Στην σκοτεινή πλευρά, η τιμωρία ντύνεται ως ανταμοιβή, και μάλιστα ως η μόνη διαθέσιμη ανταμοιβή. Ενώ οι κυρίες κατεβάζουν γουλίτσες ενός αδιάφορου τσέρι σε προκλητικά μικρού μεγέθους ποτηράκια του λικέρ, οι κύριοι έχουν αποσυρθεί στο καπνιστήριο, φοράνε ραμμένα στα μέτρα τους tuxedo, και οι λευκοί λαιμοδέτες έχουν ελαφρώς χαλαρώσει. Τραβάνε μικρές επαναλαμβανόμενες ρουφηξιές από παχιά πούρα και ενίοτε φιλοσοφούν. Η Κατρίν Ντενέβ απολαμβάνει την τιμωρία της ως πρωινή πόρνη όταν ο σύζυγος εργάζεται, οι κύριοι απολαμβάνουν τα πούρα τους ελεύθεροι συζύγων. Η απόλαυση ως τιμωρία, η απόλαυση ως μέτρο.
Στην καντίνα του σχολείου παίρνω στο διάλειμμα σάντουιτς, ένα μικρό φραντζολάκι που στη μέση έχει σαλάμι και μία φέτα κίτρινο τυρί. Παίρνω επίσης και τσιπς. Ως εδώ καλά. Παίρνω όμως και σοκολάτα «Μέλο» την θρυμματίζω και την χώνω κι αυτή μέσα στο σάντουιτς μαζί με τα τσιπς. Και δεν ήμουν μόνος μου σ’ αυτήν τη μόδα. Υποτίθεται τη «Μέλο» (πολύ λεπτή, με γραμμώσεις και με κατά τι πιο παχύ τετράγωνο περίγραμμα, εκ διαμέτρου αντίθετης σύλληψης από την τότε ανταγωνίστρια «ΙΟΝ») την έπαιρνα για τα χαρτάκια Ντίσνεϊ που είχε, για να συμπληρώνω στο άλμπουμ τη συλλογή μου. Έλειπε μόνο ο Γκαστόνε, από Μίνι και Πλούτο είχα διμοιρίες, και όταν επιτέλους μου έτυχε ο πολυπόθητος Γκαστόνε, τον αντάλλαξα με μια σπάνια σημαία (άλλο άλμπουμ αυτό) ενός κράτους που αν πότε διάβαζα γεωγραφία θα το ήξερα και δεν θα νόμιζα ότι μας εξαπατούν βγάζοντας ψεύτικες σημαίες. Η ανταλλαγή ήταν απαραίτητη για να υπάρχει πρόσχημα στη συνέχεια της βουλιμικής απόλαυσης, στην οποία επαναλαμβάνω δεν ήμουν ο μόνος που υπέπιπτε. Απλώς οι συμμαθητές μου, αυτοί που αργότερα θα γινόντουσαν tuxedo men και όχι Κατρίν Ντενέβ έβαζαν μέτρο, έπαιρναν δηλαδή κουλούρι με σοκολάτα, ένα μικρό πρόσκαιρο φλερτάκι με τη βουλιμία.
Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί υπέπεσε στην αντίληψή μου ένας για μένα θανάσιμος συνδυασμός αλμυρού – γλυκού, λέγεται Reese’s και είναι σοκολατάκι γάλακτος (οι αμερικάνοι το ονομάζουν “cup”) με γέμιση από φυστικοβούτυρο. Υπάρχουν συσκευασίες που έχουν τρία σε μέγεθος μεγάλου νομίσματος (όπως ήταν τα παλιά εικοσάρικα ή δεκάρικα) και ισοδυναμούν σε ποσότητα όσο μία μέτριου μεγέθους σοκολάτα. Αλλά υπάρχουν και τα αμαρτωλά σακουλάκια που έχουν δεκάδες μινιατούρες και πάντοτε νομίζω ότι θα καταφέρω να σταματήσω πριν τελειώσω όλο το σακουλάκι, αλλά αν με έχετε διαβάσει ξανά θα ξέρετε ήδη ότι στο τέλος βγαίνω παγανιά στα περίπτερα για να αγοράσω και δεύτερο σακουλάκι. Και δυστυχώς συνοικιακό περίπτερο δεν πρόκειται να είναι εφοδιασμένο με τέτοια σκληρά ναρκωτικά. Έχω ήδη εντοπίσει ένα στη δεύτερη πλατεία του Ψυχικού κι άλλο ένα στην πλατεία Συντάγματος. Ο αντίστοιχος καλοκαιρινός θανατηφόρος συνδυασμός είναι το παγωτό της Χάγκεν Ντατς με γεύση αρμυρής κρεμ μπριλέ.
Υπάρχουν λοιπόν πάντοτε πολλοί tuxedo men και λίγες Κατρίν Ντενέβ. Οι πρώτοι είναι οι τυχεροί. Ένας από αυτούς είναι ο καλύτερός μου φίλος. Δεν έχει ούτε ένα παραπανίσιο κιλό, με αποκαλεί «άνθρωπο των παθών» και σπάει τη σοκολάτα για να μασήσει ένα τετραγωνάκι της, αδιαφορώντας παντελώς για την υπόλοιπη. Οι δεύτερες, η επιλογή του φύλου είναι συμπτωματική, στην κατηγορία αυτή ανήκω κι εγώ εξάλλου, είναι οι κατακριτέοι της κοινωνίας. Αδίκως κατά τη γνώμη μου. Κρινόμαστε επειδή θεωρούμε ότι η ζωή είναι ένα απέραντο πάρτι, ότι οι απολαύσεις είναι ατελείωτες, ότι οι κύριοι θα έπρεπε μετά τα πούρα να κάνουν και έναν γύρο μπάφο, στη συνέχεια δυο τρεις μυτιές και στο τέλος έφοδο στην κουζίνα για λίγη ακόμη μους σοκολάτα με πορτοκάλι που είχε περισσέψει στο μπολ. Κι εξάλλου αν δεν υπήρχαμε εμείς οι κατακριτέοι και οι ακόρεστοι, δεν θα υπήρχαν όλες αυτές οι προτάσεις εξαγνισμού που εμείς εφεύραμε και παρακολουθούν με ευλάβεια οι άμεμπτοι και απαθείς. Γιόγκα, διαλογισμός, ψυχοθεραπεία, πνευματικά μονοπάτια, είναι μονάχα ορισμένα παραδείγματα.
Η φίλη μου η Ειρήνη φωνάζει «τρώγε το ποτό σου και πίνε το φαγητό σου!» Κάνω παύση. Μένω στη σιγή. Με βλέπω. Με παρατηρώ. Αξίζω τόσο όσο. Τρώω τόσο όσο. Πίνω τόσο όσο. Δεν χρειάζεται να είμαι ούτε τιμωρός του εαυτού μου ούτε καπνίζων φιλόσοφος. Όσο εξασκούμαι σε αυτήν την υπενθύμιση τόσο θα απολαμβάνω τον χυμό που μου έφτιαξε η Ρουθ με τον καινούργιο αποχυμωτή της. Τρώω μια μια τις γουλιές μου και μπορώ να ξεχωρίζω την πιπερόριζα, το μήλο, το λεμόνι, το καρότο και πάει λέγοντας. Μαθαίνω τις έννοιες της υπομονής, της απόστασης και της παρατήρησης. Τα πράγματα αποκτούν νέα διάσταση και αξία. Το σεξ γίνεται πιο ενδιαφέρον και μακρύτερο. Οι φιλίες εμβαθύνονται. Η απόλαυση γίνεται συνώνυμο της σύνδεσης και της χαράς. Ο νους παύει να φτιάχνει τρελά σενάρια επιστημονικής φαντασίας και το χιούμορ ξαναπαίρνει την πρωτοκαθεδρία. Ο μικρός Νικόλας είναι ανυπόμονος τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα. Ο μεγάλος Νίκος του υπενθυμίζει τι έγινε την τελευταία φορά που ήταν ασυγκράτητος. Ο μικρός Νίκος υπαναχωρεί.
Η υποτροπή βεβαίως θα έρθει ξανά και ξανά με τη μορφή Reese’sή και σε άλλες πιο εκλεπτυσμένες εκδοχές όπως είναι το σορμπέ σοκολάτα με πιπέρι καγιέν (το καλύτερο στον Ιταλό στο Ναύπλιο) όταν ο μεγάλος Νίκος θα ξεχάσει ότι μεγάλωσε. Τέλειος δεν θα γίνω ποτέ. Και η αμαρτία δεν θα πάψει ποτέ να είναι σέξι. Ενδιαμέσως υπάρχει η πρόοδος. Γιατί τελικά το φλερτ είναι πιο σέξι από το όργιο.
Εικονογράφηση Ιάσονας Δεληγιάννης-Φέτσης
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση