Η κρίση γεννάει ευκαιρίες...

Η ευκαιρία της κρίσης που αφορά στο κρασί είναι οι νέοι χώροι που απευθύνονται σε ανθρώπους ανεξαρτήτως ηλικίας και προφίλ που στην έξοδό τους προτιμούν συνειδητά το κρασί αντί του κλασικού «σκληρού» ποτού. Ευτυχώς ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια και σε αντίθεση με τα γιαουρτάδικα που θεωρώ ότι σύντομα θα αντικατασταθούν από κάτι άλλο, τα wine bars θα αποτελούν στο μέλλον κλασική επιλογή για την έξοδο. Ποια και πόσα θα μείνουν είναι μια άλλη κουβέντα.
Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι το ότι όλοι αυτοί οι χώροι θέλουν προτάσεις για να διαφοροποιηθούν και να ξεχωρίσουν. Και αυτό το στοιχείο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σημαντικό για όσους νέοκοπους παραγωγούς θεωρούν ότι έχουν κάτι ουσιαστικό να επιδείξουν. Το πόσοι εξ αυτών έχουν κάτι να επιδείξουν είναι και αυτό επίσης μια άλλη κουβέντα.
Η πραγματικότητα είναι ότι διάγουμε την φάση που το  επονομαζόμενο wine bar, σε όλες τις μορφές του, ποντάρει σε σίγουρες επιλογές. Τραβάει τις εμπορικές ετικέτες από τα εστιατόρια, που μέχρι πρότινος δημιουργούσαν κυρίως τη ζήτηση και τις αναπαράγει σε ποτήρι εν είδη ποτού.
Σύντομα όμως, με το  ανταγωνισμό, θα αναγκαστούν να  κατευθυνθούν  αρχικά προς τις ψαγμένες επιλογές και  αργότερα προς τις ακραίες και ασυνήθιστες προτάσεις που και τώρα υπάρχουν αλλά δεν έχουν καμία εμπορική τύχη.
Ο καταναλωτής μόλις ανακάλυψε, όχι το κρασί αλλά, ότι περνάει καλά πίνοντας κρασί και αυτό είναι μια αρχή. Όσοι καταφέρουν και κρατήσουν το ενδιαφέρον του καταναλωτή και παρέχουν καλές τιμές και καλό σέρβις θα πάνε για πολύ καιρό και μακρία. Αν και τα παραπάνω είναι απλά και αυτονόητα δεν νομίζω ότι είναι και τόσο δεδομένα προς τους καταναλωτές λόγω της υποκειμενικής ερμηνείας που χρήζουν. Και η αιτία είναι απλή: στην Ελλάδα όποιος θέλει, και νομίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει, ανοίγει wine bar. Και καλά κάνει γιατί στην Ελλάδα γεννήθηκε η Δημοκρατία.
Όλα τα παραπάνω δίνουν χώρο για νέες προτάσεις, νέους παραγωγούς και νέα οινικά project που αποτελούν προτάσεις για όσους έχουν ευήκοα ώτα.

Η Μαντίνεια (και όχι Μαντινεία please) είναι από τις ζώνες που με το Μοσχοφίλερο ανήκει στα βαριά χαρτιά του ελληνικού κρασιού εντός και εκτός Ελλάδας. Για πολλά χρονιά πολλοί recoltants, για να δανειστώ το όρο από την Καμπανία (και όχι Καμπάνια please), έδιναν την παραγωγή τους σε μεγαλο-εμπορο-παραγωγούς που έκαναν γνωστό το Μοσχοφίλερο κυριολεκτικά στις 6 ηπείρους. Τώρα για τους λόγους τους οι μεν δεν θέλουν να τα δώσουν και οι δε, δεν τα θέλουν. Έτσι γεννηθηκε η ευκαιρία για παραγωγούς σαν τον  Γιάννη Τρουπή. Μια εξαιρετική προσπάθεια με προέλευση την περιοχή Φτέρη στο οροπέδιο της Μαντινείας. Με πολύ δουλειά στους αμπελώνες και με τις καταλληλές αμπελουργικές και οινοποιητικές τεχνικές κατάφερε να δημιουργήσει μια τυπική σε έκφραση Μαντίνεια ενισχύοντας τον πλουραλισμό της ζώνης σε ποιοτικές προσπάθειες.

Μια άλλη πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση είναι της Αθηνάς Τσώλη, γεωπόνου οινολόγου από την Θεσσαλονίκη που μετά από περιπλάνηση σε διάφορες οινο-πατρίδες (Montpellier, Bordeaux, Βουργουνδία, Marlborough, Napa Valley και Mendoza Αργεντινή ) αποφάσισε, άγνωστο γιατί, να επιστρέψει στην Ελλάδα όπου και δημιούργησε την προσωπική της σειρά με μικροοινοποιήσεις σε περιοχές και με ποικιλίες που της κέντριζαν το ενδιαφέρον με τον διακριτικό τίτλο ATHINA. Δοκίμασα το  ΑΤΗΙΝΑ ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΑ από βιοδυναμικούς  αμπελώνες των αδερφών Τάτση στη θέση Γερακώνα. Μια αξιόλογη προσπάθεια τόσο σε σύλληψη όσο και σε εκτέλεση. Μια flying οινολόγος, επιλέγει γοητευτικά, για εκείνην, terroir και προσπαθεί να τα αναδείξει. Και μόνο σαν ιδέα αξίζει την προσοχή.

* Η φωτογραφία είναι από το wine-bar Heteroclito