Blond (con)fusion

17 Φεβρουαρίου 2016
Εύη Φέτση
Εκτάκτως σήμερα, λόγω κρασσαρισμένου υπολογιστή, ένα Blond (con)fusion αλλιώτικο από τα άλλα....


Επιστρέφω στην Θεσσαλονίκη κάθε φορά με τον ίδιο ενθουσιασμό. Για μένα είναι μια πόλη γεμάτη αρώματα, εικόνες και ενέργεια που ηλεκτρίζει. Λατρεύω να κάνω βόλτες στους δρόμους της και να αφήνομαι να με παρασύρει ο ρυθμός της.

Μεσημέρι Παρασκευής  με ψιλόβροχο, και από το παράθυρο του ταξί που μας μεταφέρει στο ξενοδοχείο μας, χαζεύω τα τρακτέρ που είναι παραταγμένα στα πλάγια του δρόμου. Οι κινητοποιήσεις των αγροτών και το κλείσιμο εδώ και μέρες των Τεμπών ματαίωσαν το συνηθισμένο -και αγαπημένο- μας road trip και έτσι, έχασα και την ευκαιρία να φάω τους to die for λεμονάτους κεφτέδες στο Γαστροδρόμιο Εν Ολύμπω, που είναι το απαραίτητο pitch stop μας στην διαδρομή.


Όταν ακόμα πιστεύαμε πως θα ανέβουμε οδικώς, επιλέξαμε να μείνουμε στο The Met. Μου αρέσει το λιτό, ντηζαϊνάτο στυλ του, και το βιομηχανικό του background. Από το παράθυρο του δωματίου μας βλέπω το εμπορικό κομμάτι του λιμανιού, και παρόλο που θεωρητικά αν δεν έχεις αυτοκίνητο είναι καλύτερα να μένεις πιο κέντρο, το πουλμανάκι που αναχωρεί κάθε μια ώρα για την πλατεία Αριστοτέλους αποδεικνύεται εμπνευσμένη λύση γιατί σε γλυτώνει και από το να ψάχνεις για ταξί, αλλά και από το -ακόμα χειρότερα- να ψάχνεις για parking. Το πρωί, στο breakfast, με περιμένει μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη. Οι homemade μπάρες δημητριακών είναι από τις καλύτερες που έχω δοκιμάσει. Kudos στον chef!


Το βράδυ, η πρώτη στάση μας είναι στο Vogatsikou 3. Καθόμαστε στην μεγάλη μπάρα και χαζεύω μαγεμένη τον Θωμά Κανδυλιάρη και τον Ανδρέα Γιαπράκα να ετοιμάζουν cocktails χρησιμοποιώντας ταχυδακτυλουργικές τεχνικές. Καπνίζουν καράφες με στικς κανέλας, ανάβουν ποτήρια και shakers, καραμελώνουν ζάχαρη για τα κονιάκ, και μετράνε ποσότητες με τις μεζούρες τους, ο καθένας με το δικό του στυλ. Μου αρέσουν όλα εδώ. Η ατμόσφαιρα, η μουσική, ο κόσμος. Και τα ποτά φυσικά 


Πίνω μια παραλλαγή του Pink Panther με βότκα και σκέφτομαι πόσο τεράστιο ταλέντο είναι για έναν μπάρμαν να μπορεί να μαντέψει με τόση επιτυχία τι ποτό θα αρέσει σε έναν πελάτη που δεν έχει εξυπηρετήσει ποτέ ξανά, κάνοντας του δυο μόνο ερωτήσεις. Δυο μέρες αργότερα, ο Γιάννης Κέδες, ιδιοκτήτης, ψυχή αλλά και icon του μαγαζιού, μου εξηγεί πως έφτιαξε το συγκεκριμένο cocktail -που πήρε το όνομα του από το τραγούδι με το οποίο κλείνουν κάθε βράδυ το πρόγραμμα- για μια φίλη του αρχιτέκτονα, και γενναιόδωρα μοιράζεται μαζί μου την συνταγή : τεκίλα, σιρόπι από κανέλα και spices, φρέσκο lime και rim από Classico, ένα μείγμα μπαχαρικών φερμένο από το Μεξικό. Φυσικά περιμένω με ανυπομονησία το cocktail που θα φτιάξει για μένα. Που πρέπει να είναι ακόμα πιο ροζ, και ακόμα πιο ξεσηκωτικά πικάντικο.


Σάββατο μεσημεράκι, πίνουμε καφέ στο Ergon Agora. Ένα παλιό σινεμά που έχει μετατραπεί σε μια indoor αγορά τροφίμων απίστευτου γούστου συνδυασμένη με ένα all day εστιατόριο με απλό αλλά δημιουργικό φαγητό που βασίζεται σε ελληνικά εποχιακά προϊόντα. Ο Θωμάς Δούζης, συνιδιοκτήτης και εμπνευστής των Ergon διεθνώς και καλός μας φίλος, μας εξηγεί το concept του χώρου και εγώ ζηλεύω τρελά που δεν έχουμε κάτι ανάλογο στην Αθήνα. Οπωροπωλείο, χασάπικο, ιχθυοπωλείο, μπακάλικο, φούρνος, όλα στημένα σαν τέλειο σκηνικό, προσφέρουν μια τεράστια ποικιλία από ελληνικά προϊόντα υψηλής ποιότητας σε μια μικρογραφία ενός Ελληνικού The Whole Foods. Ο Θωμάς που μοιράζει πια τον χρόνο του μόνιμα μεταξύ Θεσσαλονίκης και Λονδίνου καταφέρνει να προσαρμόζει πολύ επιτυχημένα τις από εκεί επιρροές του, τον έχω τσεκάρει ξανά και στο Foodporn του, ένα μπεργκεράδικο στην Προξένου Κορομηλά που θυμίζει πολύ το λατρεμένο Patty and Bun.


Aπόγευμα, στη εκκλησία της Νέας Παναγίας στα Ηλύσια. Το τριήμερο είναι αφιερωμένο στην Στέλλα και τον Σπύρο που παντρεύονται σήμερα, γι’ αυτούς ανεβήκαμε, για να είμαστε εδώ στην χαρά τους. Η Στέλλα είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου φίλες. Γνωριστήκαμε πολλά πολλά χρόνια πριν στο νησάκι όταν τα παιδιά μας ήταν ακόμα μικρά, και κολλήσαμε ακαριαία. Και από τότε, έχουμε μοιραστεί ατελείωτες στιγμές, ταξίδια, διακοπές, ξενύχτια, γέλια, κλάματα, μυστικά, τα πάντα όλα. Είναι απολύτως λογικό λοιπόν που την καμαρώνω που καταφέρνει να διατηρήσει το impeccable style της και ως νύφη, και που λάμπει από ευτυχία στο πλευρό αυτού του άντρα που ξανάφερε την σπίθα στο βλέμμα της μετά από καιρό και που ελπίζω – ή μάλλον όχι, δεν ελπίζω είμαι σίγουρη- πως θα της χαρίσει την ηρεμία και την ευτυχία που της αξίζει. 


Δίπλα τους η Χάιδω ντυμένη με ένα υπέροχο ασημί φόρεμα του Julian McDonald εκτελεί τα χρέη κουμπάρας στην εντέλεια, και γύρω μας, κολλητοί φίλοι και συγγενείς μόνο, παρακολουθούν γελαστοί και συγκινημένοι. Τραβάω φωτογραφίες και βίντεο με το κινητό μου σαν Γιαπωνέζα τουρίστρια αποφασισμένη να μην χάσω ούτε πλάνο, και αργότερα, στο Β, το εστιατόριο του Βυζαντινού Μουσείου που φιλοξενεί το επίσης για λίγους και αγαπημένους φίλους του ζευγαριού post wedding party σχεδόν βουρκώνω όταν ανοίγουν σφιχταγκαλιασμένοι τον χορό με το αγαπημένο τους τραγούδι, το Τόσα Καλοκαίρια του Δάκη.  Η ζωή δίνει δεύτερες και τρίτες και τέταρτες ευκαιρίες στην ευτυχία και είμαι πολύ χαρούμενη και πολύ ευγνώμων που η φιλενάδα μου βρήκε την δική της.

Αργά το βράδυ – ή νωρίς το ξημέρωμα- η πόλη είναι σκεπασμένη από πυκνή ομίχλη. Το ταξί διασχίζει τους δρόμους αργά και εγώ νοιώθω σαν να πρωταγωνιστώ σε ταινία του Χίτσκοκ. Ο οδηγός μας λέει πως οι βραδινές πτήσεις ακυρώθηκαν και τα αεροπλάνα προσγειώθηκαν τελικά στην Αθήνα. Wow!


Κυριακή μεσημέρι, συναντιόμαστε για lunch στο Clochard. Είναι κάτι σαν έθιμο για μας, δεν έχουμε ανέβει ούτε μια φορά στην Θεσσαλονίκη χωρίς να έχουμε δοκιμάσει κάποιο από τα εξαιρετικά μαγειρευτά του. Πειράζουμε τους νεόνυμφους, τσουγκρίζουμε ποτήρια γεμάτα κόκκινα κρασί, κάνουμε σχέδια για μια εκδρομή τον Απρίλιο στις Σπέτσες, και εγώ χαλάω για μια μέρα μόνο την δίαιτα μου για ένα πιάτο από τα νοστιμότερα ντολμαδάκια με αμπελόφυλλο ever. Και δεν το μετανιώνω ούτε λεπτό.

Στο αεροδρόμιο, περιμένοντας να επιβιβαστούμε στο αεροπλάνο της επιστροφής, σκέφτομαι πως τελικά η Θεσσαλονίκη δεν παύει ποτέ να με γοητεύει αλλά και να με εκπλήσσει. Πάντα ευχάριστα.

Σχόλια Χρηστών

Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση