Εσείς τι όνειρα έχετε για τα δικά σας παιδιά?

03 Μαΐου 2017
Εύη Φέτση
Ένα διαφορετικό, καθόλου ροζ θέμα και μερικές σκέψεις με αφορμή την ανεργία των νέων.
  • ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΟΝΕΙΡΑ ΕΧΕΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ? | Θέματα

 «Ως μαμά ενός 25άχρονου που σε έναν μήνα απολύεται από τον στρατό, έχω να σας πω ότι το πιο σοβαρό πρόβλημα αυτή την στιγμή στην χώρα είναι η ανεργία των νέων και η ανασφάλεια που αυτή συνεπάγεται. Είναι τρομακτικό πράγμα στα 25 σου να μην βλέπεις μέλλον. Και δεν μιλάω για το δικό μου το παιδί που έχει την τύχη να έχει βρει δουλειά - ίσως γιατί ακόμα και προ κρίσης δούλευε από την μέρα που τελείωσε το σχολείο και όσο σπούδαζε, και εδώ και στο Λονδίνο. Μιλάω γενικά. Εμείς στα 25 μας είχαμε όλη την ζωή μπροστά μας και ξέραμε πως άμα θέλαμε, μπορούσαμε να χτίσουμε καριέρες και να κυνηγήσουμε τα όνειρα μας. Οι σημερινοί 25άρηδες παλεύουν για το μεροκάματο και τα όνειρα τους για το μέλλον είναι να μπορέσουν κάποια στιγμή να συντηρούνται χωρίς την βοήθεια των γονιών τους, κι αυτό ισχύει για όσους έχουν γονείς που έχουν ακόμα την δυνατότητα να τους βοηθήσουν. Ή να φύγουν στο εξωτερικό, όσοι μπορούν, για όσο θα μπορούν.
Το βρίσκω απίστευτα σκληρό και άδικο αυτό. Να πληρώνουν τα παιδιά μας τα λάθη και τις μαλακίες γενιών ολόκληρων.
Γι` αυτό σόρρυ που δεν θα λυπηθώ για τις συντάξεις όλων όσων σταμάτησαν να δουλεύουν στα 40 και τα 50 τους, πήραν και τα εφ` άπαξ τους και τώρα παραπονιούνται. Αγχώνομαι για εκείνους που είναι πολύ μεγάλοι πια για να βγουν στην αγορά και να δουλέψουν, και που ζουν με ψίχουλα έχοντας παλέψει και πληρώσει μια ζωή. Για την ανατολή και την δύση της ζωής δηλαδή καίγομαι και θυμώνω.
Όλοι οι υπόλοιποι ας σταματήσουν να γκρινιάζουν και ας βγουν εκεί έξω να βρουν λύσεις. Ότι κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι δηλαδή. Που θα δουλεύουμε μέχρι να φτάσουμε στην ηλικία εκείνη που δεν θα μας βαστάνε άλλο τα πόδια μας και θα πάρουμε σύνταξη 400 ευρώ. Και που προς το παρόν, κρατάμε την ιδιωτική πρωτοβουλία αυτής της χώρας ζωντανή έστω και με τεχνητές αναπνοές.»

Αυτό έγραφα χτες στο FB με αφορμή τα νέα μέτρα που συμφωνήθηκαν με τους θεσμούς, και μετά τα θετικά κυρίως σχόλια  και τους εποικοδομητικούς προβληματισμούς που ακολούθησαν, θέλω να σας πω το εξής απλό. Πως το μέλλον των παιδιών μας εξαρτάται και από εμάς. Μην σας πω κυρίως από μας. Έχοντας μεγαλώσει σε μια εποχή που δεν είχαμε να ανησυχούμε ούτε για την μελλοντική καριέρα ούτε για την ζωή μας γενικότερα, νοιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη που οι συνθήκες με ανάγκασαν να δουλεύω από την μέρα που τελείωσα το σχολείο. Όχι μόνο γιατί από πολύ νωρίς υπήρξα απολύτως ανεξάρτητη οικονομικά – μέχρι και τις σπουδές μου τις χρηματοδότησα μόνη μου- άρα δεν είχα λόγο να συμβιβαστώ σε καμιά σχέση και σε κανέναν τρόπο ζωής που δεν με κάλυπτε ή δεν με αντιπροσώπευε, αλλά κυρίως γιατί έμαθα να στηρίζομαι στις δικές μου δυνάμεις και να μην περιμένω από τους γονείς μου να μου λύσουν προβλήματα ή να μου δημιουργήσουν ευκαιρίες, παρόλο που είχαν την άνεση και την δυνατότητα και για τα δύο.

Με αυτή την γνώση, και με αυτή την εμπειρία, μεγάλωσα και το δικό μου παιδί. Ο Ιάσονας δουλεύει από τα 17 του. Βοηθός σερβιτόρου στο Cash με το που τελείωσε το σχολείο, βοηθός μπάρμαν στο Gin Joint τα χρόνια που σπούδαζε στην Βακαλό και σερβιτόρος στο Novikov όσο καιρό έμεινε στο Λοδνίνο, και στην συνέχεια free lance γραφίστας ακόμα και τώρα, που υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία, έμαθε να βγάζει τα δικά του χρήματα και να τα βάζει δουλεύοντας σκληρά μια που όποιος έχει δουλέψει νύχτα ξέρει ότι πίσω από την μπάρα δεν κρύβεται μόνο o χαβαλές και οι γκομενιές αλλά και κουβάλημα τρελό, φασίνα, ορθοστασία και δουλειά μέχρι το ξημέρωμα. Αν μετά πρέπει να κοιμηθείς ένα τετράωρο και να ξυπνήσεις να πας στην σχολή σου, να διαβάσεις, και μετά να ξαναβρεθείς στο πόστο σου, trust me, μαθαίνεις και να εκτιμάς το κάθε ευρώ που βγάζεις. Όπως μαθαίνεις να εκτιμάς τους ανθρώπους γύρω σου, να τα βγάζεις πέρα στα δύσκολα, να συνδιαλέγεσαι με κάθε λογής περιστατικό, να τρως και τα φέσια σου, και to make a long story short, να στέκεσαι στα πόδια σου και να επιβιώνεις. Όπως άλλωστε μας είδε να επιβιώνουμε και εμείς όταν μείναμε χωρίς δουλειά, μια που ήταν αρκετά μεγάλος για να ζήσει από πρώτο χέρι τα χρόνια εκείνα που παλέψαμε με νύχια και με δόντια για να στήσουμε το FnL επενδύοντας όχι μόνο τον χρόνο, το όνειρο και την τελευταία ρανίδα της ενέργειας μας, αλλά και ότι χρήματα μας είχαν απομείνει. 

Δεν ήταν εύκολο για μένα να βλέπω το παιδί που είχα μεγαλώσει στην Ψαρού σαν πρίγκηπα να σερβίρει τραπέζια στα μαγαζιά που παλιότερα έτρωγε ως πελάτης, ούτε να περιμένω ξάγρυπνη να γυρίσει στις 5 η ώρα το πρωί με το λεωφορείο την εποχή που ακόμα δεν είχε δίπλωμα, πιστέψτε με. Θα ήθελα να του δίνω χαρτζιλίκι για να πηγαίνει στο Guzel με τους φίλους του ή στο Island, και να τον έχουν στα πούπουλα - θα το ήθελα και μπορούσα να το κάνω κιόλας-  όμως βαθιά μέσα μου ήξερα πως για το καλό του έπρεπε να φανώ πιο δυνατή και να τον αφήσω να προχωρήσει σε έναν δρόμο που είναι για το μετά και για το πάντα, και όχι μόνο για το τώρα.

Γιατί τα παιδιά έχουν χρόνο να πάνε όπου θέλουν στο μέλλον, και είναι και ωραίο να έχουν πράγματα να περιμένουν ή να προσπαθούν για αυτά. Είναι ακόμα πιο ωραίο ότι κάνουν, πολύ ή λίγο να το κάνουν με τις δικές τους δυνάμεις και όχι με τις πλάτες των γονιών τους. Και είναι τέλειο να τα προετοιμάζουμε για την ζωή δυναμώνοντας τα και όχι πριονίζοντας τα πόδια και τα φτερά τους από μια κακώς εννοούμενη αγάπη που έχει να κάνει περισσότερο με τα δικά μας άγχη και λιγότερο με τις δικές τους ανάγκες.

Σήμερα, επτά χρόνια μετά την μέρα που παρακολούθησα μυξοκλαίγοντας τον Ιάσονα να παίρνει το απολυτήριο του Λυκείου του, ξέρω πως αν αύριο το πρωί πάθουμε κάτι, εκείνος μπορεί να το ξεπεράσει και να προχωρήσει στην ζωή του. Μπορεί να βρει τον δρόμο του, μπορεί να συντηρήσει τον εαυτό του,και ακριβώς επειδή έχει μάθει πως καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, αν βρεθεί σε στραβή μπορεί να βρει την λύση ή την εναλλακτική και να πάει παρακάτω. Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη ευτυχία και ανακούφιση τόσο για μένα όσο και για τον Πάνο. Και το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσαμε να του κάνουμε, η καλύτερη προίκα που θα μπορούσαμε να του δώσουμε. Φυσικά στην αρχή δημιουργήσαμε εμείς τις ευκαιρίες. Είμαστε καλώς ή κακώς από εκείνους του τυχερούς που μπορούσαν να το κάνουν.΄Όμως στην πορεία ο Ιάσονας άρχισε να βρίσκει μόνος του δουλειές και πελάτες. Και εδώ και τουλάχιστον μια τετραετία δεν έχουμε ασχοληθεί με το παραμικρό που αφορά στα επαγγελματικά του. Τα οποία τα μαθαίνουμε συνήθως αφού κλείσει τις όποιες συμφωνίες.

Τα γράφω όλα αυτά και έχω στο μυαλό μου δεκάδες παραδείγματα γονιών που ξέρω, και που αγαπώ και που εκτιμώ, που κάνουν το αντίθετο. Που παρέχουν στα παιδιά τους χρήματα, και αυτοκίνητα, και διακοπές grand, και την άνεση να χαζολογάνε όσα χρόνια σπουδάζουν και μετά να ψάχνουν για θέσεις ονειρικές που μακάρι να τις βρουν αλλά που αποδεικνύεται πως δεν είναι τόσο εύκολο τελικά. Και λυπάμαι γιατί το μέλλον δεν θα είναι εύκολο γι΄αυτά τα παιδιά όσα χρήματα κι αν έχουν από την οικογένεια τους μια που αν μάθαμε κάτι με τον δύσκολο τρόπο αυτή την οκταετία είναι πως τα χρήματα τελειώνουν και χάνονται και πως επιβιώνουν μόνο εκείνοι που έχουν μάθει να παλεύουν και να βγαίνουν από τον δρόμο τους και να ελίσσονται και να εξελίσσονται.

Γι’ αυτό, μια που η κρίση ήρθε για να μείνει και που τα πράγματα δεν θα αλλάξουν προς το δραματικά καλύτερο ότι κι αν γίνει στο μέλλον που αφορά εμάς και τα παιδιά μας, σκεφτείτε όλοι όσοι είστε γονείς μήπως η λύση είναι να προετοιμάσετε τα παιδιά σας για να βγουν να παλέψουν εκεί έξω, και να προχωρήσουν στα δύσκολα, και να κερδίσουν, αντί να τα οχυρώνετε μάταια ελπίζοντας πως το πρόβλημα δεν θα τα φτάσει. Γιατί τα προβλήματα που αφορούν μια ολόκληρη γενιά την αγγίζουν αναγκαστικά. Κανείς δεν έχει το προνόμιο να μένει στο απυρόβλητο.

