Όμως, η εβδομάδα που μας πέρασε ανήκε δικαιωματικά στον μεγαλύτερο contemporary βρετανό ήρωα, τον James Bond. Με αφορμή την πρεμιέρα της ταινίας Skyfall και την επέτειο των 50 χρόνων από την «γέννηση» του πράκτορα 007, δώθηκαν δεκάδες πάρτυ, και οι βιτρίνες του Harrods ήταν αφιερωμένες στον κατάσκοπο που λατρεύουν οι γυναίκες αν και, η αλήθεια είναι πως τα λαμέ και χρυσοποίκιλτα κοστουμάκια που φιγουράριζαν πίσω από τα βαριά κρύσταλλα θα ταίριαζαν περισσότερο στην … αραβική βερσιόν του παρά στην βρετανική. Anyway, εννοείται πως σπεύσαμε να δούμε την ταινία, και όχι όπου κι όπου αλλά στο The Lounge του Odeon στο εμπορικό κέντρο Whiteleys στο Basewater, που είναι κάτι σαν την δική μας Gold Class. Μάλιστα, πριν αράξουμε στις ξαπλωτές δερμάτινες πολυθρόνες για να απολαύσουμε το έργο διαλέξαμε το ποτό μας από τον κατάλογο των 007 cocktails που ήταν εμπνευσμένα ειδικά για την περίσταση και που μας τα έφεραν σερβιτόροι ντυμένοι με tuxedos, μια που είπαμε πως οι άγγλοι είναι μανούλες σε κάτι τέτοια. Δώστους εορτασμό και θα τον πάνε μέχρι τέρμα. Όσο για την ταινία, να την δείτε by all means. Πέραν του ότι είναι από τις καλύτερες της σειράς, συνδυάζει υπέροχα την απλότητα του κλασσικού με την περιπέτεια και τον κοσμοπολιτσιμό, και ενώνει και κάποια κομμάτια του Bond puzzle, είναι γυρισμένη στο μεγαλύτερο μέρος της στο Λονδίνο οπότε αν αγαπάτε την πόλη θα έχετε την ευκαιρία να πάρετε μια γερή, απολαυστική δόση της.
Κατά τα άλλα, με κίνδυνο να καταντήσω αλκοολική, όλο κάπου βρίσκομαι για ποτό. Από όπου πήγα όμως, αυτό που με εντυπωσίασε πραγματικά ήταν το Experimental Cocktail Club στο Soho. Πίσω από μια σκούρα πόρτα χωρίς κανενός είδους επιγραφή, μοιρασμένο σε τρεις ορόφους, είναι το bar των barmen. Το λένε έτσι μεταξύ τους για πλάκα όμως δεν απέχει εντελώς από την πραγματικότητα μια που φιλοξενεί among others και τον σύλλογο των βρετανών barmen ή κάπως έτσι, και είναι το στέκι στο οποίο μαζεύονται μετά την δουλειά τους μια που σερβίρει μέχρι τις 3 τα ξημερώματα πράγμα που για εδώ είναι τεράστιο πλεονέκτημα. (Για σας κορίτσια το γράφω αυτό κυρίως, μιλάμε πως το μέρος είναι ο παράδεισος του sightseeing..) Ο πρώτος όροφος φιλοξενεί μια μεγάλη μπάρα και τον dj οπότε είναι πιο φασαριόζικος με χρυσές ταπετσαρίες, καθρέφτες στο ταβάνι και μια αίσθηση κάπως παριζιάνικη, ενώ ο δεύτερος είναι πιο loungy με άνετους καναπέδες, πολυθρόνες και... πιάνο. Τα αγόρια στο bar κάνουν θαύματα με τα cocktails, αυτό έλειπε άλλωστε και ο κατάλογος – οι κατάλογοι μάλλον που προέρχονται και από τα μαγαζιά του Παρισιού και της Νέας Υόρκης έτσι για να μας υπενθυμίζουν την