Μετανάστης από την Ψαρού

Το σκεφτόμουν μερικές μέρες πριν περπατώντας -και βρίζοντας από μέσα μου- μέσα στην ρηχή θάλασσα μιας παραλίας της Χαλκιδικής με τα πόδια μου να βουτάνε σε κάθε βήμα μου μέσα σε ένα στρώμα από γλιστερά θαλάσσια φυτά κάνοντας το είναι μου να ανατριχιάζει από αηδία, και μου φάνηκε κατ΄αρχάς ένας πολύ καλός τίτλος.

Πέρα από την απόλυτη αλήθεια του εννοώ, είναι και «πιασιάρικος». Πολλοί θα μπουν να διαβάσουν περιμένοντας κοσμικά κουτσομπολιά, μικρές ή μεγάλες Κατινιές και ταξικές απόψεις, και θα απογοητευτούν φαντάζομαι, μια που πρόκειται απλά για την αφήγηση μιας πραγματικότητας.

Έχοντας περάσει τα περισσότερα μου καλοκαίρια στην Μύκονο, από πεντάχρονο παιδάκι μέχρι μεσόκοπη κυριούλα με μικρά διαλείμματα, όταν μιλάω για παραλίες και για θάλασσες έχω στο μυαλό μου μια συγκεκριμένη εικόνα. Γαλάζια κρυστάλλινα νερά και σιμιγδαλένια άμμο, και μην κολλάτε στην Ψαρού του τίτλου παρόλο που τα διαθέτει – αυτά και άλλα πολλά. Έτσι ακριβώς ήταν και το Αγράρι των νεανικών μου χρόνων, και ο Άγιος Στέφανος ήταν ήμουν παιδάκι με κουβά και πάνινο καπέλο, έτσι ακριβώς και το Super της έξαλλης εφηβείας μου, ο Πάνορμος των χίπικων εποχών μου, έτσι και οι παραλίες της Δήλου των αποδράσεων με φουσκωτά και των απαγορευμένων ερώτων.

Για μένα, ιδανική παραλία είναι αυτή που έχει άμμο μέσα και έξω, αυτή την άμμο που μοιάζει με αφράτη μοκέτα από τοίχο σε τοίχο και που βουτάς μέσα της τα πόδια σου και τα αφήνεις να καίγονται απολαυστικά. Αυτή που έχει γαλάζια διάφανα νερά που βαθαίνουν μετά από λίγο και δεν χρειάζεται να περπατήσεις χιλιόμετρα για να καταφέρεις να βουτήξεις αξιοπρεπώς το κεφάλι σου. Και με τα χρόνια, αυτή που σου παρέχει και ένα κάποιο σέρβις κατ’ αρχάς-  μια ομπρέλα για την παρέα σου που στον ήλιο ξεφλουδίζει σαν το φίδι, ξαπλώστρες για να μην πασχίζεις να βολευτείς χάμω, άντε και ένα μπουκάλι κρύο νερό ή έναν φραπέ όταν διψάσεις- ή περιποίηση πολλών αστέρων – γαλαξία κανονικού – ιδανικά, εξ ου και ο τίτλος.

Βέβαια, τα γράφω όλα αυτά εγώ που έφυγα από την Ψαρού – και από το νησάκι γενικά- την σημαδιακή εποχή που ο Ζαννής αποφάσισε να αλλάξει τις ξαπλώστρες για δεύτερη φορά στο Nammos. Έζησα ένα καλοκαίρι προσπαθώντας μάταια να μετακινήσω εκείνα τα θηρία από ρατάν που πήραν την θέση των  αρχικών «απλών» ξύλινων και που ζύγιζαν έναν τόνο το καθένα με αποτέλεσμα να μην μπορούμε πια να ακολουθήσουμε τον ήλιο σαν άλλα ηλιακά ρολόγια αλλάζοντας κάθε τόσο την φορά της ξαπλώστρας μας, γνώρισα ανθρώπους που δεν είχα καμιά διάθεση να γνωρίσω μόνο και μόνο γιατί ο ζωτικός χώρος ανάμεσα μας είχε μειωθεί τόσο που έπρεπε να γυρίζουμε από ανάσκελα μπρούμυτα κατόπιν κοινής συνεννόησης, έκανα δεκάδες φορές σχέδια επί χάρτου για το ποια διαδρομή θα ακολουθούσα προς την τουαλέτα έτσι ώστε να πατήσω όσο λιγότερους ανθρώπους ήταν ανθρωπίνως δυνατόν, και μόλις μπήκε ο Σεπτέμβρης φόρτωσα τα πράγματα στο αυτοκίνητο μου, κλείδωσα την πόρτα του σπιτιού και the rest is history.

Παρόλα αυτά, το ρολόι της ψυχής μου πάντα Ψαρού θα δείχνει όταν έρθει η ώρα της σύγκρισης. Ψαρρού γενικά, από την εποχή του Αγγελετάκη (τότε που ακόμα γραφόταν Ψαρρού με δύο ρο), αλλά κυρίως Ψαρού των πρώτων πέντε χρόνων του Ζαννή σκέφτομαι/θυμάμαι/ελπίζω όταν αναζητώ το ιδανικό. Όχι γιατί το Σωστάκι ας πούμε δεν είναι καλύτερο, ειδυλλιακότερο, ονειρικότερο μην σας πω, αλλά γιατί όταν σκέφτεσαι το ιδανικό έχεις πάντα στο μυαλό και τους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς σου. Και εγώ, με τους ανθρώπους της ζωής και της καρδιάς μου τα ωραιότερα καλοκαιρινά μπάνια τα μοιράστηκα στην Ψαρρού εκείνων των πέντε πρώτων χρόνων. Κάτω από την Α7 είδα τον Ιάσονα να γίνεται από παιδάκι αγόρι, ήπια τον πρώτο καφέ της έγγαμης ζωής μου, έβγαλα τα τρία πρώτα Mykonos Confidential, επιβίωσα επικών hang overs, έκλεισα δουλειές που τις ευχαριστήθηκα πολύ, γνώρισα φίλους που πια είναι οικογένεια, μοιράστηκα γέλια, μυστικά και απογοητεύσεις με ανθρώπους που αγάπησα παθιασμένα.

Τότε που οι πρώτες ξύλινες ξαπλώστρες του νησιού απλώθηκαν σε μια απόσταση η μια από την άλλη που σου επέτρεπε να μιλάς με όλους τους φίλους που ήταν ακροβολισμένοι στις ομπρέλες γύρω σου αλλά ταυτόχρονα να διατηρείς το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα σου , τότε που μαζί με την πετσέτα – που κάθε σεζόν άλλαζε χρώμα-  σου έφερναν δώρο έναν παγωμένο φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκάλι, τότε που η μουσική δεν σου τρυπούσε τα αυτιά αλλά σου έντυνε με μαγικά soundtracks τις αναμνήσεις που έφτιαχνες, και που δίπλα υπήρχε η σχολή δυτών και τα παιδιά μας είχαν την ευκαιρία να ανακαλύψουν τον βυθό και εμείς να παρακολουθούμε τις μικρές κόκκινες σημαδούρες να πλέουν στο βάθος του ορίζοντα μας.

Ξέρω πως ίσως ακούγομαι ως άλλος – ελαφρά νεότερος- κύριος Ζάχος αλλά πιστέψτε με, η αναφορά στο συγκεκριμένο νησί, στην συγκεκριμένη παραλία, στην συγκεκριμένη εποχή δεν κρύβει ίχνος σνομπισμού. Μόνο καθαρή νοσταλγία. Από αυτή που γρατζουνάει.

Μετά την Μύκονο, έμεινα πρόσφυγας. Οκτώ χρόνια τώρα αναζητώ την επόμενη ιδανική παραλία που θα στεγάσει τις καλοκαιρινές βουτιές μου έστω και για λίγες μέρες, και σχεδόν πάντα απογοητεύομαι. Γαλάζια νερά που κρύβουν μέσα τους φύκια και μυτερές πέτρες, παραλίες με βότσαλα που για να τις περπατήσεις πρέπει να φοράς πλαστικά παπούτσια – και να κολυμπάς μ΄αυτά- γλυστερές πλάκες που μοιάζουν περισσότερο με τσουλήθρες, πίσσες, νερά που δεν βαθαίνουν ποτέ, απόκρημνα βράχια, και ο κατάλογος δεν τελειώνει.

Και από την άλλη παραλίες του ονείρου που όμως για να τις χαρώ πρέπει να ζαλωθώ με ομπρέλες, ξαπλώστρες, ψυγείο, και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, και δυστυχώς ούτε θέλω ούτε δύναμαι να το κάνω τώρα στα πενήντα κάτι μου, είναι αργά για να μυηθώ στις χαρές και της χάρες της φυσιολατρείας και τους ελεύθερου camping.

Και έτσι, εξακολουθώ να ψάχνω. Και να ελπίζω. Και κάθε φορά που κάθομαι σε κάποια παραλία απογοητευμένη για όσα ήλπισα αλλά δεν βρήκα για μια ακόμα φορά, αλλά και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η έκφραση που έρχεται αυτόματα στο μυαλό μου είναι η ίδια. «Μετανάστης από την Ψαρού». Μέχρι να βρω τον επόμενο παράδεισο μου, θα ονειρεύομαι εκείνον που άφησα πίσω μου και που όσο περνάνε τα χρόνια η πατίνα της νοσταλγίας τον βάφει ακόμα πιο ονειρικό.

 Υ.Γ. Για να μην νομίσετε πως είμαι καμιά τρελή, στην διάρκεια αυτών των οκτώ χρόνων βρήκα και δυο παραλίες που αγγίζουν όντως το ιδανικό. Αυτή του ξενοδοχείου Six Keys στην Άφησσο μετά τον Βόλο, και αυτή του Elounda Beach. Και φέτος, θα πάω και μια βόλτα Αντίπαρο για την οποία έχω ακούσει εξαιρετικά πράγματα. Και βλέπουμε.