Εμφιαλωμένο-phovia

Μπορεί τα παραπάνω να ακούγονται υπερβολικά για να θεωρηθούν γενικευμένη στάση καταναλωτών αλλά δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Το τελευταίο σαββατοκύριακο του καλοκαιριού βρέθηκα στην Κέα. Νησί που, αν και δεν το πιάνει το μάτι σου λόγω της εγγύτητας στην Αθήνα, μαζεύει σκαφάτους, μεγαλογιατρούς και  γενικά υψηλού βαλαντίου τουρισμό. Πολλοί δε εξ αυτών είναι και μόνιμοι παραθεριστές στο νησί. Οι ταβέρνες συγκεκριμένες, σχεδόν στέκια, και ανεξαρτήτως τι τρως (πλην του φρέσκου ψαριού) η ταρίφα είναι 25 € ανά άτομο χωρίς το κρασί. Επισκέφτηκα τις κατά γενική ομολογία της 4 καλύτερες (τον Χριστόφορο στις Ποίσσες, τις 9 Κόρες στο Βουρκάρι, την Καρθαία και το Καμπί). Από αυτές με μεγάλη διαφορά την σοβαρότερη προσπάθειας το κρασί γίνεται από τις 9 Κόρες. Η επιλογή των κρασιών είναι ενδιαφέρουσα και η τιμολογιακή πολιτική είναι εξαιρετικά ρεαλιστική και φιλική προς τον πελάτη. Για παράδειγμα μπορεί κάποιος να απολαύσει Κτήμα Άλφα Μαλαγουζιά με τιμή στην κάβα 9,20 € σερβιρισμένο στο εστιατόριο στα 15 €. Αναλογία τιμής που μόνο στο εξωτερικό συναντάμε και που οι οινοποιοί προτρέπουν χρόνια τώρα,  για να σπάσει το κατεστημένο του «το εμφιαλωμένο κρασί είναι ακριβό». Παρόλα αυτά όμως μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι παρά τις προκλητικά χαμηλές τιμές ο κόσμος αποφεύγει να επιλέξει τελείως κρασί. Δεν πιάνει τον κατάλογο στα χέρια του. Δεν συγκρίνει τιμές. Δεν τον ενδιαφέρει να αγοράσει ένα ποιοτικό κρασί σε καλή τιμή. Θεωρεί ότι το εμφιαλωμένο κρασί είναι ακριβό, άρα προκλητικό, άρα δεν έχει θέση δίπλα στην αστακομακαρονάδα και το 3κιλό φαγκρί (το οποίο βέβαια μπορεί να είναι κατεψυγμένο). Έβλεπα παρέες να έρχονται μεσούσης της κρίσης να διαλέξουν ψάρι και νόμιζα ότι ήταν μελλοθάνατοι.. Το καλύτερο, το μεγαλύτερο και το φρεσκότερο λες και επιβεβαίωναν τον εγωισμό τους και από κρασί για άλλη μια φορά Δόξα Δράμας. Μόνο κάτι ζευγάρια αλλοδαπών (Γάλλων και Ιταλών) έπιναν εμφιαλωμένο και τους θαύμαζα για το πόσο αυτονόητο είναι το κρασί και δη το εμφιαλωμένο πλέον στην κουλτούρα τους. Το συμπέρασμα μου είναι τελικά ο Έλληνας πλέον διακατέχεται από μια αγχωτική διαταραχή μη κατανάλωσης εμφιαλωμένου κρασιού. Γενεσιουργές αιτίες πολλές αλλά και καθυστερημένη θεραπεία από την πλευρά των επαγγελματιών της εστίασης να αφουγκραστούν την τάση για ανορθολογισμό των τιμών. Και τώρα που γίνεται η θάλασσα γιαούρτι χάνουμε τα κουτάλια. Και ο πραγματικός ασθενής επί της χειρουργικής κλίνης είναι το ελληνικό κρασί. Ελπίζω να την βγάλει καθαρή…

Επισκέφτηκα με τον φίλο μου και παραγωγό Γιάννη Χαλικιά από τους Αμπελώνες Αντωνόπουλου το Botrini’s Project. Δοκιμάσαμε για αρχή την Μαλαγουζιά του 2009 που είχε εξαιρετική εξέλιξη, δομή και οξύτητα καθώς και μεταλλικότητα στο τελείωμα. Κάποτε ενδεχομένως να την σνομπάραμε λόγω χρονιάς αλλά ένα καλό που θα αποφέρει η κρίση είναι ότι επιτέλους κάποια κρασιά θα τα απολαμβάνουμε στην ώρα τους και όχι άγουρα,  θυσία στο βωμό της φρεσκάδας.