διεθνή επιτυχία του concept- σε κάνουν να χαζεύεις με την ποικιλία των επιλογών. Εγώ ξεκίνησα με ένα Southern Explosion παρόλο που δεν τρελαίνομαι για tequila όμως ο συνοδός μου επέμεινε και είχε δίκιο, συνέχισα με ένα άλλο που το έφτιαξε ειδικά για μένα ο εκ Βραζιλίας bartender και είχε για βάση την βότκα και μπόλικο chili και μετά ανακάλυψα πως είχαν την αγαπημένη μου Snow Queen οπότε συνέχισα με βότκα πάγο χωρίς λεμόνι μέχρι τα ξημερώματα που επέστρεψα σπίτι μου ελαφρώς μεθυσμένη αλλά πανευτυχής. Στο ενδιάμεσο πρόλαβα να πάω και μια βόλτα μέχρι την τουαλέτα που είναι στον τρίτο όροφο και της οποίας το ντεκόρ είναι τόσο τέλειο που θα μπορούσα εύκολα να πίνω τα ποτά μου εκεί. Ταπετσαρία με χρυσά και ροζ flamingos και φωτιστικά τσαγιέρες, need I say more?
Και έτσι λοιπόν, απογοητευτικά αργά και ελαφρώς μεθυσμένα περνάει ο καιρός - κάπως σαν την διαφήμιση του Jack Daniels με τους φελούς- και θεωρητικά τουλάχιστον προσαρμόζομαι στην καινούρια μου ζωή και την καινούρια μου πόλη. Οι φίλες μου που είχαν την ίδια εμπειρία παλιότερα μου δίνουν κουράγιο, η Ιουστίνη και η Δέσποινα στον Καναδά και την Αμερική αντίστοιχα χρειάστηκαν έναν χρόνο η κάθε μια για να προσαρμοστούν ενώ η Doris είκοσι χρόνια πριν στο Λονδίνο κοιμόταν κάθε βράδυ από τις 9 για τέσσερις μήνες γιατί φοβόταν να βγει από το σπίτι της βράδυ, όμως όλες τους είχαν το πλεονέκτημα της νεαρής τους ηλικίας, εγώ αρχίζω να υποψιάζομαι πως είμαι μάλλον too much of an old dog to learn new tricks. Και έτσι δυο μήνες μετά στο μυαλό μου η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει και η επιθυμία μου να βρεθώ πίσω στο σπίτι μου ανάμεσα στους δικούς μου ανθρώπους θεριεύει. Προς το παρόν πάντως, τα ήσυχα βράδια – όπως τραγουδούσε η Αρλέτα- που κάθομαι μόνη στο σπίτι χαζεύοντας τηλεόραση ή διαβάζοντας τα αγαπημένα μου βιβλία το μυαλό μου ταξιδεύει στο νησάκι και στις εποχές εκείνες που πιστεύαμε ακράδαντα πως η ευτυχία και η ανεμελιά μας θα κρατούσε για πάντα. Και ένα παράξενο πράγμα, παρόλο που μοιάζει να συνέβη αιώνες πίσω, ήταν μόνο πέντε χρόνια πριν.
Υ.Γ. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ανακοινώθηκε επισήμως και το κλείσιμο του Ομίλου Λυμπέρη. Το τέλος εποχής για πολλά πράγματα στην Ελλάδα είναι πια γεγονός και ο περιοδικός τύπος είναι ένα από αυτά. Κι όσο κι αν η σκέψη μου θα βρίσκεται πάντα δίπλα στους φίλους που έμειναν κι αυτοί άνεργοι, η αλήθεια παραμένει. Ζούσαμε στο ωραιότερο οικοπεδάκι του πλανήτη μια ζωή που έμοιαζε με ολοήμερο πάρτι. Και τώρα, έχει έρθει η ώρα του hangover. Και του λογαριασμού.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση