“Ό,τι και να πάρετε, σαράντα (40) ευρώ”

22 Φεβρουαρίου 2012
Βίβιαν Ευθυμιοπούλου

Σύμφωνοι! Την αλλαγή τη συνειδητοποίησαμε απότομα. Ήταν εκείνο το μεσημέρι του Απριλίου που από το Καστελόριζο, ένας κύριος με μωβ γραβάτα και τις βαρκούλες πίσω του ν’αρμενίζουν αμέριμνες, μας δήλωσε πως το ταμείον είναι οριστικά μείον και στη συνέχεια μας άφησε, έντρομους, χωρίς καμία άλλη ενημέρωση, να προσπαθούμε να καταλάβουμε την έκταση της καταστροφής και να βρούμε, στα τυφλά, τρόπους να την αντιμετωπίσουμε και να την εντάξουμε ο καθένας, στη ζωή του.

Φαίνεται, λοιπόν, ότι όλα άλλαξαν σχεδόν απότομα και είναι γεγονός ότι κάθε προσαρμογή απαιτεί κάποιο χρόνο όμως, αυτό που παρατηρώ ως προσαρμογή από την πλευρά των περισσοτέρων εστιατορίων, δεν με προβληματίζει απλώς αλλά με θορυβεί για το μέλλον της εστίασης στη χώρα το προσεχές διάστημα.

Το φαινόμενο το έχω βαφτίσει “Ό,τι και να πάρετε 40 Ε” και το παρατηρώ σε συμπαθητικά bar-restaurant που ναι μεν έχουν συνειδητοποιήσει πως πρέπει να τεκμηριώνουν με σαφήνεια την υπηρεσία προς τον καταναλωτή και ορθώς έχουν επιλέξει την προσφορά συγκεκριμένου μενού για κάτι τέτοιο, από την άλλη είναι σχεδόν κωμικό ότι το προς τα κάτω πλαφόν της τιμής της υπηρεσίας αυτής είναι τα σαράντα ευρώ τα οποία τα λανσάρουν και ως προσφορά! Παντού! Ό,τι και να φας, όπου και να βρίσκεσαι, ό,τι μενού και να επιλέξεις, κοστίζει σαραντα ευρώ. Τί κι αν το μισό μαγαζί πίνει ποτά και καπουτσίνο αφού λειτουργεί ως καφετέρια; Οι δημιουργίες του σεφ τιμολογούνται τόσο, χωρίς να λαμβάνονται καθόλου υπόψιν το ποιος τις μαγειρεύει και το πού σερβίρονται.

Μου φαίνεται αδιανόητο να υπάρχουν επιχειρηματίες που πιστεύουν ότι σαράντα ευρώ είναι λίγα χρήματα και μην επιχειρήσει κανείς να μου κάνει καμία διάλεξη για  το υψηλό κόστος. Γνωρίζω πολύ καλά κι από μέσα πώς λειτουργούν τα εστιατόρια και το περιορισμένο ποσοστό κέρδους που έχουν συν τη μεγάλη “φύρα” και τους μισθούς του εξειδικευμένου προσωπικού. Μόνο που τα προβλήματα του κάθε κλάδου είναι αδιάφορα για τον καταναλωτή που πλέον, απλώς, δεν έχει να διαθέσει τόσα χρήματα. Σαράντα ευρώ μπροστά σ’αυτά που πρόσφεραν δυο χρόνια πριν για ένα μενού μπορεί να φαίνονται λίγα στους εστιάτορες. Μόνο που πλέον, δεν υπάρχουν τα χρήματα αυτά για να διατεθούν σε κάτι που βρίσκεται στη γκρίζα ζώνη της ποιότητας, είναι no name και δεν έχει ευδιάκριτο χαρακτήρα. Γιατί να δώσω σαράντα ευρώ για να φάω μενού από έναν μη επώνυμο σεφ, σ’ενα εστιατόριο που λειτουργεί και ως καφετέρια τη στιγμή μάλιστα που μεγάλα εστιατόρια, προσφέρουν εξαιρετικά μενού με 25Ε; Αν και θα ήταν αδικία να μην αναφερθώ σ’αυτά τα μενού που χρεώνουν έξτρα ποτήρι κρασί στα 8-10Ε. Θα σοβαρευτούμε ποτέ;

Λύσεις υπάρχουν, τις έχει θίξει ο Πάνος Δεληγιάννης σε προηγούμενο edito: ψάξε υλικά και παραγωγούς, διαπραγματεύσου μαζί τους, διαχειρίσου έξυπνα και ξέρεις; Βγάλε λιγότερο κέρδος. Όλοι θα ζούμε πλέον με λιγότερα. Η έννοια όλων μας ας είναι να επιβιώσουν οι επιχειρήσεις μας, να διατηρήσουμε θέσεις εργασίας και να μην σβύσουμε από το χάρτη, εν μια νυκτί.

Όχι τίποτε άλλο αλλά κι αυτό το “Σαράντα”, βρε αδελφέ, μόνο συνειρμούς προκαλεί και μάλιστα τους χειρότερους.

 

*Βορβορυγμός είναι το γουργούρισμα του στομαχιού

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση