Τα κρασιά αυτά έχουν υψηλό κόστος παραγωγής και η τιμή τους ξεπερνά το ψυχολογικό φράγμα των €20 στα ράφια της κάβας και τα €50-70 στο εστιατόριο. Τα αποτελέσματα είναι αξιόλογα, αλλά κανένα λευκό ελληνικό κρασί δεν έχει καταφέρει να γίνει ακόμα κλασικό και να θεωρηθεί -κατά γενική ομολογία- το καλύτερο ελληνικό λευκό κρασί.
Την αρχή την έκανε το Κτήμα Χατζημιχάλη όταν την δεκαετία του ’90 κυκλοφόρησε τον Καπνίας Λευκός από την ποικιλία Chardonnay και έβαζε τον πήχυ ψηλά για τα ελληνικά λευκά κρασιά. Τυπικό Chardonnay με έντονη την παρουσία της δρυός αποτελούσε για πολλά χρόνια την top επιλογή όλων των upscale εστιατορίων που πουλούσαν ψάρι. Με €25 ευρώ στο ράφι και με εικοσαετή παρουσία στην αγορά δικαιούται τον τίτλο του κλασικού πλέον λευκού premium ελληνικού κρασιού.
Σχεδόν την ίδια περίοδο από τους Αμπελώνες Αντωνόπουλου κυκλοφορεί το εμβληματικό Chardonnay με την χαρακτηριστική φιάλη Βουργουνδίας και την έντονα κίτρινη ετικέτα που έκανε μπαμ στο μάτι και μπαμ στο ποτήρι. Η έλευση του οινολόγου Μιχάλη Προμπονά στον Αντωνόπουλο, μαζί με την τότε συνύπαρξη με τον Τάσο Δροσιάδη (νυν οινολόγος της Οινοφόρου του Α. Ρούβαλη) έδωσε μια κατεύθυνση στην παραγωγή λευκών κρασιών τύπου Βουργουνδίας. Επιστέγασμα των προσπαθειών ήταν η σύγκριση του Chardonnay με το Meursault του Comte Lafond από την Jancis Robinson που νομίζω είναι το καλύτερο κομπλιμέντο για το συγκεκριμένο κρασί. Στην πορεία ρετουσαρίστηκε ολίγο, απέκτησε την εμπορική ονομασία Άναξ και συνεχίζει να πορεύεται έχοντας φανατικούς οπαδούς χειμώνα καλοκαίρι. Η τιμή του στα €20,50 στο ράφι και στο εστιατόριο κυμαίνεται στα €50-60. Τα τελαυταία χρόνια λόγω μικρής παραγωγής εξαντλείται γρήγορα κάνοντάς το περιζήτητο.
Τα επόμενα χρόνια υπήρξε ευδαιμόνισμός και υπερπληθώρα νέων κρασιών αλλά πάλι κανείς δεν εστίαζε στην υψηλή κατηγορία ποιότητας ώσπου το τουριστικό φαινόμενο της Σαντορίνης πήρε μπρος. Το Ασύρτικο είναι η αιχμή του δόρατος της εξωστρέφειας του ελληνικού αμπελώνα και επιτέλους έχουμε τα πρώτα δείγματα γραφής και τις πρώτες υποψηφιότητες για icon ελληνικά λευκά κρασιά. Ο Χαρίδημος Χατζηδάκης (φωτό) είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος οινοποιός που όλα του τα κρασιά έχουν δυνατή προσωπηκότητα. Οι γνώστες του κρασιού εκτιμούν την γνήσια ράτσα τους και την ανεπιτήδευτη γοητεία τους που με την παλάιωση τους γίνονται και πιο σαγηνευτικά ενώ οι αδαείς απλά εκτιμούν το καλό κρασί του. Μετά το εξαιρετικό Assyrtiko de Mylos Vieille Vignes έρχεται να προτείνει το Assyrtiko de Louros από τον ίδιο αμπελώνα του Πύργου αλλά από υπεραιωνόβια αμπέλια. Αυτό που θα έλεγαν κάλλιστα οι Αυστραλοί Ancestor Vines. Εξαιρετικά μικρή παραγωγή που δεν ξεπερνά τα 500 μπουκάλια, μόλις η δεύτερη χρονιά κυκλοφορίας του το 2012 και με €50 εστην κάβα γίνεται δικό σας αν το βρείτε. (Παρατήρηση: Η ποσότητα παραγωγής για ένα κρασί ώστε να γίνει κλασσικό και icon θα πρέπει να είναι τέτοια που θα έχει ανάλογη διασπορά και αναγνώριση. Οι μικροοινοποιήσεις είτε λόγω πειραματικών ανησυχιών είτε λόγω μικρής αμπελουργικής προέλευσης αδυνατούν στο να γίνουν κλασσικά όσο εξαιρετικής ποιότητας και να είναι το αποτέλεσμα. Τα γνωστά και ως unicorn wines είναι μάλλον για να τα συζητάμε παρά για να τα απολαμβάνουμε)
Από την Σαντορίνη πάλι και η επόμενη επιλογή που δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από το Grand Reserve του Πάρι Σιγάλα. Η μοντέρνα απόδοση του υπερπαραδοσιακού κρασιού της Σαντορίνης που ακούει στο όνομα Νυχτέρι και εν προπειμένω σχετίζεται με παλιά αμπέλια, την υπερωρίμανση τους, τον πρόρογο τους, την μακρόχρονη οξειδωτική παλαίωση. Ένα δύσκολο τεχνικά κρασί που το αποτελέσμά του δίνει ένα πλούσιο και πολύπλοκο κρασί που δίνει άλλη διάσταση στα κρασιά της Σαντορίνης. Η τιμή του στα €36 στο ράφι δικαιολογεί την προέλευση του και την ποικιλία.
Η έκπληξη των ultra –premium κρασιών πολλές φορές έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Στο παρελθόν έχουμε δει ανύπαρκτες ζώνες όπως το Bolgheri στην Τοσκάνη ή το Priorato στην Ισπανία όπου η επιμονή και η τρέλα ενός παραγωγού αρκεί για να αλλάξει τα στερεότυπα και να δημιουργήσει νέα πρότυπα.
Οι Τηνιακοί Αμπελώνες του Αλέξανδρου Αβατάγγελού στην Τήνο είναι μια τέτοια περίπτωση. Κυριολεκτικά από το πουθενά σε ένα αμμώδες οροπέδιο της Τήνου, στο Φαλατάδος, το Ασύρτικο ξαφνιάζει ευχάριστα.
Το δοκιμάζω συστηματικά από την χρονιά του 2010 και κάθε φιάλη είναι αποκάλυψη. Το κρασί δυστυχώς κατά 70% εξάγεται στην Γαλλία και στην Ιαπωνία (oh yes!!!) και για την ελληνική αγορά είναι ζήτημα να μένουν 1000 φιάλες. Η οινική συμπεριφορά του είναι ότι πιο κοντινό ελληνικό ισοδύναμο σε Chablis Grand Cru (τηρώντας τις αναλογίες και τις ιδιαιτερότητες) και τα €35 στο ράφι θεωρώ ότι είναι μάλλον λίγα για την ποιότητα του που πάντα εντυπωσιάζει.
Ο Γιώργος Σκούρας είναι ανήσυχος παραγωγός και θεωρώ ότι είναι από εκείνους που ακολουθούν το ενστικτό τους χωρίς να υπολογίζουν πολύ το ρίσκο. Η ποικιλία Viognier είναι ντελικάτη και ζόρικη και με σημείο αναφοράς τον Β. Ροδανό θέλει κότσια για να τολμήσεις μια ελληνική version του Viognier. Ε, ο Σκούρας έχει δυο διαφορετικά κρασιά από Viognier και το Cuvee Eclectique αποτελεί την κορυφαία λευκή ετικέτα του Κτήματος και μάλιστα εμφιαλωμένη με βιδωτό πώμα. Η τιμή του στα €22.
Ο Αμπελώνας του Αγιού Όρους είναι πολιτιστική κληρονομιά όχι μόνο για την Οινοποιεία Τσανταλη που τον διαχειρίζεται αλλά γενικότερα για το ελληνικό κρασί. Η λευκή Κορμιλίτσα συμπληρώνει την ερυθρή Gold Cuvee καθώς και την Κορμιλίτσα Ερυθρός και με το έξυπνο blend του διεθνούς Chardonnay με το γηγενές Ασύρτικο και την υπογραφή του Τσάνταλη καταφέρνει να παίζει ισοβαρώς εντός, εκτός και επί τα αυτά. Η τιμή του στα €23.
Τα λευκά premium κρασιά είναι μια αναγκαιότητα που θα πρέπει σιγά σιγά να μπει στην agenda των παραγωγών και να μην διστάσουν να τολμήσουν. Περιμένουμε άλλωστε να πειραματιστούν στην κατηγορία αυτή και κάποιοι εμβληματικοί παραγωγοί που ενώ παράγουν εξαιρετικά κρασιά δεν έχουν μπει ουσιαστικά (και τιμολογιακά) σε αυτή την κατηγορία. Υπάρχει και χώρος και ενδιαφέρον αρκεί να υπάρξει η καταλλήλη ποιότητα
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση