Στο Blond έχω συχνά ασχοληθεί με αντικείμενα που είναι εξαιρετικά ακριβά όσο και παντελώς άχρηστα, όπως ας πούμε το αδιάβροχο και το μπουφάν για τσάντες, όχι για να τα διαφημίσω φυσικά, αλλά για να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου για το τι σημαίνει πολυτέλεια.
Και έχω συμβιβαστεί προφανώς με το γεγονός πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι που έχουν τόσα πολλά χρήματα, που αφού έχουν πια ικανοποιήσει όλες τους τις βασικές ανάγκες και όλα τους τα extreme γούστα, αναζητούν νέους τρόπους να ξεχωρίσουν μέσα στον αντίστοιχο «σωρό». Είχα διαβάσει κάποτε πως η διαφορά ανάμεσα σε εκατό εκατομμύρια και σε ένα δις είναι μικρή, με την έννοια πως μιλάμε για χρήματα με τα οποία practically μπορείς να τα κάνεις τα πάντα.
Από τότε οι καιροί άλλαξαν, και τα χρήματα άλλαξαν χέρια, και οι καινούριοι υπέρ πλούσιοι – οι nouveaux riches - επιδίδονται καθημερινά σε έναν αγώνα επίδειξης του ποιος μπορεί να χαλάσει τα περισσότερα. Στο Dubai ας πούμε, και στο Abu Dhabi, το νούμερο 1 σε πινακίδα αυτοκινήτου μπορεί να κοστίσει μερικά εκατομμύρια, ενώ υπάρχει μια λωρίδα κυκλοφορίας, η golden lane, που για να μπορείς να την χρησιμοποιείς πρέπει να πληρώνεις μια παχυλότατη συνδρομή.
Προσωπικά, θεωρώ την επίδειξη πλούτου εξαιρετικά κακόγουστη. Ή μάλλον θεωρώ την επίδειξη κάθε είδους εξαιρετικά κακόγουστη, είτε μοστράρει κανείς τα εκατομμύρια του, είτε τα μέρη που πηγαίνει, είτε τις επιτυχίες του, είτε την ζωή του γενικότερα. Και το γράφω αυτό με πλήρη συναίσθηση του ότι η δουλειά μου είναι ακριβώς αυτό – να δείχνω την ζωή μου εννοώ- αλλά και με την βεβαιότητα πως αυτό το «επί» είναι που κάνει την διαφορά. Γιατί είναι άλλο πράγμα να δείχνεις και άλλο να επιδεικνύεις, άλλο πράγμα να μοιράζεσαι εμπειρίες και στιγμές και άλλο να τις τρίβεις στα μούτρα αυτών που σε διαβάζουν, άλλο να χαίρεσαι για ότι έχεις πετύχει και άλλο να κοκορεύεσαι γι΄αυτό, άλλο να μιλάς για πράγματα και άλλο να κορδώνεσαι.
Δεν αμφισβητώ βέβαια και κατά κανέναν τρόπο την αξία του χρήματος ή την χρησιμότητα του. Δεν θυμάμαι ποιά διάσημη ηθοποιός του Χόλυγουντ έλεγε πως αν είναι να υποφέρω τουλάχιστον ας υποφέρω μέσα σε μια λίμο, ή κάπως έτσι, και όντως πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σ΄αυτή την ζωή λύνονται ευκολότερα όταν έχουμε λεφτά, ακόμα και κάποια που έχουν σχέση με την υγεία μας. Όπως και γενικά περνάμε καλύτερα έχοντας χρήματα που μας επιτρέπουν να ζούμε σε όμορφα σπίτια, να οδηγούμε ωραία αυτοκίνητα, να διασκεδάζουμε σε ωραία μέρα, να ταξιδεύουμε, να ψωνίζουμε και πάει λέγοντας. Όμως στο μυαλό μου τουλάχιστον, υπάρχει πάντα μια νοερή γραμμή και πιστεύω ειλικρινά πως αυτό δεν έχει να κάνει με το γεγονός πως δεν έχω, δεν είχα, και δεν θα αποκτήσω ποτέ εκατομμύρια, αλλά με το ότι αισθάνομαι πως δεν μπορεί κανείς να είναι ευτυχισμένος μέσα στην προσωπική του φούσκα, ούτε να είναι καλά μέσα σε έναν κόσμο που υποφέρει.
Ιδανικά, θα ήταν τέλεια να ζούσαμε σε έναν κόσμο όπου όλοι θα είχαν καλυμμένες τις βασικές τους ανάγκες και προστατευμένα τα βασικά τους δικαιώματα. Και που από εκεί και πέρα, θα ήταν στο χέρι του καθενός όχι μόνο να βγάλει τα χρήματα που μπορεί, να πετύχει τους στόχους που θέλει άρα και να ζήσει την ζωή που ονειρεύεται, αλλά και που η διαφορά θα ήταν ακόμα πιο εμφανής στα πράγματα εκείνα που δεν αλλάζουν απλά την ζωή του καθενός αλλά τις ζωές του συνόλου γενικά. Σε εκείνα που αλλάζουν τον κόσμο.
Όμως ζούμε εδώ που ζούμε και αυτό που μπορεί να κάνει ο καθένας είναι πολύ συγκεκριμένο. Συχνά και πολύ μικρό. Όμως καλό είναι ακόμα και όταν οι συνθήκες και η καθημερινότητα μας είναι δύσκολες, να θυμόμαστε πως παραμένουμε από τους τυχερούς και τους προνομιούχους. Που ζουν σε μια χώρα που έχει ειρήνη και δημοκρατία, που έχουμε πολύ περισσότερες από τις βασικές μας ανάγκες καλυμμένες, και πολλά περισσότερα από τα βασικά μας δικαιώματα προστατευμένα, και πως γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που αυτό που εμείς θεωρούμε τίποτα, για εκείνους είναι τα πάντα. Και πως μια τσάντα λιγότερη, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, ειδικά όταν τα αντίστοιχα χρήματα πηγαίνουν κάπου όπου θα κάνουν πραγματική διαφορά.
Being material girls – or boys- in a material world δεν εμποδίζει κανέναν μας να παραμένει άνθρωπος με αξίες, με προτεραιότητες και με ευαισθησίες. Κυρίως με συναίσθηση. Πως δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου, είμαστε απλά μια σταγόνα στον ωκεανό του.
Αφορμή για το σημερινό ποστ στάθηκε μια οδοντόβουρτσα. Είναι κεραμική, φτιαγμένη από υψηλής ποιότητας κεραμικό, κατασκευάζεται στο χέρι, έχει λεπτομέρειες από αληθινό χρυσό, ασήμι ή τιτάνιο ανάλογα με το μοντέλο, και κοστίζουν από 1090 έως 19000 ευρώ! Μάλιστα στο site της εταιρίας Apriori που τις κατασκευάζει, το μήνυμα είναι σαφές. «Το να ζει κανείς μια πολυτελή ζωή, σημαίνει να περιτριγυρίζεται από τις πιο εξεζητημένες και ακριβές δημιουργίες, στο φαγητό στην ζωή ή στην μόδα. Και όταν όλα μας τα θέλω έχουν αναβαθμιστεί, είναι απολύτως φυσικό να στρεφόμαστε στις ανάγκες μας ψάχνοντας τρόπους να τις βελτιώσουμε. Στην τελική, τι φωνάζει πολυτέλεια πιο δυνατά από μια οδοντόβουρτσα τόσο ακριβή όσο ένα Ελβετικό ρολόι?» Έλα μου ντε…
Συνδεθείτε ή Εγγραφείτε για να συμμετάσχετε στη συζήτηση