Ο καιρός επιμένει να κάνει άνοιξη και εγώ μετά από ένα δεκαήμερο έντονου φλερτ με την κακοκεφιά, επιστρέφω στο ροζ με φόρα. Είναι το motto μου άλλωστε, πως το ροζ δεν είναι χρώμα αλλά state of mind, μια άποψη ζωής επιμελώς ανέμελη και συνειδητά φωτεινή, που με κρατάει στον αφρό σε περιόδους δύσκολες και με οδηγεί και με εμπνέει όταν όλα είναι πάλι καλά. Και μην νομίζετε πως το να είσαι ροζ είναι απλό πράγμα, κάθε άλλο παρά. Θέλει επιμονή και υπομονή για να παραμένεις γελαστή και αισιόδοξη ακόμα και όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται, και μια γερή δόση γραψαρχιδισμού για να γειώνεις τον κάθε άσχετο που θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να σε κρίνει ή να σε χαρακτηρίσει, συνήθως χωρίς να σε ξέρει. Επίσης, εμπεριέχει τον κίνδυνο οι γύρω σου από ένα σημείο και μετά να το θεωρούν τόσο δεδομένο που ασυνείδητα, σχεδόν να σου απαγορεύουν άλλες αποχρώσεις κάνοντας τις αναγκαίες σου βουτιές στο μαύρο από δύσκολες μέχρι ενοχικές. Γιατί το μαύρο είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το σωστό ροζ, κι αυτό είναι που δεν ξέρουν ή δεν καταλαβαίνουν οι πολλοί. Πως η διαφορά δεν είναι στο χρώμα αλλά στην απόχρωση. Αυτή που δημιουργούν οι σκιές. Το τέλειο ροζ είναι λαμπερό και έντονο και κουφετί. Είναι παιδικό σαν τις όμορφες αναμνήσεις, και απαλό σαν τα ζαχαρωτά σύννεφα, αλλά κρύβει και ένα υπονοούμενο που δεν έχει όμως καμιά απολύτως σχέση με τα ηχηρά κόκκινα και τα λαϊκά φούξια. Το σωστό ροζ είναι chic και classy, αλλά με μια δόση αντίθεσης, σαν τα αγκάθια του τριαντάφυλλου. Ή σαν το ροζ λουράκι στο αντρικό μου ρολόι. Έχει αυτή την σοφή ισορροπία ανάμεσα στο παιδικό και το ενήλικο, σαν τα εσώρουχα Agent Provocateur. Που ξορκίζουν το kinky μαύρο τους με girly ροζ λεπτομέρειες, κλείνοντας το μάτι παιχνιδιάρικα αλλά κρατώντας ταυτόχρονα και μυστικά που οι εκλεκτοί τα ανακαλύπτουν στην πορεία, με κάθε φιόγκο που λύνουν και κάθε αντίσταση που -νομίζουν πως- καταφέρνουν να κάμψουν.
Πίσω στα πιο απτά και καθημερινά, χαζεύοντας φωτογραφίες στο Instagram έπεσα πάνω σε ένα ζευγάρι παπούτσια που τα ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Πανύψηλες πλατφόρμες σε χρώμα χρυσαφί- ροζ, με τρακτερωτές σόλες και στυλ ανδρόγυνο από αυτό που λατρεύω κι ας με κοροϊδεύει κάποιος που αγαπώ πολύ πως ντύνομαι περισσότερο σαν αγόρι παρά σαν κορίτσι. Τι να πω? Αισθάνομαι πιο σέξι όταν φοράω τέτοιου είδους παπούτσια παρά όταν σκαρφαλώνω πάνω σε δεκάποντες γόβες. Αυτό το πολύ γυναικείο και μοιραίο look δεν κατάφερα ποτέ να το υποστηρίξω σωστά, ίσως γιατί πιστεύω πως το sexiness είναι κάτι που πρέπει να το υπονοείς και όχι να το φωνάζεις. Anyway, αφού τα παράγγειλα τα παπούτσια, έμαθα πως είναι αντιγραφές ενός αντίστοιχου ζευγαριού της Stella McCartney τα οποία στο Polyvore είναι ήδη sold out και κοστίζουν και 900 ευρώ έναντι των 80 που πλήρωσα εγώ τα δικά μου, οπότε δεν νοιώθω καθόλου άσχημα που θα φοράω τα « τύπου» και όχι τα κανονικά γιατί αφού δεν το ήξερα καν, αμαρτία ουκ έχω…
Η άλλη αγορά για την οποία είμαι ενθουσιασμένη – και που ελπίζω πως δεν θα μου βγει κι αυτή αντιγραφή- είναι η O Basket τσάντα μου. Που είναι φτιαγμένη από ένα ειδικό υλικό που θυμίζει τις στολές των δυτών αλλά στο πιο χοντρό του, άρα είναι ελαφριά σαν πούπουλο, και έχει crossbody λουρί που την κάνει τέλεια για να την παίρνω μαζί μου στα ταξίδια μου, όταν θέλω να γυρίζω όλη μέρα χωρίς κάτι να με βαραίνει, και με τα χέρια μου ελεύθερα ώστε να κρατάω σακούλες, ομπρέλες και ότι άλλο χρειαστεί. Τσάντες OBag είδα για πρώτη φορά στο Attica, όμως είχε μόνο τα μοντέλα με τα κανονικά χερούλια. Μπήκα λοιπόν στο site και ανακάλυψα πως το conceptείναι να συνδυάσεις τα διαφορετικά κομμάτια και να φτιάξεις την δική σου, μοναδική τσάντα, ανάλογα με τις ανάγκες, τα κέφια αλλά και την χρήση που θέλεις να της κάνεις. Στην παραδίδουν με courier μέσα σε δέκα μέρες, και η δική μου κόστισε με τα μεταφορικά γύρω στα 100 ευρώ.
Και μια που λέμε για ταξίδια, αρχές Μαρτίου που θα είμαι πάλι στο λατρεμένο Λονδινάκι, θα πάω τρέχοντας στο The Glade at Sketch που παίζει να είναι από τα ωραιότερα μαγαζιά που έχω δει τελευταία. Είναι ανοιχτό από το πρωί για breakfast μέχρι το βράδυ για cocktails και μοιάζει με μαγεμένο δάσος. “ Fall down the rabbit hole” σαν την Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων ένα πράγμα, και ανυπομονώ να βρεθώ καθισμένη σε μια από τις άνετες ρατάν πολυθρόνες παρέα με τις φίλες μου, πίνοντας ποτά και λέγοντας τα δικά μας. Το Sketch άλλωστε, έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έτσι κι αλλιώς. Χρόνια πριν ήπια ένα από τα ωραιότερα afternoon teas ever με υπέροχη παρέα στην Gallery, που αυτόν τον καιρό έχει μεταμορφωθεί σε έναν ροζ παράδεισο δια χειρός David Shrigley, σαν το σύμπαν να μου κλείνει για μια ακόμα φορά συνωμοτικά το μάτι…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση