Παγωτό κυπελάκι

Ο Δημήτρης  με κοιτάζει αποστεωμένος και τα μεγάλα καταγάλανα μάτια του έχουν γίνει τεράστια από την αφαγία λόγω άγχους εξετάσεων. «Θειούλη πάμε για παγωτό πλιζ». Τα δύο τζάνκια καβαλάμε το βεσπάκι και σε χρόνο μηδέν έχουμε φτάσει στο αγαπημένο μας παγωτατζίδικο στον Φάρο του Ψυχικού. Ο Δημήτρης δεν φλερτάρει με πειράματα είναι πάντοτε αποφασισμένος. Εγώ πάλι ζητάω πάντα να δοκιμάσω κάτι πριν παραγγείλω. Στο τέλος και οι δύο μας παραγγέλνουμε το ίδιο, μισό κυπελάκι νουτέλα και το άλλο μισό κρέμα πορτοκάλι. Σιωπή. Η ώρα της απόλαυσης.

Δεκαπέντε χιλιάδες μέρες πιο πριν προσπαθώ με το μικροσκοπικό μου πλαστικό κουταλάκι να κάνω εκσκαφές στο κυπελάκι κακάο της ΕΒΓΑ. Το παγωτό είναι σκληρό σαν πέτρα και η ανυπομονησία μου δεν με αφήνει να περιμένω να μαλακώσει. Το κουταλάκι σπάει και η έμπειρη μαμά μου έχει πάντα στην τσέπη της εφεδρικό. Κάνω πως την ακούω που μου λέει να περιμένω λίγο, αλλά έχω ήδη αποφασίσει πως το μόνο που μου απομένει είναι να αναπτύξω τις επιδεξιότητές μου στην εκσκαφή. Αντίθετα από την μαμά, που λόγω της καθημερινής συναναστροφής με ξεπέταγε με κυπελάκι από το περίπτερο, ο μπαμπάς μου χάριζε στις Σαββατιάτικες εξορμήσεις μας ανέλπιστες πολυτέλειες. Σικάγο στο Βυζαντινό του Χίλτον, Μόκα φέιβοριτ στου Ζόναρς, Πες μελπά στον Αρίωνα του Αστέρα, αν και αυτό το τελευταίο ήταν το παγωτό των συνταξιούχων και όχι των παιδιών. Το έδινα στον μπαμπά και μετά έπαιρνα το σπέσιαλ που είχε μία μπάλα από όλες τις γεύσεις. Φράουλα -όχι σαν τη σημερινή που γρανιτοφέρνει πάντα, αλλά ήταν ροζ και είχε γεύση τσίχλας φράουλα - φιστίκι, φυσικά κασάτο, παρφέ κρέμα και παρφέ σοκολάτα, σαντιγί, αδιάφορα μπισκοτάκια γλώσσες και σιρόπι βύσσινο που αργότερα μετεξελίχθηκε σε σιρόπι σοκολάτα. Οι γονείς δεν μένουν πια μαζί και ο καθένας προσπαθεί να εξαγοράσει τις ενοχές του με παγωτό. Ο μπαμπάς μας πηγαίνει στα αγαπημένα του μέρη που έχουν παγωτό χειμώνα καλοκαίρι, η μαμά τον χειμώνα μας παίρνει μπλακ βίνους τούρτα παγωτό από του Φλόκα, η οποία δεν κόβεται με τίποτα και στην άτσαλη προσπάθειά μου θρυμματίζω τις διακοσμητικές μακρόστενες μαρέγκες. Το παγωτό της τούρτας είναι πάλι πέτρινο αλλά έχει επικάλυψη από γλάσο σοκολάτας και το τρώω με το δάχτυλό μου που σέρνεται πάνω στην επιφάνεια της παγωτοτούρτας. Δεν είναι ευτυχία αυτό που νιώθω. Είναι σπρέι απόλαυσης που βάφει ένα δυσάρεστο πρωτόγνωρο συναίσθημα που έμαθα ότι λέγεται δυστυχία, το οποίο με κάνει να νιώθω άβολα, αλλά εξαφανίζεται όταν ψεκάζω με  παγωτοζόλ.

Στις δεκαπέντε χιλιάδες μέρες που ακολούθησαν, μεσολάβησαν άλλα αντικαταθλιπτικά σπρέι που ως επί το πλείστον έφερναν αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα μέχρι που ο κύκλος έκλεισε με την επιστροφή του παντοκράτορα παγωτού. Ο καινούργιος μου εθισμός είναι το Mucca στον Φάρο. Αλλά υπάρχει και το σχετικά ακριβότερο Le Greche, εγώ πηγαίνω σε αυτό της Μητροπόλεως, και τρώω πάντα τα εσπεριδοειδή μαζί με την πιο πικρή σοκολάτα που έχω δοκιμάσει στην Ελλάδα, γιατί στην Ελλάδα θεωρείται ντροπή να κάνεις πικρά παγωτά, αλλά αυτοί το κάνουν και κάνουν και εμένα ευτυχισμένο. Και από πάνω ζητάω και μου βάζουν σαντιγί που και αυτή είναι άγλυκη. Άρα δικαίως έχουν ιταλικό όνομα, γιατί τα ωραιότερα παγωτά του κόσμου για ενήλικες τα κάνουν οι Ιταλοί. Και για παιδιά οι Αμερικάνοι. Όταν με τη Ρουθ πηγαίνουμε στο Ναύπλιο τρώμε στο Antica Gelateria di Roma κι εκεί κατά κανόνα καταλήγω στο σορμπέ σοκολάτα με πιπέρι μαζί με σορμπέ μάνγκο. Στην Αθήνα πάλι τρώμε στο Mall μετά το σινεμά παγωμένο γιαούρτι με καυτή σάλτσα κάστανο.  

Οι παγωτοεξορμήσεις με τον Δημητράκη  επαναπροσδιόρισαν την έννοια της απόλαυσης. Πίστευα πως η αντίληψη που είχα για την απόλαυση, ότι είναι απόδραση και τίποτα άλλο, ήταν βαθιά καταχωρημένη στον σκληρό δίσκο. Κι όμως, αρκούσε μονάχα μία επίσκεψη στο Μούκα με τον Δημητράκη, για να τα ανατρέψει όλα αυτά. Ο Δημήτρης είναι 17 και εγώ 47. Κι όμως οι έννοιες του χρόνου και της απόστασης σταματάνε μπροστά στην κοινή εμπειρία της απόλαυσης η οποία δεν είναι πια μέσο διαφυγής, αλλά είναι σύνδεση. Είναι χαρά, είναι αυτό που συμβαίνει τώρα με τον ένα από τους δυο πιο αγαπημένους μου ανιψιούς. Λέω «πιο» γιατί δύο έχω όλους κι όλους και ο καθένας τους είναι για μένα «πιο».

Η Μαρίνα μου στέλνει μήνυμα από το Λονδίνο ότι η υπομονή της εξαντλείται με τον γιό της που δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. «Στείλε τον σε μένα» της απαντάω «θα κάνουμε τη μία αταξία μετά την άλλη. Και θα σου στείλω τον Δημήτρη, που με ξενερώνει γιατί δεν έχει καιρό για αταξίες . Είναι λέει εποχή διαβάσματος.» Η Μαρίνα ανησυχεί για τον γιό της λες και είναι το μοναδικό παιδί στον πλανήτη που βαριέται να συγκεντρωθεί στη βιολογία. Αυτό όμως που πραγματικά με εκπλήσσει είναι τα μαθήματα που παίρνω από τον δικό μου ανιψιό. Πρώτα με έμαθε ότι απόλαυση ίσον ευτυχία και τώρα με μαθαίνει ότι η απόλαυση όπως και όλα τα πράγματα στον κόσμο αυτό, έχει μέτρο. Τον κοιτάζω που έχει αποχαυνωθεί από το πολύ διάβασμα, τα τεράστια μπλε μάτια του έχουν το βλέμμα της αγελάδας που βρίσκεται σε απόγνωση πριν τη σφαγή. Για να τον σώσω του λέω «έλα, πάμε στο Μούκα για ένα μικρό διάλειμμα» και μου απαντάει «δεν μπορώ θείε σήμερα, δεν έχω τελειώσει».

Όπως λέει και η Ειρήνη, η δική μου δασκάλα, τα μαθήματα έρχονται από εκεί που δεν τα περιμένεις.

Εικονογράφηση Ιάσονας Δεληγιάννης-Φέτσης