Μια πιτσαρία που απευθύνεται σε όσους ακολουθούν vegan και vegetarian διατροφή, με τις περισότερες από τις πίτσες που προτείνει ο κατάλογος να έχουν βάση μια ζύμη από κουνουπίδι, και φυσικά, ούτε λόγος για πεπερόνι. Η διακόσμηση βέβαια έχει σαφείς αναφορές στα εργατικά cafe της εποχής του ’50, διάσπαρτα στο Λονδίνο εκείνης της περιόδου.
Σέρβιραν φθηνό φαγητό στους πεινασμένους εργαζόμενους, ήταν διακοσμημένα με επιφάνειες από φορμάικα σε παστέλ χρώματα για να μην φαίνονται οι λεκέδες με την πρώτη ματιά και το παρατσούκλι τους, μεταξύ των συνδαιτημόνων, ήταν, «Greasy spoons».
Παρόλα τα φυτικά συστατικά στις προτάσεις της μοντέρνας εκδοχής και σε αντίθεση με τα χορταστικά και ιδιαίτερα λιπαρά γεύματα εκείνης της εποχής, τα μυνύματα από δυο – τρεις γνωστούς μου στο Λονδίνο (ας είναι καλά το messenger) είναι ιδιαίτερα θετικά και μάλιστα μετά από επιτόπια δοκιμή, αν και τα πιο ενθουσιώδη σχόλια αφορούσαν στη διακόσμηση.
Το Child Studio, υπεύθυνο για τη σκηνογραφία του χώρου, συνεργάστηκε με το εργοστάσιο της Formica, για την επένδυση των επιφανειών, προσβλέποντας σε μια νέα, σχεδόν κινηματογραφική εκδοχή του υλικού και μάλιστα στη σύγχρονη εκδοχή του, που το καθιστά ακόμα πιο ανθεκτικό. Για την ακρίβεια, εκτός από τα λευκά πλακάκια, όλες οι υπόλοιπες επιφάνειες του εστιατορίου είναι επενδεδυμένες από ροζ φορμάικα.
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση