Τέσσερα ξενοδοχεία που έχω αγαπήσει

Αν και λόγω επαγγέλματος θα περίμενε κανείς να με συγκινούν μόνο τα extremely design καταλύμματα, ομολογώ ότι οι λόγοι που με κάνουν να αγαπήσω ένα ξενοδοχείο είναι περισσότερο συναισθηματικοί. Τέσσερα ξενοδοχεία στην Ταΐλάνδη και την Αίγυπτο μου έχουν μείνει αξέχαστα, κάθε τόσο τα επαναφέρω στη μνήμη μου με την προοπτική να τα επισκεφτώ ξανά.

Το Ασουάν είναι μια μικρή πόλη νότια της Αιγύπτου. Αρχαία, στεγνή και διψασμένη για βροχή. Κίτρινη απ’ το χρώμα της άμμου που έχουν τα σπίτια της. Χτισμένο πολύ κοντά στο Κομ Όμπο  με το περίφημο Ελληνορωμαϊκό τέμπλο όπου σε κάποιο σημείο του απεικονίζεται ο ιερός κροκόδειλος  Σόμπεκ, δροσίζεται από το ωραιότερο κομμάτι του Νείλου. Ο Hermes έχει εμπνευστεί πολλά από τα αρώματα του οίκου αναπνέοντας το «βοτανικό» αέρα του Ασουάν. Εκεί βρίσκεται το Old Cataract, που τα τελευταία χρόνια ανήκει στην αλυσίδα της Sofitel. Μαγεία. Το ξενοδοχείο αυτό είναι σαν ένα παραμύθι που ανακαλύπτεις. Τόσες ιστορίες έχουν γραφτεί για τους διανοούμενους που έχουν περάσει ολόκληρους χειμώνες στα φιλόξενα δωμάτια του . Είναι διακοσμημένο με λιτή πολυτέλεια και τα κλινοσκεπάσματα του φτιαγμένα από εξαιρετικό Αιγυπτιακό βαμβάκι. Η θέα στο Νείλο από τις βεράντες σου κόβει την ανάσα, το φως του δειλινού είναι ότι πιο πορτοκαλί έχω δει στη ζωή μου. Έζησα στο μαγευτικό του περιβάλλον δέκα ζεστές μέρες ενός Απρίλη με εξορμήσεις στην αγορά των μπαχαρικών και βουτιές στη πισίνα πίνοντας φρέσκο χυμό μάνγκο.

Η Μπανγκόκ είναι μια σύγχρονη Βαβέλ. Μια Βαβέλ που της αρέσει να εκδίδεται, να ξοδεύει τα λεφτά της σε φτηνές γιρλάντες, να γεύεται καυτερές σούπες με ζουμί από καρύδα και να πίνει πολύ αλκοόλ. Διασκεδάζει με καραόκε  και  αγαπάει ανυπόφορα τον Έλβις Πρίσλει. Από την άλλη όμως, αυτή η  χαοτική πόλη αγαπάει τις τέχνες, έχει διάσπαρτους δεκάδες Βουδιστικούς ναούς μοναδικής ομορφιάς καθώς και έναν υψηλό πολιτισμό αιώνων. Το δαιδαλώδες θολό ποτάμι που τη χωρίζει στα δύο είναι γεμάτο από πλωτά σπίτια και υπαίθριες αγορές λαχανικών και φρούτων. Μια πολύχρωμη πόλη με αδυναμία στό  χρώμα του χρυσού.

To Peninsula στεγάζεται σε ένα πανύψηλο κτήριο, τεράστιο και επιβλητικό. Δεσπόζει στην όχθη του ποταμού απέναντι από το εμπορικό κέντρο  της Μπανγκόκ. Είναι διακοσμημένο με στιλ metropolitan και ένα κράμα με αρτ ντεκό στοιχεία και αναφορές στην άπω ανατολίτικη αισθητική. Το βράδυ η ατμόσφαιρα στους κοινόχρηστους χώρους είναι μοναδική, εστιακός φωτισμός που δημιουργεί μια μοναδική αίσθηση. Απίστευτη έκπληξη ο μπουφές που στήνεται για όσους θέλουν να δειπνήσουν στην τεράστια βεράντα. Τόσα χρώματα σε ζωντανά καβούρια και αστακούς μέσα σε ενυδρεία δεν φανταζόμουν ότι υπήρχαν. Αφθονία στα όρια της υπερβολής.

To Amanpuri στο Πουκέτ της Ταϊλάνδης δεν περιγράφεται με λόγια. Μίνιμαλ ασιατική διακόσμηση με εξαιρετική αισθητική σε ένα κινηματογραφικά καταπράσινο location πολύ μακριά από τον θόρυβο. Στο pool bar μας πρόσφεραν ένα γευστικότατο passion fruit κοκτέιλ σερβιρισμένο με φρέσκια ρίζα lemongrass αντί για αναδευτήρι. Μια ηρεμία σε αγκαλιάζει μόλις πατήσεις το πόδι σου σε αυτό το μαγικό resort που μοιάζει με Βουδιστικό ναό. Ένας παράδεισος λουσμένος στο φως.

Τις μέρες που ήμουν εκεί ο Louboutin είχε πάρτυ στην καμπάνα του και η ElleMacpherson με το θεϊκό της κορμί έκανε βουτιές στην πισίνα.

Το Πουκέτ είναι θορυβώδες, βρώμικο και τουριστικό όσο δε γίνεται. Πρέπει να  ανακαλύψεις τα πανέμορφα νησάκια τριγύρω και τις περιοχές που δεν έχουν καταπατηθεί από τον φθηνό τουρισμό. Το κέντρο του είναι ανυπόφορο. Αν όμως βγεις λίγο έξω από την πόλη η επισκεφτείς ένα από μικρά κοντινά νησάκια, τότε, ανακαλύπτεις τον παράδεισο.

Άφησα για το τέλος ένα μοναδικό στο είδος του ξενοδοχείο.  To Adrere Amellal στην όαση Siwaτης Αιγύπτου. Η μικρή αυτή πόλη βρίσκεται στην αρχή της Λιβυκής ερήμου. Ο κόσμος μετακινείται ακόμα με άμαξες και γαϊδούρια καθώς τα αυτοκίνητα είναι ελάχιστα. Η Siwa φημολογείται ότι είναι μία από τις πόλεις όπου ίσως θάφτηκε το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η διάλεκτος της περιοχής είναι τα Σίουι και οι ντόπιοι είναι Βεδουίνοι και Βέρβεροι. Το ξενοδοχείο είναι χτισμένο μέσα στην έρημο, ένα μαγικό καταφύγιο από τον πολιτισμό. Αρκετά κουραστικό ταξίδι μέχρι να φτάσεις (επτά με οκτώ ώρες με ναυλωμένο ταξί από την Αλεξάνδρεια) αξίζει όμως τον κόπο. Το Adrere Amellal είναι ένα οικολογικό ξενοδοχείο στη μέση του πουθενά. Χωρίς ηλεκτρικό και με φωτισμό που προέρχεται από δεκάδες κεριά και φανάρια διάσπαρτα σε όλους τους χώρους. Τα βράδια το σκηνικό είναι σχεδόν μεταφυσικό. Η διακόσμηση έχει μια μοναστηριακή λιτότητα  και  η πολυτέλεια προκύπτει από τη διαφορετικότητα που ζεις ως επισκέπτης. Εδώ δεν θα δεις προκλητικές εμφανίσεις από τις ωραίες κυρίες. Μη ξεχνάτε ότι το ξενοδοχείο βρίσκεται σε ένα αυστηρά ισλαμικό περιβάλλον που δύσκολα συναντάς γυναίκες στους δρόμους.