Resident alien in London

14 Νοεμβρίου 2012
Εύη Φέτση

Οι μεγάλες αλλαγές στην ζωή είναι πάντα ένα είδος σοκ και έτσι παρόλο που αυτή την μετακόμιση στο Λονδίνο την θέλησα και την πάλεψα με όλη μου την δύναμη μέχρι να συμβεί, όταν βρέθηκα εδώ ένοιωσα πραγματικά παραλυμένη. Δεν ξέρω πως αλλιώς να περιγράψω αυτό το συναίσθημα, είναι σαν να μένεις μετέωρη φοβούμενη ακόμα και να αναπνεύσεις μην τυχόν και σε πάρουν μαζί τους τα γρανάζια μιας καθημερινότητας την οποία δεν είσαι ακόμα έτοιμη να αντιμετωπίσεις, και στα ενδιάμεσα, περνάς από την ελπίδα στην απογοήτευση και πίσω σε χρόνο dt με τα κέφια σου να αλλάζουν σαν υδράργυρος και τους γύρω σου να κάνουν απέλπιδες προσπάθειες να σε αντέξουν…

Όμως να που χρειάστηκε ένα πολύ πρωινό τηλεφώνημα μια Πέμπτη πρωί που θα την θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τα χρόνια που θα έρθουν, για να συνειδητοποιήσω οριστικά και αμετάκλητα πως αυτό που έκανα καιρό τώρα, δεν ήθελα να συνεχίσω να το κάνω λεπτό πια. Και έτσι, με ένα ηχηρό κλικ, ο διακόπτης γύρισε και το σύμπαν άρχισε πάλι να κινείται… Και ότι κι αν συμβεί στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον οι μέρες και οι νύχτες μου εδώ, αυτές που πέρασαν και αυτές που θα έρθουν, θα με πάνε σίγουρα μερικά βήματα πιο κάτω, προς αυτό που θέλω να γίνω. The  new me.

Έτσι, το ίδιο απόγευμα πήγα για το πρώτο μάθημα μαγειρικής μου - Thai food- στο Waitrose Cookery School. Περιττό να σας πω ότι ενθουσιάστηκα, από την στιγμή που φόρεσα την άσπρη στολή μου μέχρι την ώρα που δοκίμασα το αποτέλεσμα των κόπων μου ο χρόνος πέρασε σαν νεράκι. Ο chef μας έδειξε τις συνταγές βήμα βήμα και μετά τις φτιάξαμε μόνοι μας στους πάγκους μας – για τους ξεχασιάρηδες υπήρχαν ειδικές οθόνες με τις οδηγίες γραπτώς-  ενώ την ώρα της επόμενης επίδειξης το προσωπικό της σχολής φρόντιζε να καθαρίσει τους πάγκους και να τοποθετήσει τα υλικά για την επόμενη συνταγή ζυγισμένα και μετρημένα στα ειδικά δοχεία τους. Φτιάξαμε μια ταϊλανδέζικη σαλάτα, μια σούπα Tom Yam και ένα γλυκό που ήταν το μόνο που δεν με ξετρέλανε, δεν αγαπώ τα ασιατικά deserts γενικότερα, και στο τέλος καθίσαμε όλοι μαζί στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο και φάγαμε ανταλλάσσοντας ενθουσιώδεις απόψεις και τηλέφωνα. Πέρασα τέλεια και βέβαια, ανυπομονώ ήδη για το επόμενο μάθημα που έχει σαν θέμα τα festive foodie gifts!

Δυο μέρες μετά, το Σάββατο το πρωί, βρέθηκα στο πολύβουο και πολύχρωμο Borough Market να πίνω καφέ και να χαζολογάω με την φίλη μου την Doris όπως παλιά, και με αυτή την αίσθηση πως τα καλύτερα είναι αυτά που θα έρθουν, μια αίσθηση που την είχα επιθυμήσει αφάνταστα και την καλοδέχτηκα σαν χαμένο συγγενή. Μετά τον καφέ σειρά είχε η βόλτα και το shopping, η Doris αγόρασε ένα πολύχρωμο κασκόλ από το μαγαζί του Paul Smith ενώ εγώ ως λαίμαργος άνθρωπος προτίμησα τα τυριά και τα γλυκά. Συγκεκριμένα διάλεξα ένα καταπληκτικό  Colston Basset Stilton και ένα Donge Brie de Meaux από το Neal’s Yard Dairy και δυο πακέτα σοκολάτες, ένα με chili και ένα με cacao flakes από το Hotel Chocolat που είναι ο παράδεισος του choco maniac. Δηλαδή αυτού που τείνω να "καταντήσω" τον τελευταίο καιρό, και κατάντια εννοώ το ότι εγώ πάντα αγαπούσα τις κρέμες.

Αργότερα πήγαμε στο Harvey Nichols και χαζέψαμε ρούχα, παπούτσια, καλυντικά και τσάντες μέχρι που αποκάμαμε,  και τελικά καταλήξαμε στο Fifth Floor για late lunch ή early dinner μια που τελειώσαμε καλές 7.30. Μας βρήκε εκεί και μια άλλη φίλη και πιάσαμε κοριτσοκουβέντες ατελείωτες πάνω από club sandwiches, γαρίδες με lime, πλατό με τυριά και μπόλικα ποτήρια ροζε κρασί, και το μόνο που χάλασε κάπως την ομορφιά της μέρας ήταν το πρόβλημα εξαερισμού του ορόφου που πλημύριζε τον χώρο με μια αφόρητη τηγανίλα η οποία μας έκανε να μυρίζουμε λες και είχαμε περάσει την μέρα μας αγκαλιά με μια φριτέζα.

Επιστρέφοντας σπίτι με τα πόδια, λίγο για να ξεμυρίσουν τα μαλλιά μου και λίγο για να καεί έστω ένα μικρό μέρος από το sundae που διάλεξα για desert, χάζευα εκστασιασμένη τα φωτάκια στην Sloan Street και παρόλο που όταν έφτασα πια στην Duke of York Square η γιορτή για το άναμμα του δέντρου είχε πια τελειώσει και η Natalie Coyle είχε κατέβει απ΄την σκηνή, όλα έμοιαζαν βγαλμένα από παραμύθι. Οι αληθινοί τάρανδοι που βολτάριζαν στην κατάμεστη πλατεία, τα παιδάκια με τα σκουφιά και τα τεράστια χαμόγελα που περίμεναν υπομονετικά να φωτογραφηθούν με τον Αη Βασίλη, η μουσική, ο κόσμος που ψωνίζει στα κατάφωτα μαγαζιά, τα γέλια και οι κουβέντες στον αέρα και αυτό το glitter της γιορτής που κάνει την ψυχή σου να φουσκώνει από αισιοδοξία. Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν με βήμα ταχύ και εδώ ή πίσω στην Αθήνα, σπίτι είναι πάντα εκεί που είναι η καρδιά μας. Και είναι τεράστια πολυτέλεια, και ανακούφιση, αλλά και δώρο,  να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν την δική σου να χαμογελά.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση