Επισκέφθηκα το Tapas bar “Cinco” στην οδό Σκουφά. Μεσοβδόμαδα και μάλιστα τη βραδιά ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, δεν έπεφτε καρφίτσα.Ένας χώροςμε industrial αισθητική, λίγο μπερδεμένος διακοσμητικά αλλά «αεράτος» και εξωστρεφής, που σε κάνει να αισθάνεσαι πολύ ωραία όταν τον επισκέπτεσαι. Το φαγητό ήταν πολύ ενδιαφέρον στα πρότυπα των gourmet Τapas bar της Βαρκελώνης με έμφαση στα αρώματα και στις καλές πρώτες ύλες. Με ενθουσίασε το food styling που το βρήκα ιδιαίτερα ευρηματικό μια και μπορούσες να φας σχεδόν τα πάντα με ένα ειδικό τσιμπιδάκι. Ευτυχώς, χωρίς εκείνα τα υπερβολικά κουλά -συγνώμη για την έκφραση-στησίματα στο πιάτο που δεν βρίσκεις τρόπο να πιάσεις την μπουκιά σου. Μειονέκτημα του οι αρκετά υψηλές τιμές και η πολύ δυνατή μουσική, θα ξαναπάω πάντως γιατί μου έφτιαξε το κέφι.
Στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώςεκτίθενται τα Greek Monsters από την εξαιρετικά δημιουργική ομάδα των Beetroot μεταφέροντας την Ελληνική μυθολογία στην σύγχρονη εποχή της Παγκόσμιας κρίσης. Ενθουσιάστηκα γιατί υπάρχουν μικρές, σχεδόν αδιόρατες ατέλειες στις κατασκευές και τα ζωγραφικά με αποτέλεσμα τα εκθέματα να αποκτούν ένα εικαστικό impact πολύ μεγαλύτερο των προσδοκιώνμου. Θα σας πρότεινα να μη χάσετε αυτή την έκθεση που συνδέει τόσο μοντέρνα την Ελληνική μυθολογία με την σύγχρονη εποχή, σε αντίθεσημε αυτό που συμβαίνει συνήθως στο χώρο της διαφήμισης όταν καταπιάνεται με αυτό το θέμα. Η Beetroot βραβεύτηκε το 2011ως Agency of the year, με την μεγαλύτερη Ευρωπαική διάκριση Red dot.
Ξαφνικά η συμπαθής Κατερίνα Μουτσάτσου έγινε μείζον θέμα συζήτησης από τα blogs έως και τα πρωινάδικα. Με έπιασε κατάθλιψη, ειλικρινά σας το λέω. Ο κόσμος χάνεται και κάποιοι«χτενίζονται». Ένα βιντεάκι με δανεικό concept και σχεδόν απλοϊκή προσέγγιση στο προφίλ της Ελλάδας, στάθηκε η αιτία για πολλά ακόμα εξαιρετικά κακόγουστα ανεβάσματα στο you Tube.
Το απόγευμα του Σαββάτου πήγα στηνΑιόλου για καφέ. Στην πλατεία Αγίας Ειρήνης έχουν ανοίξει πολλά νέα στέκια. Πήγα στο Tailor Made που για να βρεις ένα τραπεζάκι πρέπει να περιμένεις πολλή ώρα όρθιος και να καραδοκείς. Θα αποχωρήσει κανένας για να το καβατζώσεις; Μετά φωνάζειςτη φίλη σου που κράταει τσίλιες στην πάνω γωνία που είναι το Throubi και μετά κάθεσαι και παίρνειςτηλέφωνο τους υπόλοιπους της παρέας που κάνουν βόλτες πάνω-κάτω για τον ίδιο λόγο.
Τελικά καθίσαμε στο Magaze μια και κάποιους από εμάς, μας συνδέουν μαζί του πολλά μεθυσμένα γλέντια περασμένων χρόνων. Παραγγείλαμε μπύρες και καφέδες. Μέσα σε ένα τέταρτο οι δύο της παρέας γίναμε δεκαπέντε. Ο ένας πέρναγε, ο άλλος πήρε τηλέφωνο, ο τρίτος ήταν με μια άλλη παρέα που έφευγε. Για να μη σας τα πολυλογώ μαζευτήκαμε αρκετοί για να στήσουμε τραπέζι γάμου. Αν μας έβλεπες ξέχωρα τον ένα από τον άλλο μπορεί οι ομοιότητες να μην ήταν και τόσο διακριτές , όταν όμως μας κοιτούσες όλους μαζί, μια παράδοξα κοινή αισθητική «έδενε»την παρέα. Φόραγα ένα λινό παντελόνι και ένα φθαρμένο βαμβακερό μπουφάν της Nike, ο διπλανός μουείχε ενδυθεί όλη την Comme des Garcons σε ανοιξιάτικο. Ο ένας ήταν σκηνοθέτης και η άλλη φοιτήτρια, οι μισοί ήπιαμε μπύρες και οι υπόλοιποι καφέδες και τσάγια. Οι ηλικίες έφτιαχναν μια γκάμα από τα είκοσι δύο μέχρι τα πενήντα και βάλε. Όλοι, η σχεδόν όλοι, μιλάγαμε την ίδια γλώσσα. Μια διάλεκτο με γκριμάτσες και επιφωνήματα και μια αδρή κινησιολογία που μαρτυρούσε«κοντινούς» ανθρώπους.
Αυτό το δεμένο τουρλουμπούκι στις παρέες το συναντάς μόνο στη Νότια Ευρώπη. Ίσως, είναι αυτός ο τόσο φωτεινός ήλιος που κάνει τους ανθρώπους να διαχέονται ο ένας μέσα στον άλλο και να μοιάζουν τόσο διαφορετικοί και τόσο ίδιοι παράλληλα καθώς τους «ντύνει» με μια κοινή αύρα και εικονογραφεί ένα ολόκληρο σύμπαν.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση