Πριν από έναν μήνα βρέθηκα για επαγγελματικούς λόγους στη Ρόδο. Σε αυτού του είδους τα ταξίδια-αστραπή δεν προλαβαίνεις να δεις τίποτα μια και η χαλάρωση διαρκεί τις ελάχιστες ελεύθερες ώρες που σου μένουν λίγο πριν τη μία και μοναδική διανυκτέρευση στον τόπο του προορισμού σου. Κάποιες φορές όμως η τύχη σου έχει τρελά κέφια και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη, ακόμα και στη σύντομη παραμονή. Αυτό συνέβει σε αυτή την περίπτωση, ξεκινώντας από το feeling της φιλοξενίας που εισπράττεις από το ξενοδοχείο, στη συνέχεια από το εστιατόριό του και λίγο αργότερα στο χαλαρό μπαρ με τα πρώτης γραμμής κοκτέιλ.
Το Kouros Exclusive Hotel στο Φαληράκι διαθέτει αυτό το χάρισμα της «αγαπησιάρικης» φιλοξενίας που δύσκολα συναντάς σε resort υπερ- τουριστικού νησιού και ειδικότερα στη high season. Και επειδή όλα ξεκινούν από το «κεφάλι», θα πρέπει να αναφερθώ στην ευγενική και φιλόξενη παρουσία και διάθεση των ιδιοκτητών του, Γιώργου και Μαρίας Λεβέντη, που σε κάνουν να αισθανθείς λες και τους γνωρίζεις χρόνια. Στο ξενοδοχείο θα επανέλθουμε και στο μέλλον μια και ένα μεγάλο κομμάτι ήδη ανακαινίζεται από τον αρχιτέκτονα Μηνά Κοσμίδη, για την ώρα θα αναφερθώ στο κομψό εστιατόριο και το υπαίθριο μπαρ που μας άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις και μας οδήγησαν στην απόφαση να μη βγούμε στο Φαληράκι -ούτε για λίγο- στον ελάχιστο χρόνο που είχαμε πριν απολαύσουμε το ένα και μοναδικό χουζούρεμα της διανυκτέρευσής μας στα άνετα κρεβάτια των δωματίων.
Το εστιατόριο Terra με την ανάλαφρη, μεσογειακή σκηνογραφία του Κοσμίδη και την εντυπωσιακή σύνθεση από τα κεραμικά φωτιστικά πάνω από το κεντρικό τραπέζι που μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και δέκα άτομα, η κάρτα της Mediterranean κουζίνας που έχει επιμεληθεί ο Χριστόφορος Πέσκιας και η ενορχηστρωμένη παρουσία της απίστευτης μπριγάδας του στην ανοιχτή κουζίνα ήταν μια απόλαυση. Η αλήθεια είναι ότι δοκιμάσαμε σχεδόν όλα τα πιάτα του μενού: από την πλούσια σε γεύση Middle Eastern σαλάτα με ρεβίθια, cherry τοματίνια, αγγούρι, ξίδι από ρόδι και τραγανές πίτες, την εθιστική και spicy με το καρπούζι, αβοκάντο, χαλαπένιος και φέτα και αρωματισμένη με λάιμ, την εξαιρετική quinoaμε αρακά, αγγούρι, άνηθο και vinaigretteμουστάρδας με μέλι και λεμόνι. Θυμάμαι ακόμα με περίσσια λαχτάρα τη σαντορινιά φάβα με λάδι τρούφας, μαρμελάδα κάππαρης και χταπόδι κρασάτο και το εξαιρετικό beef tataki με σάλτσα ponzu-σέλινο και μαριναρισμένα αλμυρίκια. Μετά από τόσα πρώτα ήρθαν στο τραπέζι μια τρυφερή πανσέτα μαριναρισμένη σε miso και στο πλάι της πουρές σελινόριζας, ένα αρνάκι σιγομαγειρεμένο έξι ολόκληρες ώρες με συνοδεία από καλοκαιρινά χόρτα και ελαιόλαδο και μια to die for πίτσα μαργαρίτα με μοτζαρέλα μπουράτα.
Και, ενώ είχαμε πάρει την απόφαση να πάμε για ύπνο, ένα δυνατό αεράκι ανάγκασε τα κεραμικά φωτιστικά πάνω από το μεγάλο κεντρικό τραπέζι να χτυπήσουν ελαφρά μεταξύ τους, βγάζοντας έναν ήχο που έμοιαζε με εκείνο του γκογκ και μας οδήγησαν σαν υπνωτισμένους στο χαλαρό μπαρ που τα κοκτέιλ υπογράφει ο Παναγιώτης Φράγκος. Να μην αρχίσω τις περιγραφές, μια και από κοκτέιλ καταλαβαίνω λίγα πράγματα, αλλά να πω απλά ότι χάρη στο κομψό περιβάλλον και την κουβέντα με τον μπάρμαν πήγαμε στα κρεβάτια μας δύο ώρες αργότερα. Κάπως έτσι, μιάμιση μέρα για δουλειά σε ένα νησί, σου αφήνει στη μνήμη την αίσθηση ενός weekend διακοπών.
* Φωτογραφίες Ιωάννα Ρουφοπούλου
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση