου όταν ήμασταν παιδιά και τον πολύ απλό σιμιγδαλένιο χαλβά που έφτιαχνε η άλλη γιαγιά μου. Για τη γλυκόπικρη γεύση της ανάμνησης, που είναι στο τέλος της ημέρας η αγαπημένη μου γεύση."