Ξέρω πως δεν είναι εύκολο, η πρώτη μας ενστικτώδης αντίδραση είναι να προστατεύουμε τα παιδιά μας και να τα έχουμε όσο πιο στα πούπουλα μπορούμε. Όμως δυστυχώς, συχνά πυκνά οι πρώτοι από τους οποίους πρέπει να τα προστατέψουμε είμαστε εμείς οι ίδιοι. Κοιτάξτε γύρω σας, τις φίλες σας που παντρεύτηκαν για λεφτά και ζουν δυστυχισμένες σε γάμους χωρίς αγάπη και σεβασμό, τους φίλους σας που κληρονόμησαν θέσεις και χρήματα και που είναι ανίκανοι να κάνουν το οτιδήποτε μόνοι τους, άλλους που παλεύουν με την κατάθλιψη και ζουν γατζωμένοι στις αναμνήσεις παλιών ένδοξων εποχών, τα ζευγάρια που χώρισαν όταν ήρθαν τα δύσκολα, τα τόσα παραδείγματα που σίγουρα έχετε δίπλα σας και τις φωτεινές εξαιρέσεις και αναρωτηθείτε ειλικρινά. Εσείς τι θέλετε να γίνει το δικό σας παιδί?

Υ.Γ. Ξέρω πως υπάρχουν και τα άλλα παιδιά, αυτά που δεν έχουν μεγαλώσει σε σπίτια που μπορούσαν να τους παρέχουν καλά σχολεία, σπουδές και ευκαιρίες -ίσως που δεν είχαν και την πολυτέλεια να τους προσφέρουν μια σωστή διαπαιδαγώγηση-  και που αναγκαστικά είναι εκεί έξω από πάντα και παλεύουν με προβλήματα που εμείς ούτε καν έχουμε φανταστεί. Η αδικία μπορεί να γίνει ακόμα μεγαλύτερη σε συνθήκες φτώχιας και στο δικό μου το μυαλό, η μεγαλύτερη αδικία στην ζωή γενικά, και τώρα και πριν και πάντα, είναι η έλλειψη ισότητας στις ευκαιρίες. Ένα παιδί που έχει μεγαλώσει στην πόλη έχει περισσότερες ευκαιρίες από ένα παιδί που έχει μεγαλώσει στο χωριό, όπως ένα παιδί που έχει μεγαλώσει σε μια αστική οικογένεια έχει περισσότερες ευκαιρίες από ένα παιδί που έχει μεγαλώσει σε μια οικογένεια με οικονομικά προβλήματα. Θεωρητικά πάντα αν και οι εξαιρέσεις μας λένε πως γενικά, όταν κάποιος θέλει κάτι πολύ βρίσκει τελικά τον τρόπο να το πετύχει. Γι’ αυτό και ποτέ δεν κρίνω τα παιδιά. Ή την νέα γενιά. Ο θυμός τους, η απογοήτευση τους , οι αντιδράσεις τους ακόμα και οι ακραίες, είναι κατά κάποιον τρόπο δικαιολογημένες. Και η λύση δεν είναι ποτέ η αντιπαράθεση ή η κριτική. Είναι το νοιάξιμο και η αποδοχή πως έχουμε όλοι το δικό μας μερίδιο ευθύνης, άρα και την υποχρέωση να βρούμε μια λύση.  Και τελικά, ο τρόπος για να εξαλείψουμε τις αδικίες είναι να βάλουμε τα θεμέλια για μια κοινωνία πιο ισότιμη, πιο καλλιεργημένη και πιο συνεργατική. Πράγμα που για να συμβεί, χρειάζεται ανθρώπους που έχουν μάθει από νωρίς να δουλεύουν, να μοιράζονται και να νοιάζονται. Think about it.  

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση