Γιώργος Πρατάνος

Ο Γιώργος είναι αρχισυντάκτης στο περιοδικό People, οπότε οι ημέρες του  είναι πάντοτε φορτισμένες και γεμάτες. Είναι όμως και ο συγγραφέας του βιβλίου «Ο Ανεπιθύμητος Νεκρός» που εκδόθηκε και κυκλοφόρησε πριν από περίπου 1,5 μήνα. Στο πρώτο του αυτό  μυθιστόρημα περιγράφει όσα διαδραματίστηκαν τις εννιά ημέρες που παρέμεινε άταφος ο Νίκος Καζαντζάκης. Μέσα από τα μάτια της Ελένης Καζαντζάκη και τις έρευνες του Φρέντυ Γερμανού παρακολουθούμε τα ταραγμένα χρόνια των δεκαετιών του 30, του 40 και του 50. Αν και  δεν ήταν σίγουρος για το αν έπρεπε να κάνει ένα τόσο παράτολμο βήμα, η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο και ο ίδιος χαίρουν θερμής υποδοχής και ο Γιώργος απολαμβάνει  πλέον στο έπακρο τα θετικά σχόλια που ακούει από τους αναγνώστες. Πώς απολαμβάνει όμως γαστρονομικά την ημέρα του;

«H μέρα μου ξεκινάει με κινητό και espresso. Η μαμά -είμαι υπερήφανος μαμάκιας- είναι εκείνη που μου τηλεφωνεί για να με ξυπνήσει. Ξυπνάω αμέσως και όσο μιλάμε ετοιμάζω έναν διπλό espresso. Όταν το κλείσουμε συνεχίζω με το κινητό για να δω τι συμβαίνει στον κόσμο, συνήθως μπαίνοντας στο Twitter. Αφού γεμίσω με καρδούλες την οθόνη μπαίνοντας στο Instagram και το Facebook -αποφεύγω επιμελώς όσους ποστάρουν κλισέ φωτογραφίες με φλιτζάνια, ελληνικούς, καλημέρες και αγάπη, ετοιμάζομαι για το γραφείο.

Το μόνο που τρώω το πρωί είναι ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης από τους Αμπελόκηπους. Το ξέρω πως πρέπει να συμβαίνει το αντίστροφο, αλλά δεν θέλω να βαρύνω στην αρχή της ημέρας. Οπότε, τρώω ελαφρά και… ανθυγιεινά (σοκοφρέτα, κασερόπιτα στις μεγάλες πείνες ) μέχρι να επιστρέψω το βράδυ στο σπίτι μου.

Ο δεύτερος καφές της ημέρας είναι freddo espresso από το Carpo του Ψυχικού. Είναι το αγαπημένο μου spot. Εκεί δίνω όλα τα ραντεβού, από εκεί στέλνω e-mail, sms, directmessages , τηλεφωνώ για να κλείσω συνεντεύξεις… Εκτός του καφέ, μου αρέσει ιδιαίτερα το σετάκι με ξηρούς καρπούς περιχυμένους με μέλι. Επίσης, είναι ονειρικά τα πραλινάκια που έχει, ιδανικά για κεράσματα σε γιορτές και επετείους.

 Μαγειρεύω αλλά λόγω δουλειάς όχι συχνά. Η αγαπημένη μου συνταγή, για ειδικές περιστάσεις  όπως ο τελικός Champions League, τελικός Μουντιάλ, πρώτη επίσκεψη γοητευτικής κυρίας στο σπίτι μου είναι μια ωραιότατη μακαρονάδα με 4 τυριά.

Έτσι γίνεται:

• 500 γρ. σπαγγέτι
• 1 κύβος λαχανικών
• 1 κ.σ. ελαιόλαδο
• 1 κ.σ. βούτυρο
• 3 σκ. σκόρδο, ψιλοκομμένες
• 200 γρ. κρέμα γάλακτος
• 100 γρ. blue cheese
• 100 γρ. παρμεζάνα, τριμμένη
• 150 γρ. κασέρι, τριμμένο
• 150 γρ. πεκορίνο, τριμμένο
• πιπέρι

Για το σερβίρισμα

2 κ.σ. μαϊντανό, ψιλοκομμένο

Σε μια κατσαρόλα με βραστό νερό βράζουμε το σπαγγέτι. Από το νερό που έβρασαν τα ζυγμαρικά γεμίζουμε ένα ποτήρι του νερού και ρίχνουμε έναν κύβο.

Σε μέτρια φωτιά ζεσταίνουμε ελαιόλαδο και βούτυρο.

Σοτάρουμε για 1-2 λεπτά το σκόρδο.

Ρίχνουμε το νερό και τον κύβο στην κατσαρόλα. Περιμένουμε να βράσει η κρέμα και στη συνέχεια ρίχνουμε τα τυριά και ανακατεύουμε μέχρι να λιώσουν τα τυριά.

Προσθέτουμε το σπαγγέτι και πιπέρι.

Πασπαλίζουμε λίγο μαϊντανό.

Έτοιμη!

Σε άλλα νέα… το ψυγείο μου δεν μένει ποτέ από ανθρακούχο νερό, λεμόνι, παρμεζάνα, γκούντα και πράσινες πιπεριές. Αυτά είναι τα αγαθά πρώτης ανάγκης. Προτιμώ το ανθρακούχο νερό από τα αναψυκτικά -δεν πίνω Cola από τα έξι μου. Το λεμόνι μου αρέσει ιδιαίτερα, το προσθέτω στο ανθρακούχο νερό και σε πολλά φαγητά (μια από τις αγαπημένες μου γουρουνιές είναι να ρίχνω χυμό λεμόνι στα πατατάκια). Επίσης, χρησιμοποιώ όπου μπορώ τις πράσινες πιπεριές, που δίνουν μια αίσθηση «φρέσκου» σε  ό, τι κι αν φτιάξω. Ακόμη και αν αυτό είναι μια κατεψυγμένη πίτσα από το super market -υπήρξαν τέτοια κρούσματα ιδιαίτερα τώρα στο Μουντιάλ- πρόσθετα από μόνος μου τις πιπεριές. Το ντουλάπι με τα τρόφιμα έχει μακαρόνια. Όλων των ειδών, όλων των σχημάτων. Επίσης, θα βρείτε και αραβικές πίτες τις οποίες χρησιμοποιώ ως βάση για να κάνω… αραβική πίτσα -με τυριά, ντομάτα, πράσινη πιπεριά φυσικά- μέλι και ξηρούς καρπούς. 

 Δεν μπορώ να ζήσω χωρις καφέ αναμφίβολα. Μπορώ να ζήσω άνετα μόνο με καφέ. Μπορεί να με χαλαρώσει, μπορεί και να με αφυπνίσει, ανάλογα το τι θέλω. Αυτή η δυνατότητα, να ρυθμίζω την επίδραση πάνω μου κάνει αυτό το προϊόν μαγικό. Μου αρέσει η ιεροτελεστία του -τον φτιάχνω σε εσπρεσιέρα – μπρίκι, ενώ το χαρμάνι είναι το κλασικό του Carpo.

Μου αρέσει να συζητώ, να καταστρώνω πλάνα, να ονειρεύομαι έχοντας τη γεύση του καφέ. Αν δεν έχω καφέ, νιώθω πως όλες αυτές οι συζητήσεις και οι σκέψεις είναι επιπόλαιες και του ποδαριού. Παράξενη σύνδεση, τώρα που το σκέφτομαι, τι να πω… Η άλλη εμμονή μου είναι τα τυριά. Ιδιαίτερα τα λιωμένα. Θεωρώ πως ο παράδεισος είναι μια παραλία γεμάτη σπηλιές που στα τοιχώματά του «τρέχουν» τα λιωμένα τυριά. Αν υπάρχει παράδεισος, έτσι πρέπει να είναι. Μια άλλη εμμονή μου είναι οι πίτες. Θα μπορούσα να ζω μόνο με τυρόπιτα και κασερόπιτα. Αν ειδικά είναι με ανθότυρο, προσθέτω σουσάμι και μέλι. 

Από την άλλη μεριά,  δεν καταλαβαίνω την ένταξη και ύπαρξη της μπάμιας στη διατροφική αλυσίδα. Δεν το χωράει ο νους μου γιατί δεν έχει καταργηθεί. Δεν αντιλαμβάνομαι το λόγο που δεν έχει απαγορευτεί δια νόμου. Και μόνο η σκέψη της με τρομάζει… Στη θέα της θα μπορούσα να λυγίσω και να ομολογήσω τα πάντα! 

Λόγω των ωραρίων μου, το βραδινό είναι το κυρίως γεύμα της ημέρας. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να φάω ακόμη και βαριά στις 22:00, αφού δεν κοιμάμαι πριν από τις τρεις. Όπως θα καταλάβατε γενικά τρώω πολλές μακαρονάδες και αυτοσχέδιες χειροποίητες «πίτσες» (αυτές με την αραβική πίτσα), με σαλάτα που θα έχει βάσει το μαρούλι το καλοκαίρι και λάχανο-καρότο το χειμώνα. Δύο με τρεις φορές την εβδομάδα θα φάω έξω, συνήθως μπριζόλα. Τη στιγμή που θα αποφασίσω να παραγγείλω το αγαπημένο μου delivery είναι  ο Σάββας κεμπάπ. Παραγγέλνω πάντοτε από εκεί με τον έναν κολλητό μου, τον Γιώργο, που είναι και εκείνος ΠΑΟΚτσης. Είναι από τα λίγα delivery που έχουν γύρο αντάξιο της πατρίδας μου (Θεσσαλονίκη) και επίσης έχουν ψωμάκια για σάντουιτς. Αν κερδίζουμε από το πρώτο ημίχρονο, εκτός από τα σάντουιτς θα ζητήσουμε και πατάτες Twister (πατάτες – ροδέλες, με ψιλοκομμένη ντομάτα, τσένταρ, γκούντα, κρεμμυδάκι και την ομώνυμη σως).

