Και βέβαια, μια που ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα πραγματικά σπουδαίο στην Αθήνα πέρα από τον κλασσικό καφέ με τις κολλητές μου που μου έλειψαν επίσης απίστευτα, η στήλη σήμερα θα κινηθεί πάλι σε ρυθμούς… βρετανικούς. «Τι κρίμα να μην έχουμε και εμείς εδώ ένα τέτοιο μαγαζί, θα το είχαμε χτίσει ως πελάτισσες, κανονικά!» αναστέναξε η Μάρθα χαζεύοντας τις φωτογραφίες που είχα τραβήξει από το Cocomaya. Πραγματικά, τέτοια μαγαζιά δεν έχουμε στην Αθήνα και αυτή η διαφορά γίνεται πολύ πιο έντονη όταν ταξιδεύεις στο εξωτερικό συχνά. Στο συγκεκριμένο με πήγε μια φίλη που ζει χρόνια στο Λονδίνο και μια που είναι στην γειτονιά της, το χρησιμοποιεί σχεδόν σαν.. γραφείο της, όπως χρησιμoποιούσαμε κάποτε με την Μαρία το Deals. Υπέροχα διακοσμημένο σε εντελώς bohemian style, με ένα μεγάλο –to know us better- τραπέζι και μια βιτρίνα με μοναδικά σερβίτσια από πορσελάνη που πωλούνται κιόλας, φτιάχνει εκτός από καταπληκτικό καφέ και διάφορες αλμυρές νοστιμιές, τα πιο απίστευτα σοκολατάκια που έχω δοκιμάσει ποτέ στα πιο πιθανά και απίθανα σχέδια και γεύσεις. Από λουλούδια και πασχαλιάτικα αυγά γεμιστά με ganache μέχρι νεκροκεφαλές.
Στην ίδια λογική, μικρό με τεράστια ποικιλία από αλμυρές ζύμες και εκπληκτικά γλυκά και ένα μοναδικό μεγάλο τραπέζι, ήταν και το Ottolenghi στο Notting Hill στο οποίο μας πήγε η Diana. Δοκίμασα με τον cappuccino μου μια τάρτα με βανίλια και raspberries to die for, και αν είχα κουράγιο - που δεν είχα γιατί πριν είχαμε φάει dim sum του ονείρου στο Royal Chinα (με το οποίο κάνω το ντεμπούτο μου σήμερα στην στήλη Globe Eater) και μετά θέλαμε να συνεχίσουμε την βόλτα μας στην περιοχή- θα είχα φάει τα πάντα. Για να μην θυμηθώ τις πολύχρωμες μαρέγκες του Blanche Eatery στο Kensington και βάλω τα κλάμματα τώρα...
Και βέβαια, περιττόν να σας πω ότι αν είχα το απαραίτητο κεφάλαιο, και αν η Αθήνα δεν περνούσε την μεγαλύτερη κρίση ever, θα άνοιγα ένα τέτοιο μαγαζί αύριο κιόλας κάπου εδώ στο Ψυχικό και θα έσκιζα.
Γενικά μιλώντας, αυτό που ξέρω πως θα μου λείψει πάρα πολύ σύντομα από το Λονδίνο είναι αυτή η αίσθηση της πόλης που είναι ζωντανή. Η ενέργεια των ανθρώπων που βγαίνουν, ψωνίζουν, και χαμογελάνε χωρίς την δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια τους, τα μαγαζιά που είναι γεμάτα κόσμο, η χαλαρότητα που χαρίζει η βεβαιότητα πως αύριο θα είναι μια κανονική μέρα. Και βέβαια, να πούμε εδώ πως μερικούς μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, η χώρα ετοιμάζεται πυρετωδώς να υποδεχτεί τους 6.000.000 τουρίστες που αναμένεται να την επισκεφτούν από τον Ιούνιο μέχρι τα τέλη Αυγούστου και ταυτόχρονα, «πουλάει» με το πιο απίστευτο και αξιοθαύμαστο marketing ever το μεγαλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της που δεν είναι άλλο από την βασίλισσα της. Με αφορμή το αδαμάντινο ιωβηλαίο, τα εξήντα χρόνια της στον θρόνο δηλαδή, τα πάντα όλα είναι στρατηγικά σχεδιασμένα γύρω από εκείνη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ομώνυμο τμήμα του Fortnum & Mason , ή του Harrods, ή του Selfridges, αλλά και τα χιλιάδες διακοσμητικά κάθε είδους , από κούπες και πιάτα μέχρι καπέλα, κασκόλ και ομπρέλες που πωλούνται σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά της Αγγλίας.
Με το βλέμμα καρφωμένο στο μέλλον και την κρίση που θα τους επισκεφτεί και εκείνους αναγκαστικά μετά το τέλος των Ολυμπιακών, οι Άγγλοι αντίθετα από εμάς, μοιάζουν έτοιμοι να αντισταθούν. Έτσι οι τράπεζες έχουν ρίξει ήδη το ποσό προκαταβολής που χρειάζεται κάποιος για να αγοράσει ένα σπίτι από το 30% στο 10% για να προλάβουν την πτώση στην αγορά ακινήτων, ενώ όπως θυμόμαστε όλοι μερικούς μήνες πριν το Λονδίνο κόντεψε να καεί από τις διαμαρτυρίες για την αύξηση των διδάκτρων στα Πανεπιστήμια. Και τελικά, μια που μιλάμε για την επιστροφή στην δική μας πραγματικότητα, νομίζω πως μπορεί να είναι μια ευκαιρία και για μας πια, με τις εκλογές μπροστά μας και δυο πάρα πολύ δύσκολα χρόνια πίσω μας, να κάνουμε πράξη το εμπνευσμένο slogan του Peter Economides. «ΓΙΝΕΤΑΙ» πράγματι να “Rebrand Greece” και αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί είναι η μόνη λύση, αλλά για γίνει θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς. Ο καθένας από μας, αφήνοντας πίσω του κάθε τι μικρό. Από τον μικρόκοσμο του, τις μικροπολιτικές και τις μικροπρέπειες, μέχρι την προοπτική για το αύριο που οφείλει να γίνει μεγάλη και να αποκτήσει επιτέλους ξανά όραμα. Για μια Ελλάδα που θα σέβεται πρώτα απ΄όλα τον εαυτό της, την ιστορία της, τις δυνατότητες αλλά και τις υποχρεώσεις της, άρα κατά συνέπεια θα σέβεται και τους πολίτες της. Και αντί να τους διώχνει άρον άρον μακριά, θα τους κρατάει ενωμένους κοντά της.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση