Λάμπρος Κωνσταντάρας

Είναι η μοίρα του φέτος να ξυπνάει από τα αξημέρωτα και να συνεργάζεται με Μαρίες. Τις καθημερινές μας κάνει πρωινή ραδιοφωνική παρέα στον Easy 97,2  μαζί με τη Μαρία Φραγκάκη και τα Σαββατοκύριακα α μας φτιάχνει τη διάθεση για πρωινό από  Πρωινο ΣΟΥΚΟΥ στον Αντ1 με τη Μαρία Μπεκατώρου και τον Νίκο Μουτσινά. Όμως ο Λάμπρος είναι και ο ιθύνων νους πίσω από την δισκογραφική του εταιρεία, SPIN RECORDS. Δύσκολο πρόγραμμα, δύσκολη καθημερινότητα! Πώς είναι λοιπόν η μέρα του γαστρονομικά και πόσες φορές θα διαβάσετε άραγε τη λέξη «σουβλάκι» στο γαστρονομικό του ημερολόγιο;

"Η μέρα ξεκινάει πάντα με πολύ πρωινό ξύπνημα. Τις καθημερινές, το ξυπνητήρι χτυπάει στις 04:30 και τα Σαββατοκύριακα στις 06:30. Αυτό που προλαβαίνω να φάω στα γρήγορα είναι ένα μπωλ με κουάκερ-σοκολάτα ή κάτι αντίστοιχο και λίγο γάλα. Όταν φτάσω στο ραδιόφωνο, θα πάρω τον καφέ μου από το BLUE στο Μαρούσι, δίπλα από τον Easy. Έχει βασικά πλεονεκτήματα, το συγκεκριμένο στέκι,  όπως το ότι είναι ανοικτό από τις 5 το πρωί και είναι και μια πόρτα μακριά! Μετά την εκπομπή,  εκεί γύρω στις 10:30 είναι μια ώρα… δύσκολη και ο δεύτερος καφές μου πάντα συνοδεύεται είτε από ένα κουλούρι με σταφίδες, είτε κάποια πολύ ωραία μαραθόπιτα (όποτε την φτιάξει ο Μιχάλης). Μεσημεριανό δε θα φάω σχεδόν ποτέ στο σπίτι καθώς η συγκεκριμένη ώρα με βρίσκει στο δρόμο, σε μίτινγκ ή σε ραντεβού επαγγελματικά. 

Όταν είμαι στο δρόμο περίεργες ώρες και πεινάω θα εμπιστευτώ την πείνα μου στην καντίνα της Πλατείας Μαβίλη για ένα βρώμικό ή σ’ αυτή της Συγγρού, λίγο πριν το Ωνάσειο. Τέλειο χοτ- ντογκ με βραστό λουκάνικο και μαγιονέζα. ΜΟΝΟ μαγιονέζα. Τίποτε άλλο. 

Αυτό όμως που πραγματικά δεν λείπει ποτέ από την καθημερινότητα μου είναι το σουβλάκι. Τότε θα πάω στον διαχρονικό  Ζάχο στη Βουλιαγμένη για τυλιχτό σουβλάκι με μπιφτέκι γαλοπούλας σε αλάδωτη πίτα, τέλεια χωριάτικη ή ψητό κοτόπουλο.  Για κάτι πιο ιταλικό θα πάω στον  Χρήστο με την απίθανη πιτσαρία του, όπου σπάνια δεν θα φάω μια ολόκληρη pesto, μόνος μου. Για sushi θα με βρείτε στο Parlor στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, το μαγαζί της Μαρίας Μπεκατώρου και  για να γυρίσουμε στο αγαπημένο μου σουβλάκι, απίθανα καλαμάκια-μοσχάρι (σπάνιο να τα βρεις), θα φάω στον «Τρελό Γάιδαρο» στη Γλυφάδα. Αυτά τα καλαμάκια μοσχάρι ή μπιφτέκια γαλοπούλας και σαλάτα μαρούλι θα παραγγείλω και σπίτι από τον «Τρελό Γάιδαρο» στη Γλυφάδα αν δεν έχω τίποτα έτοιμο ή αλλιώς δύο τυλιχτά με γύρο κοτόπουλο, πατάτα, ντομάτα και γιαούρτι από το «Πιάτσα Τυλιχτο». Παλιά, έπαιρνα και πολύ κινέζικο. Το βράδυ πάντως αν δεν παραγγείλω σπίτι, μπορεί να πάω και στο AMIGOS, για κάτι λίγο… μεξικάνικο.

Όταν πηγαίνω σε ένα εστιατόριο, μου αρέσει η ευγένεια στο προσωπικό και η διάθεση να σε εξυπηρετήσουν. Δεν μου αρέσει να καπνίζουν δίπλα μου, να αργεί το φαγητό, να μην είναι σε ιδανική θερμοκρασία, να μην έχει ο κατάλογος τα μισά που αναγράφει, να επιμένει ο σερβιτόρος να παραγγείλεις κάτι συγκεκριμένο. Γενικά με εκνευρίζει να φεύγω από ένα εστιατόριο και να διαπιστώνω ότι δεν άξιζε.

Τα περισσότερα ψώνια μου τα κάνω από τον ΑΒ Βασιλόπουλο στην Γούναρη, στην Άνω Γλυφάδα. Όταν θέλω κάτι λίγο ή όταν μου λείπει κάτι και η ώρα είναι περίεργη, τότε πηγαίνω –επίσης στην οδό Γούναρη σε ένα εκπληκτικό μίνι μάρκετ που είναι ανοικτό 24/7 και βρίσκεις σχεδόν τα πάντα.

Στο ψυγείο μου δε θα βρεις βέβαια σχεδόν τα πάντα. Θα βρεις όμως σίγουρα γιαούρτια, φρούτα, χυμοί, πολλά μπουκάλια νερό.  Όσο για το ντουλάπι με τα τρόφιμα; Είναι γεμάτο από  μακαρόνια, ταχίνι με σοκολάτα, τόνο, τσιπς, ξηρούς καρπούς και πολλές κάψουλες για τη μηχανή του καφέ. Α, και κάτι συσκευασμένους κουραμπιέδες από το 2013. Λατρεύω εμμονικά τη σοκολάτα σε οποιαδήποτε μορφή. Στο κουάκερ, σκέτες, με φράουλες, υγείας, με στέβια, σε πάστα, προφιτερόλ, κρέπα, Nutella, ταχίνι, παγωτό… Τις περισσότερες από αυτές τις μορφές θα τις  βρείτε και  στο σπίτι μου. Και όταν δεν υπάρχει περίπτωση, όταν πάω στο παλιό ζαχαροπλαστείο της Βουλιαγμένης, την περίφημη Aqua Marina που είναι ακριβώς όπως πριν 30 χρόνια, να μην φάω την κλασική  πάστα του «ποντίκι». Δεν την αλλάζω με καμία άλλη.

Παρολ’ αυτά,  αν και φαν της σοκολάτας, υπάρχουν στιγμές που ζητώ τα πολίτικα γλυκά που έφτιαχνε η Κωνσταντινοπολίτισα γιαγιά μου. Καζάν ντιπί, ταούκιουξου και άλλα πολλά, όπως ζεστό κιουνεφέ με καϊμάκι παγωτό. Λατρεμένες γεύσεις από την Πόλη.

Ας γυρίσουμε όμως στις αλμυρές γεύσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω μία αγαπημένη κουζίνα. Λατρεύω την ελληνική για την ποικιλία της, την ιταλική γιατί είμαι μακαρονάς, την ιαπωνική για το sushi, αν και αυτό που προτιμώ είναι λίγο… εξευρωπαισμένο sushi και όχι το ορίτζιναλ, όπως το τρώνε εκεί, και αναζητώ πάντα ένα καλό πιάτο κρεατικών με κρέατα σαν της Αργεντινής ή αμερικάνικα steaks. Είναι σπάνιο!  Θυμάμαι όμως ότι στο εστιατόριο Cheesecake Factory στη Huntington Avenue, στη Βοστώνη, είχα απολαύσει μία απίστευτη μπριζόλα και μετά ένα εξίσου απίστευτο γλυκό OREO στο τέλος. Συγκλονιστικό σνίτσελ έχω φάει στο Βερολίνο, εκεί που συχνάζει η Μέρκελ  (δεν θυμάμαι όνομα, θυμάμαι όμως ότι κοστίζει 32 ευρώ) Aξέχαστο θα μου μείνει και ό,τι φάγαμε στο χιονισμένο χωριό Avoriaz στις γαλλικές Άλπεις αλλά και απέναντι από το καζίνο στο Μόντε Κάρλο και λίγο πιο κάτω που έχει ένα bistro με απίστευτη pizza. Δέκα χρόνια μετά, τη θυμάμαι ακόμα. Μπορεί να την συνδύασα και με το γεγονος ότι ε είχα κερδίσει και στο καζίνο νωρίτερα.

 Ό,τι και να λέμε πάντως, ένα είναι το αγαπημένο μου φαγητό, ξεκάθαρα! Μια ελληνοιταλική σύμπραξη φτιαγμένη όμως μαμαδίστικα! Ε, ναι, μιλώ για τα μακαρόνια με κιμά, που μπορώ να τα απολαύσω κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και με οποιαδήποτε ατμόσφαιρα.

 Αν πρόκειται όμως για την τελευταία μου μέρα πάνω στη γη και την τελευταία μου γαστρονομική επιθυμία,  θα ήταν σίγουρα κάτι δοκιμασμένο.  Όπως για π.χ.  ένα σουβλάκι στην παραλία με τα πόδια στο νερό, την ώρα που δύει ο ήλιος, ή στη Μύκονο στο N’ammos μετά από γλέντι μέχρι πρωίας,  ή ένα γλυκό με καφέ στο Franco’s στη Σαντορίνη . Υπέροχα…"