 Το αγαπημένο μου φαγητό είναι η μοσχαρίσια μπριζόλα και το ιδανικό σκηνικό για να την απολαύσω  είναι η  τζαζ κι ένα κόκκινο Αγιωργίτικο Νεμέας. Όσο πιο πολύ τρως, τόσο παραπάνω θες να πίνεις και το αντίστροφο. Και όλα αυτά, χωρίς να σε αγχώνει η μουσική, χωρίς να διεκδικεί παραπάνω από την προσοχή που της πρέπει. Όλα γίνονται αρμονικά, η πλούσια γεύση της μοσχαρίσιας ισορροπεί τέλεια με εκείνη του κρασιού, το πιάνο ηχεί μελωδικά και η κορύφωση έρχεται με αλλεπάλληλες κορώνες της τρομπέτας. Ονειρικό!

Αγαπάω τα γλυκά. Μπορώ να μην φάω πολύ για να τσακίσω οτιδήποτε υπάρχει σε γλυκό. Από τούρτες μου αρέσει η Black Forest. Τρελαίνομαι για τάρτες. Επίσης, θα μπορούσα να περάσω μια εβδομάδα τρώγοντας προφιτερόλ. Και αν θα έπρεπε να διαλέξω δύο μόνο γεύσεις στο παγωτό θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη φιστίκι-λεμόνι. Όλα αυτά και ακόμα παραπάνω τα απολαμβάνω και στο αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο στην Αθήνα, το Αθηναϊκό στο Ψυχικό. Εξαιρετικό! Τα Χριστούγεννα ωστόσο τα χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί καλωσορίζω τα μελομακάρονα -η μαμά μου ξεκινάει να τα φτιάχνει μετά την παρέλαση της 28^ης Οκτωβρίου.

 Αγαπημένος μου προορισμός στο εξωτερικό είναι η Κωνσταντινούπολη όταν πήγα το 2009.Βρισκόμουν σε ένα από τα στενά της πλατείας Ταξίμ, μεσημέρι… Ξαφνικά, είδα πολλές πλάτες ενωμένες και γεμάτος περιέργεια πήγα να δω τι συμβαίνει. Όταν έφτασα κοντά συνειδητοποίησα πως υπήρχε ένα πέτρινο πηγάδι και ένας τύπος γυρνούσε αυτή τη μανιβέλα και όλοι περίμεναν εναγωνίως το δώρο που θα φέρει στην επιφάνεια. Έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα συνειδητοποίησα πως από την τρύπα του πηγαδιού ξεπρόβαλε ένα μεγάλο κομμάτι κρέας. Ήταν αρνί που σου σερβίριζε γενναιόδωρα στη λαδόκολλα. Το πηγάδι ήταν γεμάτο με κάρβουνα.

Είμαι πολύ της αντροπαρέας ως συνδαιτυμόνες . Για το τέλειο δείπνο όμως θα ήθελα να καλέσω άλλους «φίλους» μου, που μου κάνουν παρέα… Σκέφτομαι ένα τραπέζι με τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Μπαράκ Ομπάμα, τον Γιούργκεν Κλοπ, τον Γούντι Άλεν, τον Τζορτζ Κλούνι, τον Μπραντ Πιτ, τον Πάμπλο Πικάσο, τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, τον Anthony Bourdain, τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Μίλαν Κούντερα, τον Ντάλτον Τράμπο, τον Στιβ Μακ Κουίν. Ανδροπαρέα, που θα λέμε ιστορίες για γυναίκες και θα αναλύουμε προκλήσεις…

Όλα αυτά στο μπαλκόνι του πατρικού μου, με τη μαμά μου να έχει ετοιμάσει κασερόπιτα, κεφτεδάκια με σάλτσα ντομάτα και φέτα, χωριάτικη σαλάτα, μουσακά, φρουτοσαλάτα και λεμονόπιτα. Θα φτάναμε ως την ανατολή πίνοντας για αρχή Mojito -για να τιμήσουμε τον Χεμινγουέι, και στη συνέχεια βότκα».