Resident alien in London

31 Οκτωβρίου 2012
Εύη Φέτση

Σήμερα που γράφω την στήλη μου, ημέρα Τρίτη 30 Οκτωβρίου, η πόλη ζει σε ρυθμούς Halloween. Τα παράθυρα των σπιτιών έχουν στολιστεί εδώ και μέρες με κολοκύθες ή νυχτερίδες και αράχνες ενώ μας έχουν ζαλίσει στην κυριολεξία τον έρωτα κάθε τόσο με τις πρόβες για τα βεγγαλικά. Φαντάζομαι πως αύριο το βράδυ θα καεί το βρετανικό πελεκούδι…

Πριν μερικές μέρες μου ήρθε μάλιστα μέηλ από το Tesco με την προσφορά των ημερών. Δυο κολοκύθες στην τιμή των 3 λιρών και μαζί δώρο ένα DVD με οδηγίες για το carving. Σε άλλη φάση θα πέταγα την σκούφια μου, θα σκάλιζα τις κολοκύθες μου και θα χρησιμοποιούσα την σάρκα τους για κάποια πίτα ή για πουρέ αλλά αυτή την εποχή δεν είμαι ακόμα εντελώς στα καλά μου. Προσαρμόζομαι με ρυθμούς χελώνας, όχι στην πόλη με την οποία έχω πάθει έρωτα από καιρό αλλά στην καθημερινότητα που δεν με έχει βολέψει ακόμα όπως θέλω. Ακόμα και η μαγειρική, δεν έχει κέφι. Ο αποροφητήρας δεν τραβάει καλά με αποτέλεσμα κάθε φορά που φτιάχνω κάτι πιο elaborate το σπίτι να θέλει μετά δυο μέρες να ξεμυρίσει, το γκάζι με παιδεύει ακόμα και πότε αρπάζουν τα φαγητά και πότε γίνονται νερόβραστα, και ναι, γκρινιάζω ακατάπαυστα και το ξέρω αλλά αυτά έχει η μέση ηλικία την οποία by the way, αν υποτεθεί πως θα πιάσω το μέσο προσδόκιμο που είναι τα ογδόντα, την έχω περάσει προ καιρού..

Κατά τα άλλα, το σαββατοκύριακο είχε κρύο απίστευτο, από 5 μέχρι 8 βαθμούς με βροχή και αέρα και real feel υπό το μηδέν οπότε κυκλοφορήσαμε σαν τους Εσκιμώους με σκουφιά, κασκόλ και τις λατρεμένες UGG boots που τις σιχαίνονται οι άντρες - οι οποίοι φαντάζομαι πως και μέσα στα χιόνια θα προτιμούσαν να μας βλέπουν να σκουντουφλάμε πάνω σε δωδεκάποντα -  αλλά είναι σωτηρία και για το κρύο, και για το περπάτημα.

Το highlight της εβδομάδας που πέρασε όμως ήταν το δείπνο του prêt a Dinner στο Burlington Club της Royal Academy of Arts. Το prêt a Dinner είναι ένα pop up εστιατόριο που πηγαίνει από πόλη σε πόλη για λίγες εμφανίσεις σαν περιοδεύων θίασος ένα πράμα και που συνδυάζει φαγητό, ποτό και κάποιου είδους experience, for members only. Μην φανταστείτε τίποτα το τρομερό, όταν λέμε members εννοούμε να γραφτείτε στο site τους για να μπορείτε να κάνετε κρατήσεις αλλά trust me, η εμπειρία αξίζει τον κόπο. Την προηγούμενη φορά που ήταν ξανά στο Λονδίνο το concept ήταν πιο εντυπωσιακό και είχε γράψει γι΄αυτό ο Peter Stat αλλά όπως και να’ χει, εγώ ενθουσιάστηκα και με αυτή την απλούστερη βερσιόν. Σε μια αίθουσα της Royal Academy of Arts είχε στηθεί ένα σκηνικό με σκαλωσιές και κρυστάλλινούς πολυελαίους στο κέντρο του οποίου λειτουργούσαν το bar και η κουζίνα. Γύρω τους υπήρχε μια μπάρα με σκαμπό και εκεί καθόσουν και έτρωγες χαζεύοντας ταυτόχρονα, τους chefs και τους barmen που ετοίμαζαν τις παραγγελίες και τους υπόλοιπους συνδαιτυμόνες,  σε ένα κάπως artistic to know us better υπό τους ήχους μιας απολύτως ξεσηκωτικής μουσικής. Η ατμόσφαιρα ήταν flirty και ηλεκτρισμένη με έναν όμορφο όμως τρόπο και στο μενού υπήρχαν καμιά δεκαριά πιάτα συνδυασμένα με τα αντίστοιχα cocktails τους από τα οποία μπορούσες να διαλέξεις τρία, στην τιμή των 70 λιρών το άτομο που πραγματικά, για την ποιότητα του φαγητού και για το πόσο υπέροχα περάσαμε, ήταν μια χαρά λεφτά. Εγώ έφαγα μια σούπα tom yam που ήταν αρωματική και spicy και ήρθε μαζί με ένα cocktail με βάση την βότκα και το lime σερβιρισμένο σε δοκιμαστικό σωλήνα, μετά γαρίδες με pop corn που συνοδεύονταν από ένα cocktail με βάση την Tequila και για το τέλος μια lemon tart που όμως το cocktail της είχε βάση το ρούμι που δεν μου αρέσει καθόλου οπότε δεν το δοκίμασα καν. Το resume πάντως είναι πως έφυγα ενθουσιασμένη χαμογελώντας σαν χάχας και θα επιστρέψω τρέχοντας την επόμενη φορά που θα έρθουν στο Λονδίνο – τώρα πάνε Βερολίνο και μετά Ρίο ντε Τζανέιρο!- και πως ήμουν τόσο εμφανώς ευτυχής σε όλη την διάρκεια του event που ο υπεύθυνος ήρθε τουλάχιστον πέντε φορές να μας μιλήσει και να μας εξηγήσει όλες τις λεπτομέρειες για τα πιάτα μας και για το concept του prêt a dinner γενικά. Α! Και για να μην το ξεχάσω.. Extra credit στο αγόρι που ήταν επί της υποδοχής, με μακρύ μαλλί, δαχτυλίδια με νεκροκεφαλές, χαμόγελο που σε έστελνε αδιάβαστη και αυτό το γενικότερο στυλ για το οποίο, όπως λένε και εδώ, I will allways be a sucker... Και το οποίο αντί να μας περάσει από την κανονική - crowded- είσοδο μας πήγε από την γκαρνταρόμπα - the prince Harry way όπως μας είπε κλείνοντας μας το μάτι συνομωτικά- μια που τελικά, σ΄αυτή την ζωή, οι όμοιοι αναγνωριζόμαστε μεταξύ μας,  και όχι, δεν μιλάω για το.... γαλάζιο μου αίμα..;)

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση